Α. επτά επί Θήβας
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Και τι; Μήπως και φεύγοντας από την πρύμνη ο ναύτης και πάει στην πλώρη, θα σωθεί, εφόσον το καράβι
το δέρνουνε τα κύματα;
ΧΟΡΟΣ
Τρέχοντας έχω έρθει
Στ' αρχαία τούτα αγάλματα, των Θεών, όταν στις πύλες
Το φονικό ανεμόχιονο άγριου χιονιά έχει πέσει.
Τότε ο φόβος μ' άρπαξε και στων Θεών τα πόδια
Μ’ έριξε, με τη δύναμη πούχουνε να με σώσουν-
πάνω σε τούτους μοναχά όλα τα θάρρη μου έχω.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Εύχεστε οι πύργοι να κρατάν το εχθρικό το δόρυ.
Δεν ειν' αυτό και των Θεών συμφέρον; Μη δε λένε
πως κι οι Θεοί αφήνουνε την κουρσεμένη πόλη;
ΧΟΡΟΣ
Αχ! Των Θεών η σύναξη ετούτη, όσο ζω κι είμαι
Ας μη μ' αφήσει εμέ ποτέ κι ούτε τα δυο μου μάτια
Την πόλη αυτή να τηνε δουν ποτέ τους κουρσεμένη
Ή εχθρικό να δουν στρατό στις φλόγες να τη ρίχνει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μπορείς να κράζεις τους Θεούς, αλλά και νου να έχεις.
Γιατί, πρέπει να ξέρετε, γυναίκες, πως η νίκη
κι η σωτηρία, έχουν κι οι δυο την πειθαρχία μητέρα.
ΧΟΡΟΣ
Ναι, όμως ισχυρότερη δύναμη ειν’ η θεία.
Όταν συχνά η συφορά κάποιου το νου έχει πάρει
Και μαύρο ένα σύννεφο τα μάτια του σκεπάζει,
Αυτή απ' τον άγριο χαμό μπορεί να τον γλυτώσει
Και πάλι ολόγερο μεμιάς κι ορθόν να τόνε στήσει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Είναι καθήκον των αντρών σφαχτάρια να προσφέρουν
κι απ’ τους Θεούς να παίρνουνε χρησμούς πριν απ' τη μάχη
και σένα είναι σωπαίνοντας να μένεις μες στο σπίτι.
ΧΟΡΟΣ
Χάρισμα είναι των θεών η ανίκητη η πόλη
Κι η σωτηρία των πολιτών απ'των εχθρών το πλήθος.
Για τούτα τάχα θάκουγα από ποιόνε κατηγόρια;
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δεν είπα εγώ να μην τιμάς τις θεϊκές δυνάμεις.
Μ’ αν θέλεις τους πολίτες μας να μην κακοκαρδίζεις
Ησυχη στέκε και να μη το φόβο υπερβάλλεις.
ΧΟΡΟΣ
Μία βουή ανάκατη πριν λίγο έχω ακούσει
Κι ο τρόμος με κυνήγησε και μ' έφερε εδώ πέρα,
Σε τούτη την ακρόπολη, στον άγιο αυτό τον τόπο.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μ' αν για νεκρούς ακούσετε τώρα, ή λαβωμένους,
Τις κλάψες μη μ’ αρχίσετε και μη μου ξεφωνάτε.
Γιατί ο Αρης τρέφεται σκοτώνοντας ανθρώπους.
ΧΟΡΟΣ
Να! Άκου! Χλιμιντρίσματα απ' άλογα γρικάω.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Κι αν τάκουσες καμώσου πως δεν έχεις καλακούσει.
.
ΧΟΡΟΣ
Στενάζει η γη από βαθιά. Μας έχουν περιζώσει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Ε και λοιπόν; Εγώ είμαι εδώ για να γνοιαστώ για τούτο.
ΧΟΡΟΣ
Τρομάρα μου! Το τράνταγμα στις πύλες δυναμώνει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δεν παύεις τέτια πράγματα στην πόλη να φωνάζεις;
ΧΟΡΟΣ
Αγιοι θεοί, τα κάστρα μας, αχ, μην τ’ απαρατάτε.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Α! να χαθείς βούλωστο πια! Δε λες να σταματήσεις;
ΧΟΡΟΣ
Θεοί της χώρας, σε σκλαβιά να πέσω μη μ’ αφήστε.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Συ ’σαι που ρίχνεις στη σκλαβιά και σε κι όλη την πόλη.
ΧΟΡΟΣ
Ω! Δια! Στρέψε κραταιέ, τα βέλη στους εχθρούς μας.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Τι φάρα μας εσκάρωσες ω! Δία: Τις γυναίκες!
Β. Ικέτιδες
ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ
στροφή β'
Μα δεν ξεχνά ο καλόβουλος ο ύμνος μας ετούτος
Την Κύπριδα. Γιατί κοντά στο Δία και την Ηρα
Μεγάλη έχει δύναμη. Για τ' άγια της τα έργα
Και για την ξύπνια σκέψη της οι θεοί την αγαπάνε.
Και δίπλα στην αγαπητή στέκουνε τη μητέρα
Μαζί, ο Πόθος κι η Πειθώ η γλυκειά, όπου ποτέ της
Την άρνηση δε γνώρισε. Μα και στην Αρμονία
Εχει δοθεί απ' τη Θεά Αφροδίτη μια μερίδα:
Τα ψέμματα που λέγονται απ' τους ερωτευμένους.
