ΤΡΟΜΟΣ

Όταν μιλούν οι άνθρωποι τρομάσσει.
Βλήματα γι αυτόν οι λέξεις,
και ο λόγος τους
όπλο εκηβόλο.

Και σκέφτεται:
«Μη τόσο αρχέγονος εγώ έχω μείνει
Και κατοικία μου το Άναρθρο είναι;
Και όμως
οι κραυγές προτιμότερες θα ήσαν
να τραβούν ίσια στον αρχαίον ορίζοντα:
ένας ψίθυρος για την αγάπη,
ένας γρυλισμός συγνώμης για τη χαρά,
μια οιμωγή για το αύριο,
αντίς τα λόγια
που την ψυχή πάντοτε πληγώνουν.
Έτσι και ο μέσα μας ουρανός δεν θα μάτωνε,.
και το δαχτυλίδι της ευτυχίας μας
θα το φορούσαμε ακόμα,
καθώς οι ζέβρες τις γραμμώσεις τους
και την περφάνια τους οι αετοί.»
                     -----