Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Κυρίες και κύριοι, σήμερα δε θα σας δώσω ποίημα.
Θα στρέψω σήμερα το φως της ποιητικής γιορτής
όχι σε κάποιο ως πάντοτε ποιητικό αποκύημα,
μα σ’ όποιον το ’γραψε. Ιδού! Φίλοι μου, ο Ποιητής!

Οι πυραμίδες! Άραγε, ποιος όταν τις κοιτάζει
σκέφτεται τις αμέτρητες στρατιές των εργατών
που το αίμα τους σε κάθε μια πέτρα βρικολακιάζει
στο αργό αργό το κύλισμα των χιλιετιών;

Ή του μηχανικού τους ποιος τις διβουλίες νιώθει
που σκέψεις του επήρανε αμέτρητων ωρών
ώσπου οι αιώνιοι, οι αθάνατοι μες στην ψυχή του πόθοι
αθάνατα να γίνουνε μνημεία των Καιρών;

Ποιος ένα πίνακα σα δει, ζωγραφικής, γνωρίζει
τις νύχτες που επέρασε ο ζωγράφος ξαγρυπνιάς,
χρώμα κι ιδέες ταιριάζοντας, ώστε να μας χαρίζει
αυτό στη διάρκεια που εμείς βλέπουμε  μιας ματιάς;

Ή μη όσες συνάντησε ο γλύπτης δυσκολίες
στο μαρμαρένιο θαύμα του ειν’ αμέσως φανερές,
ή ο πόλεμος που είχε αυτός να κάνει με δουλείες,
με αντιδράσεις ισχυρών και με λαών αρές;

Και τάχα ποιος του Ποιητή τη μάχη με τις λέξεις
που κάποτε μερόνυχτα ολόκληρα κρατούν,
μπορεί να ξέρει-λέξεις που, με αντίμαχες ορέξεις
κάθε τους μια κι όλες μαζί να υπάρξουν απαιτούν;

Ποιος για τις άφωτες νυχτιές του Ποιητή έχει γνώση;
Ποιος για την αγωνία Του να γράψει ό,τι ποθεί,
Ώστε απ’ του Χρόνου το Χαμό και την Ορμή την τόση
κάποιος απ’  όσους έγραψε στίχους του να σωθεί;

Φίλοι μου, πίσω απ’ το φιλί, βρίσκεται κάποιο στόμα.
Πίσω από την αγιότητα υπάρχει ο ασκητής.
 Κι αν εύκολα δε φαίνεται, αλλά και τότε ακόμα,
μέσα σε κάθε Ποίημα, ιδού: ο Ποιητής!