αντιστροφή β'
Μα με κάνει ο φόβος μου φοβερές να μαντεύω
Πως θαρθούν στις εξόριστες συφορές. Ότι μπόρες
Θα τις βρουν, κι αιματόβαφους θα γνωρίσουν πολέμους. Για τι άλλο τον άνεμο είχαν ούριο οι εχθροί μας
Στο γοργό μας κυνήγημα;.. Ότι γράφει θα γίνει.
Γιατί είναι του Δία οι βουλές απαράβατες
Οσο ειν' κι αδιαπέραστες. Σαν τις άλλες γυναίκες
Τις πολλές που παντρεύτηκαν από σένα πιο πρώτα
Δε θα μου ήταν παράξενο αν κι εσύ παντρευόσουν.
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
στροφή γ'
Ας διώξει από μένανε μακριά ο μέγας Δίας
Γάμο με τους Αιγύπτιους.
ΘΕΡΑΙ1ΑΙΝΙΔΕΣ
Αυτό καλό θα ήταν.
Μα να ’φευγες το άφευγο εσύ πώς θα μπορούσες;
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
Δεν ξέρεις το μέλλον εσύ.
ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ
Σωστά. Πώς να γνωρίζω
Του Δία την απύθμενη τη σκέψη; Έλα τώρα,
Μια μετρημένη πες ευχή.
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
Ποιό χρήσιμο μου δίνουν
Οι συμβουλές σου μάθημα;
ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ
Πολλά να μη ζητάνε
Οι προσευχές σου απ' τους θεούς.
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
στροφή δ'
Αλλά με άντρα μισητό, γάμο ας μη μου δώσει
Ο Δίας, αυτός που την Ιώ γλίτωσε από τα πάθη
Με τρόπο τόσο εύκολο, πάνω της ακουμπώντας
Το χέρι, του γιατρέματος την τέχνη που κατέχει,
Τη δύναμη του αλλάζοντας ώστε καλό να κάνει.
αντιστροφή δ'
Τη νίκη εύχομαι αυτός να δώσει στις γυναίκες.
Δέχομαι ό,τι απ' το κακό κάτι καλλίτερο έρθει.
Ακόμα στέργω δυο καλά κι ένα κακό μαζί τους.
Και κάνω ευχή ολόψυχη, στις δίκες, αποφάσεις
Πάντα να βγαίνουν δίκαιες, και σ' όσους υποφέρουν
Με τη βοήθεια του Θεού το λυτρωμό να φέρνουν.
Γ. αγαμέμνων
Παρακαλάω τους θεούς να με γλιτώσουν τέλος
Απ' το μαρτύριο που τραβώ φρουρός εδώ ένα χρόνο.
Σ' όλο αυτό το διάστημα σαν το σκυλί αγρυπνώντας
Χωρίς ανάπαυση καμμιά στων Ατρειδών τη στέγη.
Των νύχτιων έφτασα αστεριών τη σύναξη να μάθω
Kαθώς και τα ολόλαμπρα τα’ αρχοντικά τ’ αστέρια
Που από τ’ άλλα ξέχωρα στον ουρανό φαντάζουν
Και που το θέρος στους θνητούς και το χειμώνα φέρνουν-
Και πότε δύουν έμαθα και πότε ανατέλλουν.
Και νάμαι! Ακόμα καρτερώ της φλόγας το σημάδι,
Τη λάμψη εκείνης της φωτιάς που απ' την Τροία θα φέρει
Την είδηση πως πάρθηκε η πόλη-έτσι ορίζει
Μία γυναίκα με ψυχή αντρίκια που όλο ελπίζει.
Και κείτομαι στο μεταξύ σ' ανήσυχο ένα στρώμα
Από της νύχτας τη δροσιά ψυχρό και που κανένα
Δε συντροφεύει όνειρο, αφού κοντά μου ο φόβος
Μην κλείσουν τα ματόφυλλα στέκει κι όχι ο ύπνος.
Κι όταν βαλθώ ένα σκοπό να σιγοτραγουδήσω
Η να ψελλίσω μοναχά ζητώντας στο τραγούδι
Φάρμακο για τη νύστα μου, αντίς γι αυτό στενάζω
Και κλαίω για τη συφορά που βρήκε αυτό το σπίτι
Που όπως πριν, έτσι καλά τώρα δεν κυβερνιέται.
Μ' ας ετελείωναν καλά τα βάσανα μου τώρα.
Μες απ’ τη νύχτα ας πρόβαινε λάμψη καλομηνύτρα.
Ω! φλόγα! Καλώς όρίσες που μες στη νύχτα φέρνεις
Φως σαν ημέρας, κι αφορμή θα γίνεις για ένα πλήθος Χορούς που στ’ Άργος θα στηθούν για το καλό που ήρθε.
Ω! Ω! Του Αγαμέμνονα με δύναμη μεγάλη
Κράζω, απ’ το κρεβάτι της να σηκωθεί η γυναίκα
Και μια μακρόσυρτη χαράς φωνή μες στο παλάτι
Να βγάλει για τη λάμψη αυτή αν πράγματι το Ιλιο
Επεσε, όπως να μας πει θέλει η φωτιά ετούτη.
Δώσε ναρθεί ο βασιλιάς θεέ μου και ν’ αγγίσω
Τ’ αγαπημένο χέρι του με τούτο μου το χέρι.
Μα για να πω άλλο τίποτα η γλώσσα μου δεμένη.
Γιατί κι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Κι αν είχανε και στόμα
Θα λέγαν πεντακάθαρα τι ακριβώς συμβαίνει.
