Συνεχίζω με Αγαμέμνονα. Έφτασα στην Κασσάνδρα.
Για να μεταφράσεις ένα αρχαίο κείμενο πρέπει να τηρήσεις ορισμένους κανόνες.
Πρώτος. 
Να αποδίδεις όχι την ένοια του κειμένου (παράφρση), αλλά να περιλαμβάνεις στην προσπάθειά σου όλο το κείμενο-κάθε σημαίνουσα λέξη του.  Αλλιώς γράφεις κάτι δικό σου.
Δεύτερος.
Να αποδίδεις το κείμενο σε κατανοητή μορφή και για τους αναγνώστες-όχι μόνο για σένα.
Τρίτος.
Οι λέξεις που χρησιμοποιείς να μην είναι εκζητημένες. Να είναι σύγχρονες και κοινά αποδεκτές. Να μην ξεχνάς ότι μεταφράζεις για τους σύγχρονούς σου. Σε τριάντα έως εκατό χρόνια η μεταφρασή σου θα είναι άχρηστη ή αντίκα. 
Τέταρτος.
Αν η μετάφρασή σου είναι έμμετρη-που μόνον η έμμετρη απόδοση μετράει-, τότε πρέπει να τηρείς τους κανόνες κάθε είδους στίχου που χρησιμοποιείς. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία της μετάφρασης.  Με ένα λόγο αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ζεις το κείμενο που δουλεύεις-να υποφέρεις μαζί του, να χαίρεσαι μαζί του, να εισαι ο συγγραφέας ο αρχαίος που γραφει στη γλώσσα τη σημερινή.
Στείλε μου και το δεύτερο κομμάτι.
Γεια