ΠΑΛΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ


ΕΚΛΟΓΈΣ ΤΗΣ 17 ΙΟΎΝΗ 2012

Αν έβγει η Νου Δυο
θα τρώμε πού και πού.
Αν έβγει η ΔΗΜΑΡ
νεράκι και χορτάρ’.
Με το ΠΑΣΟΚ θα τρώει
ο Άκης και το σόϊ.
Με τον Καμένο αν πάμε
θα φασιστοπεινάμε.
Με Τσίπρα, κάθε μέρα
κοπανιστόν αέρα.
Με το Μιχαλολιάκο
απ’ την εληά μον’ δάκο.
Θα τρώμε με ΑΝΤΑΡΣΎΑ
μόνο στη φαντασία.
Με ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΞΑΝΆ
φαγητό ποτέ ξανά.
Με το Κου Κου Ε μια φάπα
θα μας δίνει η ΧΑ στη μάπα.
*
Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2014

Καληνημέρα έλληνες
κι αφού είναι έθιμό μας
τα χάλια μας τ’ αδιόρθωτα
θα πω στο φτωχικό μας.

Και θα τα πω στα γρήγορα
γιατί χαρτί-μελάνι
ακρίβηναν κι αυτά πολύ
κι η σύνταξη δε φτάνει.

Καλή σου μέρα Σαμαρά
μερίδες που μοιράζεις
Δημοκρατίας,  αφού πριν
σαν το αρνί τη σφάζεις.

Γεια σου λαέ κακόμοιρε
που ότι τραβάς τ’ αξίζεις
αφού σ’  ό,τι διατάξουνε
«μάλιστα» εσύ ψελλίζεις.

Γεια σου και Τσίπρα που κι εσύ
δεν ξέρεις τι γυρεύεις
και το λαό όπως όλοι τους
κι εσύ τόνε δουλεύεις.

Ελλάδα καλημέρα σου
που όλοι σου βάζουν χέρι
και πιότερο όποιον προχωρεί
αυτόν και κάνεις ταίρι.

Καληνημέρα σου και σε
γελοίε Χαϊκάλη
που έφερες στην πολιτική
του θεάτρου τ’ άθλιο χάλι.

Όσο για σένανε Άδωνι,
είτε πουλάς βιβλία
είτε πουλάς πολιτική
βρίθεις από βλακεία.

Γεια σου Καμμένε μου κι εσύ
που αν και σκληρός φασίστας
το παίζεις (άραγε γιατί;)
Συριζο-σαντινίστας.

Γεια σας και σεις, ω! άρχοντες
και μη σεκλετιζό’ στε:
και Τσίπρες εκατό να ρθούν
ούτε που θα το νιώστε.

Τα λέει κι ο Τσίπρας ολ’ αυτά
ψήφους για να μαζέψει
μα όταν έβγει, τους φτωχούς
κι αυτός θα κατακλέψει.

Γεια σας και πάλι τ’ αλλουνού
χρόνου καλά να είστε
αν -ίσως όχι όπως εγώ-  
μέχρι τα τότε ζήστε.
*

ΕΛΛΆΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΉΤΡΙΑ ΣΤΟ ΜΠΆΣΚΕΤ

Η Ελλάδα νίκησε στο μπάσκετ!
Η πατρίδα σώθηκε!..
Μια γαλήνη στην Ελλάδα
πέρα ως πέρα απλώθηκε!..

Τώρα η Μέρκελ πια στα σκέλια
θα τη βάλει την ουρά
κι ο Όλι Ρεν θα πει «συγνώμη»
και θα κλαίει γοερά...

Ο πολύς ως τώρα Γκρουέφσκι,
αρχηγός έθνους ανάνδρου,
το που έστησε θα ρίξει
άγαλμα του Αλεξάνδρου...

Τώρα κάθε μία χώρα
που μας είχε ευρώ δανείσει
δίχως δεύτερη μια σκέψη
όλα θα μας τα χαρίσει...

Πάνε πια τα που η Ελλάδα
τόσα χρόνια είχε χάλια-
τώρα οι έλληνες θα τρώνε
με χρυσά όλοι κουτάλια...

Κι ο Ομπάμα όταν θα μάθει
ότι πρώτοι έχουμ’ έρθει,
μια βοήθεια εν τω άμα
θα μας δώσει ευμεγέθη…

...Α! Ρε έλληνες κουτάβια
που σας κάνουν να πιστέψτε
πως μετά από τέτοια νίκη
απ’ την πείνα πια ας ρέψτε…

...Α! ρε έλληνες κουτάβια
που ένα κόκαλο σας δίνουν
που «αθλητισμό» το λένε
και το αίμα αυτοί σας πίνουν…

...Α! ρε έλληνες κουτάβια
πόσα ακόμα τάχα χρόνια
θα φοβάστε τη σκιά σας;-
ή θα είναι’ αυτό αιώνια;..

*
ΠΑΡΙΣΙ

«Θα βγούμε εις τα αγοράς.
Θα βγούμε απ’ το Μνημόνιο.
Θα αυξηθώσιν οι μισθοί.
Θα εκδιώξωμεν την τρόικα.

Και, λαέ μου», έλεγε η δυάς,
«μετά πολλών επαίνων
ταύτα άπαντα θα τελεστούν
μέχρι των Χριστουγέννων.»