Εγώ ευχαρίστως να τα πω σε κείνους που τα ξέρουν.
Μα μ’ όσους δεν τα ξέρουνε κι εγώ ιδέα δεν έχω.
ΧΟΡΟΣ
ΠΑΡΟΔΟΣ
Δέκα χρονιές περάσανε αφότου το ζευγάρι
Των γιων του Ατρέα, οι μέγιστοι αντίπαλοι του Πριάμου
Οι βασιλιάδες οι ισχυροί Μενέλαος κι Αγαμέμνων
Που ο Δίας τους ετίμησε με σκήπτρο και με στέμμα Σηκώσαν χιλιοκάραβον αργείτικο ένα στόλο,
Στρατιωτική γυρεύοντας βοήθεια στη βουλή τους, Βγάζοντας απ’ τα στήθη τους μέσα κραυγές πολέμου
Σαν νάτανε γυπαετοί που δε μπορούν την έγνοια
Στ’ αφτέρωτά να δείξουνε παιδιά τους που τα χάσαν
Και τώρα πανω απ' τη φωλιά την άδεια παραδέρνουν
Με πόνο βαθυρρίζωτον χτυπώντας τα φτερά τους
Με λύσσα, λες ότι νερό χτυπάν κι όχι αέρα.
Δ. Πέρσες
Ελα παλιέ μας βασιλιά! Μονάρχη μας ω! φτάσε
Στην κορυφή αυτού εδώ του τάφου σου επάνω.
Ελα με το κροκόβαφο το ποδοσανταλό σου
Ως εδώ πέρα κι άφησε το φάλαρο να λάμψει
Του σκήπτρου σου στα ματιά μας μπροστά. Ελα πατέρα.
Πρόβαλε. Άκακε έλα συ Δαριάνα βασιλέα!
Βάσανα έλα ανάκουστα
και καινούργια ν' ακούσεις.
Ελα συ πούσαι άρχοντας
του άρχοντά μας, Γιατί έχει
Μια μαυρίλα επάνω μας
σαν κατάχνια απλωμένη.
Γιατί τώρα η νιότη μας
πάει-χάθηκε όλη.
Πρόβαλε Άκακε! Έλα συ
Δαριάνα βασιλέα!
Ω αλλίμονοί Αλλίμονο'. Ω εσύ όπου οι φίλοι
Με αστέρευτα κλάψανε όταν πέθανες δάκρυα.
Τι να είναι αφέντη μας; τι να είναι αφέντη
Ολα αυτά τα χτυπήματα πούχουν έτσι χτυπήσει
Με μανία τη δίδυμη, τη μεγάλη σου χώρα;
Τα καράβια τα τρίσκαρμα αφανιστήκανε-πάνε. Ακάραβη, ακάραβη η Περσία είναι τώρα.
ΤΡΙΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
ΕΙΔΩΛΟ ΔΑΡΕΙΟΥ
Ω! έμπιστοί μου σύμβουλοι, της νιότης μου συντρόφια
Ω γερασμένοι Πέρσες μου. Ποιον πόνο εχει η πόλη; Στενάζει και μοιρολογά και σκίζεται η γη μας
Κι ως βλέπω τη γυναίκα μου στου τάφου μου την άκρη
Φοβήθηκα και τις σπονδές ευχάριστα έχω λάβει.
Και σεις κοντά στον τάφο μου στέκοντας με καλείτε Με ψυχοκράχτισσες φωνές στριγγές και πονεμένες. Δεν είναι όμως εύκολο να βγεις από κει μέσα
Μιας κι οι θεοί που βρίσκονται κατ’ απ’ τη γη φροντίζουν
Μόνο το πως θα πάρουνε και δύσκολο να δώσουν.
Μα τα κατάφερα μ' αυτούς και νάμαι. Γρήγορα όμως Για να μην έχουν να μου πουν πως αργήσα, έλα, πες μου.
Τι ’ναι το νέο το βαρύ κακό που ’βρε τους Πέρσες;
ΧΟΡΟΣ
Ο παληός σεβασμός μου για σένα
Χαμηλά μου κρατάει τα μάτια
Και τη γλώσσα μου δένει.
ΕΙΔΩΛΟ ΔΑΡΕΙΟΥ
Μα αν εγώ βρίσκομαι εδώ οι θρήνοι σου με φέραν.
Γι αυτό χωρίς λόγια πολλά μα σύντομα μιλώντας
όλα ως το τέλος πέστα μου κι ασ’ τις ντροπές στην πάντα.
ΧΟΡΟΣ
Φόβο νιώθω να υπακούσω
Φόβο νιώθω ν' αρνηθώ
Όταν είναι γι ανείπωτα
Να μιλήσω σε φίλους.
Ε. Προμηθέας
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Για σας Κράτος και Βία
Τόπε ο Δίας κι αυτό ήτανε. Το πράμα έχει τελειώσει.
Δε σας κρατάει τίποτα. Μα εμένα η ψυχή μου
Δεν το βαστάει ένα θεό με βία να τον δέσω
Σ’ ένα φαράγγι παγερό. Μα πρέπει να υπακούσω-
Είναι βαρύ αν αψηφάς το λόγο του πατέρα.
Περήφανο της Θέμιδας παιδί, της μυαλωμένης,
Χωρίς να θέλω και χωρίς να θέλεις θα σε δέσω
Στο βράχο αυτό τον έρημο μ' άσπαστες αλυσίδες.
