Ο παππούς μου γεννήθηκε το 1858.
Μικρός όντας συνομιλούσε με γέρους αγωνιστές του Εικοσιένα.
Αν δεν δολοφονούνταν ο Καποδίστριας, θα συνυπήρχαν ζωντανοί στον κόσμο μέσα παιδί ο παππούς μου, και γέροντας ο Καποδίστριας.
Αυτά σημαίνουν ότι η Επανάσταση του εικοσιένα δεν είναι μακριά μας.
Κατ’ επέκταση δεν είναι μακριά μας όλη η τουρκοκρατία. Και πριν από αυτήν όλη η Ενετοκρατία. Και παλιότερα όλη η Ρωμαιοκρατία.
Η τωρινή Ελλάδα ήτανε πάντα σκλαβωμένη από τους Ρωμαίους και μετά (πριν από τους Ρωμαίους, την περίοδο της «Δημοκρατίας», σκλαβώνονταν οι έλληνες μεταξύ τους.
Ο έλληνας δηλαδή ήταν πάντα σκλαβωμένος.
Τόσες γενιές σκλαβιάς θα μπορούσαν να «ξεχαστούν» γενοτυπικά είτε «μνημονικά» και ο έλληνας να είναι ξαφνικά ελεύθερος όταν φύγανε οι Τούρκοι;
Όχι.
Θέλουν γενιές ακόμα οι έλληνες για να υπάρξουν ελεύθεροι κάτω από τον ήλιο.
Όταν όμως έφυγε ο Τούρκος, οι έλληνες έπρεπε να «κυβερνηθούνε» μόνοι τους.
Πράγμα αδύνατο.
Το ζήτημα το λύσανε οι Μεγάλες Δυνάμεις που μας είχαν «ελευθερώσει»: παίξανε αυτοί το ρόλο του κατακτητή στέλνοντάς μας βασιλιάδες που μας κυβερνούσαν μέσω της εκάστοτε εκλεγμένης (ποιας εκλεγμένης;) Κυβέρνησης (ποιας Κυβέρνησης;)
Το αποκορύφωμα της φαρσοκωμωδίας το διανύουμε στα χρόνια μας, δηλαδή στα χρόνια μετά που διώξαμε το βασιλιά-από το 1967 μέχρι σήμερα.
Στο διάστημα αυτό η Ελλάδα βρίσκεται στην ανάστροφη κατάσταση του παραμυθιού του ασχημόπαπου, δηλαδή είναι μια πάπια ανάμεσα σε κύκνους. Και εκεί τελειώνει το παραμύθι.
Και οι κύκνοι την βρίζουν, την κοροϊδεύουν, την δέρνουν, την εκμεταλλεύονται.
Και τώρα δεν έχουμε Ρωμαιοκρατία ή Ενετοκρατία ή Τουρκοκρατία.
Έχουμε κυβερνήσεις ανθρώπων που πλουτίσανε επί Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας και που γι αυτούς άλλαξε το όνομα μόνον του αφέντη που τώρα υπηρετούν «κυβερνώντας» την Ελλάδα: αντί Ενετούς έχουν αφεντικά Αμερικάνους, και αντί Τούρκων έχουν... τι άλλο; πάλι Αμερικάνους.
Και βλέπουμε υποψήφιους των εκλογών του Ιουνίου έναν Ενετοτουρκοαμερικανό πρωθυπουργό να έχει σίγουρη την νίκη και να παίζει με τα ποσοστά, έναν άξεστο, χοντρουλό, βραδύνουν και αξύριστο χωριάτη να πασκίζει να βγει δεύτερος στις εκλογές, έναν άνθρωπο του Νεάντερταλ να πασκίζει να παραμείνει δεύτερος, και σωρεία άλλων να ελπίζουν ότι θα φάνε κανένα ψίχουλο από το τραπέζι που οι απαιτήσεις των Καιρών και η δουλοπρέπεια των Ελλήνων έχουν στρώσει.
Καλή μας ψήφο.