Σήμερα φίλοι μου, εγώ, ένας από τους άδοξους ποιητές του Καρυωτάκη, θα σας δώσω ένα μόνον μικρό ποίημα.
Ένα μικρό ποίημα που γι αυτό, μέγιστος ποιητής μας, που πριν πολλά χρόνια συνυπήρξαμε σε ένα καφενείο της Αθήνας για ένα εικοσάλεπτο, όταν το διάβασε, μου είπε, κοιτάζοντάς με μέ μάτια που έλαμπαν από θαυμασμό: «Όλοι μας θέλουμε να το είχαμε γράψει!»

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ

Θέλω στα ράφια μιας μικρής
φτηνής βιβλιοθήκης
καθώς στον τοίχο θ’  ακουμπά
φτενούλα κι επιμήκης,

κάποιος στην τύχη ψάχνοντας
του μέλλοντος μια μέρα
ένα βιβλίο μου να βρει
βαλμένο εκεί πέρα.

Κι αφού διαβάσει κάτι τι
και πάλι ξανακλείσει
τα κίτρινα τα φύλλα του,
θέλω να το αφήσει

όχι αδιάφορα καθώς
αφήνουν κάτι ξένο,
μα με μια κίνηση στοργής,
σαν κάτι αγαπημένο.

               ----