Ούτε φωνή, ούτε μορφή ανθρώπου θε να βλέπεις,
Αλλά σιγοκαιγάμενος από τη φλόγα του ήλιου
Την καυτερή,της όψης σου το χρώμα θε ν’ αλλάζεις. Χαρά σου η χρυσοκέντητη νύχτα το φως που κρύβει.
Μα πάλι ο ήλιος της αυγής την πάχνη θα σκορπάει
Κι ενός αιώνιου βάσανου θα σε τρυπάει ο πόνος
Χωρίς να βρίσκεται ψυχή για να στον αλαφρώσει.
Αυτή σου είναι η πληρωμή φιλάνθρωπος για νάσαι.
Θεός εσύ και την οργή θεών δεν εφοβήθεις
Κι έχεις χαρίσει στους θνητούς τιμές πανω απ’ το μέτρο.
Γι αυτό κι ολόρθος, ξάγρυπνος, μ’ αλύγιστο το γόνα θάσαι φρουρός στον άχαρο ετούτονε το βράχο
θρήνους πολλούς και οδυρμούς βγάζοντας απ’ το στόμα. Μάταια όμως-το μυαλό του Δία δε θα γυρίζει
Γιατ’ είναι πάντοτε σκληρός ο νέος ο αφέντης.
ΚΡΑΤΟΣ
Τώρα εσύ τι κάθεσαι και μάταια τον λυπάσαι;
Πώς θεομίσητο θεό εχθρό κι εσύ δεν κάνεις
Που έχει το καμάρι σου προδώσει στους ανθρώπους;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αξία μεγάλη έχουνε συγγένεια και φιλία.
ΚΡΑΤΟΣ
Σύμφωνοι. Μα να παρακούς το λόγο του πατέρα
Τάχα πώς τόχεις; Πιό πολύ αυτό δεν το φοβάσαι;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Πάντοτε ανήλεος ήσουνα κι είχες μεγάλο θράσος.
ΚΡΑΤΟΣ
Καλό ετούτος δε θα δει με το να τον θρηνούνε.
Για κάτι ανώφελο λοιπόν και μάταιο μην κοπιάζεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Α! Πόσο η τέχνη μισητή μου είναι των χεριών μου.
ΚΡΑΤΟΣ
Τι τη μισείς; Αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια
Για όσα τώρα γίνονται δε φταίει καθόλου η τέχνη.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Καλλίτερα όμως θάτανε να τήνε εκάτεχε άλλος.
ΚΡΑΤΟΣ
Όλα είναι δύσκολα εκτός θεούς να εξουσιάζεις.
Κανείς δεν ειν' ελεύθερος εκτός από το Δια.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αυτό το ξέρω και γι αυτό αντίρρηση δεν έχω.
ΚΡΑΤΟΣ
Βιάσου λοιπόν και πέρνα του αυτουνού τις αλυσίδες
Να μη σε δει ν ’αργοπορείς ο Δίας ο πατέρας.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Νάτοι, μπροστά στα μάτια σου οι κρίκοι κι έτοιμοι είναι.
ΚΡΑΤΟΣ
Βάλτους λοιπόν στα χέρια του και μ' όση δύναμη έχεις Χτυπά τους και με τη βαριά στους βράχους κάρφωσέ τους.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Νάτο που τέλειωσε κι αυτό χωρίς να πάρει ώρα.
ΚΡΑΤΟΣ
Χτύπα και σφίγγε δυνατά. Μη τον λασκάρεις διόλου.
Μπορεί να φύγει από κει που δεν το περιμένεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Το χέρι αυτό δε λύνεται. Είναι γερά δεμένο.
ΚΡΑΤΟΣ
Κάρφωσε και σιγούρεψε και τ’ άλλο για να μάθει
ότι μπορεί νάναι σοφός μα όχι όσο ο Δίας.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Για τη δουλειά μου εξ’ απ’ αυτόν κανείς δε θα με ψέξει.
ΚΡΑΤΟΣ
Τώρα το δόντι τ’ άγριο της ατσαλένιας σφήνας
περνά το μες στα στήθια του ίσαμε κει που πάει.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αχ! Προμηθέα στους πόνους σου πονώ κι εγώ μαζί σου.
ΚΡΑΤΟΣ
Πάλι αργείς και στους εχθρούς του Δια συμπόνια δείχνεις;
.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αυτό που βλέπω δε μπορούν να το βαστάξουν μάτια.
ΚΡΑΤΟΣ
Εγώ βλέπω έναν πούπαθε αυτό που του αξίζει
Βάλε και στις μασχάλες του ζώνες.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αφού ειν’ ανάγκη
θα γίνει οπωσδήποτε . Ομως να μη φωνάζεις.
ΚΡΑΤΟΣ
Λοιπόν και θα φωνάζω αλλά και θα ουρλιάζω ακόμα.
Πιο κάτω τώρα πήγαινε. Κρικέλωσε τα σκέλη.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Να! Ετελείωσε κι αυτό χωρίς μεγάλο κόπο.
ΚΡΑΤΟΣ
Και τώρα χτύπα τα καρφιά γερά, να πάνε ως μέσα.
Θα έχεις δύσκολο κριτή σε τούτο σου το έργο.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αλήθεια ίδια η γλώσσα σου είναι με τη μορφή σου.
ΚΡΑΤΟΣ
Ας είσαι συ ο μαλακός. Για τη δική μου όμως
Αυθάδεια και σκληρότητα, σε σε δεν πέφτει λόγος.
