Το «α» σονέτο της κυρίας Ρωρερκάρ

Μη μου παινεύετε την ποίησή μου.
Το μάτι παίνεσε ποτέ του δάκρυ;
Το κύμα το ύμνησαν θαλάσσης μάκρη
και τη λευκότητα τ’ άνθος του κρίνου;
 
Πότε ορχήστρα εκθείασε όργανά της;
Ή μήπως είδατε μες στη ζωή σας
να πλέκει εγκώμιο το ψητό της κνίσας,
ή απ’ τον Αίολο να παινιέται ο μπάτης;
 
Το χέρι μου η ψυχή μου αν προστάζει
και ποιημάτων γράφει αυτό σωρεία,
μα την ψυχή μου την εξουσιάζει
η Χάρη κι η Αγνότη σας, κυρία.
 
Κυρία, αν ό,τι γράφω σας αρέσει
εσάς ο εαυτός σας ας παινέσει.
                           -----