ΚΡΑΤΟΣ
Ας πάμε. Όλα τα μέλη του αλυσωμένα είναι;
Με ι-μέιλ
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Και τι; Μήπως και φεύγοντας από την πρύμνη ο ναύτης και πάει στην πλώρη, θα σωθεί, εφόσον το καράβι
το δέρνουνε τα κύματα;
ΧΟΡΟΣ
Τρέχοντας έχω έρθει
Στ' αρχαία τούτα αγάλματα, των Θεών, όταν στις πύλες
Το φονικό ανεμόχιονο άγριου χιονιά έχει πέσει.
Τότε ο φόβος μ' άρπαξε και στων Θεών τα πόδια
Μ’ έριξε, με τη δύναμη πούχουνε να με σώσουν-
πάνω σε τούτους μοναχά όλα τα θάρρη μου έχω.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Εύχεστε οι πύργοι να κρατάν το εχθρικό το δόρυ.
Δεν ειν' αυτό και των Θεών συμφέρον; Μη δε λένε
πως κι οι Θεοί αφήνουνε την κουρσεμένη πόλη;
ΧΟΡΟΣ
Αχ! Των Θεών η σύναξη ετούτη, όσο ζω κι είμαι
Ας μη μ' αφήσει εμέ ποτέ κι ούτε τα δυο μου μάτια
Την πόλη αυτή να τηνε δουν ποτέ τους κουρσεμένη
Ή εχθρικό να δουν στρατό στις φλόγες να τη ρίχνει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μπορείς να κράζεις τους Θεούς, αλλά και νου να έχεις.
Γιατί, πρέπει να ξέρετε, γυναίκες, πως η νίκη
κι η σωτηρία, έχουν κι οι δυο την πειθαρχία μητέρα.
ΧΟΡΟΣ
Ναι, όμως ισχυρότερη δύναμη ειν’ η θεία.
Όταν συχνά η συφορά κάποιου το νου έχει πάρει
Και μαύρο ένα σύννεφο τα μάτια του σκεπάζει,
Αυτή απ' τον άγριο χαμό μπορεί να τον γλυτώσει
Και πάλι ολόγερο μεμιάς κι ορθόν να τόνε στήσει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Είναι καθήκον των αντρών σφαχτάρια να προσφέρουν
κι απ’ τους Θεούς να παίρνουνε χρησμούς πριν απ' τη μάχη
και σένα είναι σωπαίνοντας να μένεις μες στο σπίτι.
ΧΟΡΟΣ
Χάρισμα είναι των θεών η ανίκητη η πόλη
Κι η σωτηρία των πολιτών απ'των εχθρών το πλήθος.
Για τούτα τάχα θάκουγα από ποιόνε κατηγόρια;
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δεν είπα εγώ να μην τιμάς τις θεϊκές δυνάμεις.
Μ’ αν θέλεις τους πολίτες μας να μην κακοκαρδίζεις
Ησυχη στέκε και να μη το φόβο υπερβάλλεις.
ΧΟΡΟΣ
Μία βουή ανάκατη πριν λίγο έχω ακούσει
Κι ο τρόμος με κυνήγησε και μ' έφερε εδώ πέρα,
Σε τούτη την ακρόπολη, στον άγιο αυτό τον τόπο.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Μ' αν για νεκρούς ακούσετε τώρα, ή λαβωμένους,
Τις κλάψες μη μ’ αρχίσετε και μη μου ξεφωνάτε.
Γιατί ο Αρης τρέφεται σκοτώνοντας ανθρώπους.
ΧΟΡΟΣ
Να! Άκου! Χλιμιντρίσματα απ' άλογα γρικάω.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Κι αν τάκουσες καμώσου πως δεν έχεις καλακούσει.
.
ΧΟΡΟΣ
Στενάζει η γη από βαθιά. Μας έχουν περιζώσει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Ε και λοιπόν; Εγώ είμαι εδώ για να γνοιαστώ για τούτο.
ΧΟΡΟΣ
Τρομάρα μου! Το τράνταγμα στις πύλες δυναμώνει.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Δεν παύεις τέτια πράγματα στην πόλη να φωνάζεις;
ΧΟΡΟΣ
Αγιοι θεοί, τα κάστρα μας, αχ, μην τ’ απαρατάτε.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Α! να χαθείς βούλωστο πια! Δε λες να σταματήσεις;
ΧΟΡΟΣ
Θεοί της χώρας, σε σκλαβιά να πέσω μη μ’ αφήστε.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Συ ’σαι που ρίχνεις στη σκλαβιά και σε κι όλη την πόλη.
ΧΟΡΟΣ
Ω! Δια! Στρέψε κραταιέ, τα βέλη στους εχθρούς μας.
ΕΤΕΟΚΛΗΣ
Τι φάρα μας εσκάρωσες ω! Δία: Τις γυναίκες!
Β. Ικέτιδες
ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ
στροφή β'
Μα δεν ξεχνά ο καλόβουλος ο ύμνος μας ετούτος
Την Κύπριδα. Γιατί κοντά στο Δία και την Ηρα
Μεγάλη έχει δύναμη. Για τ' άγια της τα έργα
Και για την ξύπνια σκέψη της οι θεοί την αγαπάνε.
Και δίπλα στην αγαπητή στέκουνε τη μητέρα
Μαζί, ο Πόθος κι η Πειθώ η γλυκειά, όπου ποτέ της
Την άρνηση δε γνώρισε. Μα και στην Αρμονία
Εχει δοθεί απ' τη Θεά Αφροδίτη μια μερίδα:
Τα ψέμματα που λέγονται απ' τους ερωτευμένους.
αντιστροφή β'
Μα με κάνει ο φόβος μου φοβερές να μαντεύω
Πως θαρθούν στις εξόριστες συφορές. Ότι μπόρες
Θα τις βρουν, κι αιματόβαφους θα γνωρίσουν πολέμους. Για τι άλλο τον άνεμο είχαν ούριο οι εχθροί μας
Στο γοργό μας κυνήγημα;.. Ότι γράφει θα γίνει.
Γιατί είναι του Δία οι βουλές απαράβατες
Οσο ειν' κι αδιαπέραστες. Σαν τις άλλες γυναίκες
Τις πολλές που παντρεύτηκαν από σένα πιο πρώτα
Δε θα μου ήταν παράξενο αν κι εσύ παντρευόσουν.
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
στροφή γ'
Ας διώξει από μένανε μακριά ο μέγας Δίας
Γάμο με τους Αιγύπτιους.
ΘΕΡΑΙ1ΑΙΝΙΔΕΣ
Αυτό καλό θα ήταν.
Μα να ’φευγες το άφευγο εσύ πώς θα μπορούσες;
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
Δεν ξέρεις το μέλλον εσύ.
ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ
Σωστά. Πώς να γνωρίζω
Του Δία την απύθμενη τη σκέψη; Έλα τώρα,
Μια μετρημένη πες ευχή.
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
Ποιό χρήσιμο μου δίνουν
Οι συμβουλές σου μάθημα;
ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΕΣ
Πολλά να μη ζητάνε
Οι προσευχές σου απ' τους θεούς.
ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ
στροφή δ'
Αλλά με άντρα μισητό, γάμο ας μη μου δώσει
Ο Δίας, αυτός που την Ιώ γλίτωσε από τα πάθη
Με τρόπο τόσο εύκολο, πάνω της ακουμπώντας
Το χέρι, του γιατρέματος την τέχνη που κατέχει,
Τη δύναμη του αλλάζοντας ώστε καλό να κάνει.
αντιστροφή δ'
Τη νίκη εύχομαι αυτός να δώσει στις γυναίκες.
Δέχομαι ό,τι απ' το κακό κάτι καλλίτερο έρθει.
Ακόμα στέργω δυο καλά κι ένα κακό μαζί τους.
Και κάνω ευχή ολόψυχη, στις δίκες, αποφάσεις
Πάντα να βγαίνουν δίκαιες, και σ' όσους υποφέρουν
Με τη βοήθεια του Θεού το λυτρωμό να φέρνουν.
Γ. αγαμέμνων
Παρακαλάω τους θεούς να με γλιτώσουν τέλος
Απ' το μαρτύριο που τραβώ φρουρός εδώ ένα χρόνο.
Σ' όλο αυτό το διάστημα σαν το σκυλί αγρυπνώντας
Χωρίς ανάπαυση καμμιά στων Ατρειδών τη στέγη.
Των νύχτιων έφτασα αστεριών τη σύναξη να μάθω
Kαθώς και τα ολόλαμπρα τα’ αρχοντικά τ’ αστέρια
Που από τ’ άλλα ξέχωρα στον ουρανό φαντάζουν
Και που το θέρος στους θνητούς και το χειμώνα φέρνουν-
Και πότε δύουν έμαθα και πότε ανατέλλουν.
Και νάμαι! Ακόμα καρτερώ της φλόγας το σημάδι,
Τη λάμψη εκείνης της φωτιάς που απ' την Τροία θα φέρει
Την είδηση πως πάρθηκε η πόλη-έτσι ορίζει
Μία γυναίκα με ψυχή αντρίκια που όλο ελπίζει.
Και κείτομαι στο μεταξύ σ' ανήσυχο ένα στρώμα
Από της νύχτας τη δροσιά ψυχρό και που κανένα
Δε συντροφεύει όνειρο, αφού κοντά μου ο φόβος
Μην κλείσουν τα ματόφυλλα στέκει κι όχι ο ύπνος.
Κι όταν βαλθώ ένα σκοπό να σιγοτραγουδήσω
Η να ψελλίσω μοναχά ζητώντας στο τραγούδι
Φάρμακο για τη νύστα μου, αντίς γι αυτό στενάζω
Και κλαίω για τη συφορά που βρήκε αυτό το σπίτι
Που όπως πριν, έτσι καλά τώρα δεν κυβερνιέται.
Μ' ας ετελείωναν καλά τα βάσανα μου τώρα.
Μες απ’ τη νύχτα ας πρόβαινε λάμψη καλομηνύτρα.
Ω! φλόγα! Καλώς όρίσες που μες στη νύχτα φέρνεις
Φως σαν ημέρας, κι αφορμή θα γίνεις για ένα πλήθος Χορούς που στ’ Άργος θα στηθούν για το καλό που ήρθε.
Ω! Ω! Του Αγαμέμνονα με δύναμη μεγάλη
Κράζω, απ’ το κρεβάτι της να σηκωθεί η γυναίκα
Και μια μακρόσυρτη χαράς φωνή μες στο παλάτι
Να βγάλει για τη λάμψη αυτή αν πράγματι το Ιλιο
Επεσε, όπως να μας πει θέλει η φωτιά ετούτη.
Δώσε ναρθεί ο βασιλιάς θεέ μου και ν’ αγγίσω
Τ’ αγαπημένο χέρι του με τούτο μου το χέρι.
Μα για να πω άλλο τίποτα η γλώσσα μου δεμένη.
Γιατί κι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Κι αν είχανε και στόμα
Θα λέγαν πεντακάθαρα τι ακριβώς συμβαίνει.
Εγώ ευχαρίστως να τα πω σε κείνους που τα ξέρουν.
Μα μ’ όσους δεν τα ξέρουνε κι εγώ ιδέα δεν έχω.
ΧΟΡΟΣ
ΠΑΡΟΔΟΣ
Δέκα χρονιές περάσανε αφότου το ζευγάρι
Των γιων του Ατρέα, οι μέγιστοι αντίπαλοι του Πριάμου
Οι βασιλιάδες οι ισχυροί Μενέλαος κι Αγαμέμνων
Που ο Δίας τους ετίμησε με σκήπτρο και με στέμμα Σηκώσαν χιλιοκάραβον αργείτικο ένα στόλο,
Στρατιωτική γυρεύοντας βοήθεια στη βουλή τους, Βγάζοντας απ’ τα στήθη τους μέσα κραυγές πολέμου
Σαν νάτανε γυπαετοί που δε μπορούν την έγνοια
Στ’ αφτέρωτά να δείξουνε παιδιά τους που τα χάσαν
Και τώρα πανω απ' τη φωλιά την άδεια παραδέρνουν
Με πόνο βαθυρρίζωτον χτυπώντας τα φτερά τους
Με λύσσα, λες ότι νερό χτυπάν κι όχι αέρα.
Δ. Πέρσες
Ελα παλιέ μας βασιλιά! Μονάρχη μας ω! φτάσε
Στην κορυφή αυτού εδώ του τάφου σου επάνω.
Ελα με το κροκόβαφο το ποδοσανταλό σου
Ως εδώ πέρα κι άφησε το φάλαρο να λάμψει
Του σκήπτρου σου στα ματιά μας μπροστά. Ελα πατέρα.
Πρόβαλε. Άκακε έλα συ Δαριάνα βασιλέα!
Βάσανα έλα ανάκουστα
και καινούργια ν' ακούσεις.
Ελα συ πούσαι άρχοντας
του άρχοντά μας, Γιατί έχει
Μια μαυρίλα επάνω μας
σαν κατάχνια απλωμένη.
Γιατί τώρα η νιότη μας
πάει-χάθηκε όλη.
Πρόβαλε Άκακε! Έλα συ
Δαριάνα βασιλέα!
Ω αλλίμονοί Αλλίμονο'. Ω εσύ όπου οι φίλοι
Με αστέρευτα κλάψανε όταν πέθανες δάκρυα.
Τι να είναι αφέντη μας; τι να είναι αφέντη
Ολα αυτά τα χτυπήματα πούχουν έτσι χτυπήσει
Με μανία τη δίδυμη, τη μεγάλη σου χώρα;
Τα καράβια τα τρίσκαρμα αφανιστήκανε-πάνε. Ακάραβη, ακάραβη η Περσία είναι τώρα.
ΤΡΙΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
ΕΙΔΩΛΟ ΔΑΡΕΙΟΥ
Ω! έμπιστοί μου σύμβουλοι, της νιότης μου συντρόφια
Ω γερασμένοι Πέρσες μου. Ποιον πόνο εχει η πόλη; Στενάζει και μοιρολογά και σκίζεται η γη μας
Κι ως βλέπω τη γυναίκα μου στου τάφου μου την άκρη
Φοβήθηκα και τις σπονδές ευχάριστα έχω λάβει.
Και σεις κοντά στον τάφο μου στέκοντας με καλείτε Με ψυχοκράχτισσες φωνές στριγγές και πονεμένες. Δεν είναι όμως εύκολο να βγεις από κει μέσα
Μιας κι οι θεοί που βρίσκονται κατ’ απ’ τη γη φροντίζουν
Μόνο το πως θα πάρουνε και δύσκολο να δώσουν.
Μα τα κατάφερα μ' αυτούς και νάμαι. Γρήγορα όμως Για να μην έχουν να μου πουν πως αργήσα, έλα, πες μου.
Τι ’ναι το νέο το βαρύ κακό που ’βρε τους Πέρσες;
ΧΟΡΟΣ
Ο παληός σεβασμός μου για σένα
Χαμηλά μου κρατάει τα μάτια
Και τη γλώσσα μου δένει.
ΕΙΔΩΛΟ ΔΑΡΕΙΟΥ
Μα αν εγώ βρίσκομαι εδώ οι θρήνοι σου με φέραν.
Γι αυτό χωρίς λόγια πολλά μα σύντομα μιλώντας
όλα ως το τέλος πέστα μου κι ασ’ τις ντροπές στην πάντα.
ΧΟΡΟΣ
Φόβο νιώθω να υπακούσω
Φόβο νιώθω ν' αρνηθώ
Όταν είναι γι ανείπωτα
Να μιλήσω σε φίλους.
Ε. Προμηθέας
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Για σας Κράτος και Βία
Τόπε ο Δίας κι αυτό ήτανε. Το πράμα έχει τελειώσει.
Δε σας κρατάει τίποτα. Μα εμένα η ψυχή μου
Δεν το βαστάει ένα θεό με βία να τον δέσω
Σ’ ένα φαράγγι παγερό. Μα πρέπει να υπακούσω-
Είναι βαρύ αν αψηφάς το λόγο του πατέρα.
Περήφανο της Θέμιδας παιδί, της μυαλωμένης,
Χωρίς να θέλω και χωρίς να θέλεις θα σε δέσω
Στο βράχο αυτό τον έρημο μ' άσπαστες αλυσίδες.
Ούτε φωνή, ούτε μορφή ανθρώπου θε να βλέπεις,
Αλλά σιγοκαιγάμενος από τη φλόγα του ήλιου
Την καυτερή,της όψης σου το χρώμα θε ν’ αλλάζεις. Χαρά σου η χρυσοκέντητη νύχτα το φως που κρύβει.
Μα πάλι ο ήλιος της αυγής την πάχνη θα σκορπάει
Κι ενός αιώνιου βάσανου θα σε τρυπάει ο πόνος
Χωρίς να βρίσκεται ψυχή για να στον αλαφρώσει.
Αυτή σου είναι η πληρωμή φιλάνθρωπος για νάσαι.
Θεός εσύ και την οργή θεών δεν εφοβήθεις
Κι έχεις χαρίσει στους θνητούς τιμές πανω απ’ το μέτρο.
Γι αυτό κι ολόρθος, ξάγρυπνος, μ’ αλύγιστο το γόνα θάσαι φρουρός στον άχαρο ετούτονε το βράχο
θρήνους πολλούς και οδυρμούς βγάζοντας απ’ το στόμα. Μάταια όμως-το μυαλό του Δία δε θα γυρίζει
Γιατ’ είναι πάντοτε σκληρός ο νέος ο αφέντης.
ΚΡΑΤΟΣ
Τώρα εσύ τι κάθεσαι και μάταια τον λυπάσαι;
Πώς θεομίσητο θεό εχθρό κι εσύ δεν κάνεις
Που έχει το καμάρι σου προδώσει στους ανθρώπους;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αξία μεγάλη έχουνε συγγένεια και φιλία.
ΚΡΑΤΟΣ
Σύμφωνοι. Μα να παρακούς το λόγο του πατέρα
Τάχα πώς τόχεις; Πιό πολύ αυτό δεν το φοβάσαι;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Πάντοτε ανήλεος ήσουνα κι είχες μεγάλο θράσος.
ΚΡΑΤΟΣ
Καλό ετούτος δε θα δει με το να τον θρηνούνε.
Για κάτι ανώφελο λοιπόν και μάταιο μην κοπιάζεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Α! Πόσο η τέχνη μισητή μου είναι των χεριών μου.
ΚΡΑΤΟΣ
Τι τη μισείς; Αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια
Για όσα τώρα γίνονται δε φταίει καθόλου η τέχνη.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Καλλίτερα όμως θάτανε να τήνε εκάτεχε άλλος.
ΚΡΑΤΟΣ
Όλα είναι δύσκολα εκτός θεούς να εξουσιάζεις.
Κανείς δεν ειν' ελεύθερος εκτός από το Δια.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αυτό το ξέρω και γι αυτό αντίρρηση δεν έχω.
ΚΡΑΤΟΣ
Βιάσου λοιπόν και πέρνα του αυτουνού τις αλυσίδες
Να μη σε δει ν ’αργοπορείς ο Δίας ο πατέρας.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Νάτοι, μπροστά στα μάτια σου οι κρίκοι κι έτοιμοι είναι.
ΚΡΑΤΟΣ
Βάλτους λοιπόν στα χέρια του και μ' όση δύναμη έχεις Χτυπά τους και με τη βαριά στους βράχους κάρφωσέ τους.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Νάτο που τέλειωσε κι αυτό χωρίς να πάρει ώρα.
ΚΡΑΤΟΣ
Χτύπα και σφίγγε δυνατά. Μη τον λασκάρεις διόλου.
Μπορεί να φύγει από κει που δεν το περιμένεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Το χέρι αυτό δε λύνεται. Είναι γερά δεμένο.
ΚΡΑΤΟΣ
Κάρφωσε και σιγούρεψε και τ’ άλλο για να μάθει
ότι μπορεί νάναι σοφός μα όχι όσο ο Δίας.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Για τη δουλειά μου εξ’ απ’ αυτόν κανείς δε θα με ψέξει.
ΚΡΑΤΟΣ
Τώρα το δόντι τ’ άγριο της ατσαλένιας σφήνας
περνά το μες στα στήθια του ίσαμε κει που πάει.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αχ! Προμηθέα στους πόνους σου πονώ κι εγώ μαζί σου.
ΚΡΑΤΟΣ
Πάλι αργείς και στους εχθρούς του Δια συμπόνια δείχνεις;
.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αυτό που βλέπω δε μπορούν να το βαστάξουν μάτια.
ΚΡΑΤΟΣ
Εγώ βλέπω έναν πούπαθε αυτό που του αξίζει
Βάλε και στις μασχάλες του ζώνες.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αφού ειν’ ανάγκη
θα γίνει οπωσδήποτε . Ομως να μη φωνάζεις.
ΚΡΑΤΟΣ
Λοιπόν και θα φωνάζω αλλά και θα ουρλιάζω ακόμα.
Πιο κάτω τώρα πήγαινε. Κρικέλωσε τα σκέλη.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Να! Ετελείωσε κι αυτό χωρίς μεγάλο κόπο.
ΚΡΑΤΟΣ
Και τώρα χτύπα τα καρφιά γερά, να πάνε ως μέσα.
Θα έχεις δύσκολο κριτή σε τούτο σου το έργο.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Αλήθεια ίδια η γλώσσα σου είναι με τη μορφή σου.
ΚΡΑΤΟΣ
Ας είσαι συ ο μαλακός. Για τη δική μου όμως
Αυθάδεια και σκληρότητα, σε σε δεν πέφτει λόγος.
ΚΡΑΤΟΣ
Ας πάμε. Όλα τα μέλη του αλυσωμένα είναι;
Με ι-μέιλ