Ταύτα εδήλωνε η δυάς
λίαν ευτυχισμένη
μα εν Παρισίοις η Τριάς
δι άλλα επιμένει.

Και ο Μέγας Προκαθήμενος
δήλωσε εκ Παρισίων
το όχι των Τροϊκανών
θρασέως επισείων:

«Δεν υπεσχέθημεν κενά.
Ως τα Χριστούγεννα είπομεν.
Έχετε δίκαιον εις αυτό.
Όμως σταθείτε: ίδωμεν!

Μπορεί αισίως ν’ αποδειχθεί
ότι εφέτος τ’ άστρι
έφεξε λάθος κι η Μαρί
α να ’χει ανεμογκάστρι.

Αλλά κι αλήθεια έγκυος
αν είναι, μπορεί πάλι,
αν και αυτό το απεύχομαι,
θου Κύριε, ν’ αποβάλει.

Οπότε και Χριστούγεννα
δεν θα έχωμεν εφέτος
κι εγώ παίρνω παράτασιν
δι εν ακόμα έτος.

Κι αν πάλι η Παναγία μας
τέξει τον Υιόν Της,
δια το προκύψαν ζήτημα
λύσιν εγώ έχω πρώτης.

«Δεν» ένα θέτοντας εμπρός
απ’ ό,τι υπεσχέθην
την νικητήριαν του έλληνος
ευθύς διαλύω μέθην:

«Δεν βγαίνομεν στας αγοράς,
Δεν φεύγει το Μνημόνιο,
Δεν θ’ αυξηθώσιν οι μισθοί,
Δεν διώκομεν την τρόικα.»

Κι ούτε ζημία ούτε γαλή.
Και τι ψυχή έχει ένα «δεν»;
Βάλτε μπροστά του ένα «μη»
κι αμέσως να! ένα  μηδέν!

Μηδέν. Τουτέστιν τίποτε.
Γι αυτό σας λέω πως ασφαλώς
πάλι εγώ θα κυβερνώ
είτε έρθει έτσι είτε αλλιώς.»

*
ΒΟΔΙΩΝ ΚΟΠΑΔΙ


Ελληνικέ λαέ, βοδιών κοπάδι
που πας καθώς τυφλοί πάνε στον Άδη
ελληνικέ λαέ ξεπουλημένε
λαέ στην ίδια σου τη χώρα ξένε!

Κοπάδι δουλικά υποταγμένο
που μες στη φτώχεια σ' έχουν βουτηγμένο
πότε τα δυο σου μάτια θα σηκώσεις
να δεις, να καταλάβεις και να νιώσεις;

Σαν σε κεντρίζουνε με τη βουκέντρα
δακρύζουν λούλουδα, πουλιά και δέντρα.
όμως ηδονικά συ μουγκανίζεις
και τον αυχένα πιότερο λυγίζεις.

Τις γραβάτες τους βλέπεις; αν τις σφίξεις
με τη δύναμη που 'χεις θα τους πνίξεις.
Τις ζωστήρες τους βλέπεις: αν θελήσεις
δυο κομμάτια μπορείς να τους χωρίσεις.

Μ' αντίς δάχτυλα οπλές έχεις στο πόδι-
δεν είσ' άνθρωπος έλληνα, είσαι βόδι
κι αν την έγκυα κοιλιά σου τήνε σκίσουν
σαν και σένα βοδάκια θ' αντικρίσουν.
*
ΕΥΡΩΦΑΤΣΕΣ

Θα έλεγα τον Μάριο Ντράγκι
πως δεν τον έχουμε ανάγκη.

Αντίθετα όμως τον Ρομπάϊ-
αυτόν τον έχουμε σταντ-μπάϊ.

Για την Λαγκάρντ μας την Κριστίν
είναι ψηλή, αυτήν άσ’ την …

Η γερμανίδα μας η Άγγελα
πρωθυπουργός μας να ’ταν θα ’θελα.

Και απορώ τι ο μαύρος Σόιμπλε
με το δικό μας σόϊ έχει το μπλε…

«Αυτά που λέει ο Κλοντ Γιουνκέρ,
πες Μητσοτάκη τ’ είναι;» «Ανφαίρ»…

Το ύφος του Ολάντ του Φρανσουά
δεν είναι σα να λέει: “L’ Etat c’ est moi!”?...

Αφού κι εσύ υπάρχεις Μάριο Μόντι
έχουμε στην Ευρώπη κι εμείς «δόντι»…

Συνάδελφέ μας συ -ΟΛΕ!- Ραχόϊ
σαράκι και τους δυο ίδιο μας τρώει…

Αν μας βοηθήσεις τελικά
Μπαρόζο μου εσύ Ζοζέ,
θα ’χεις μπουκάλι ένα κρασί-
το θέλεις άσπρο ή ροζέ;

Και συ ωρέ Νικόλα Σαρκοζί
...μα όχι, πήρα φόρα… αυτός δε ζει…

*

ΠΡΩΤΟΙ ΣΕ ΟΛΑ ΟΙ ‘ΕΛΛΗΝΕΣ

Πρώτοι σε όλα είμαστε να μην αβασκαθούμε-
πρώτοι στη γη φανήκαμε και πρώτοι θα χαθούμε.
Τις καταθέσεις πρώτοι εμείς απ’ όλους εγγυηθήκαμε
προτού να έρθει ακόμα εδώ-πολύ προτού-η Κρίση
(κι αν χρήμα κάποιος θα ιδεί μέσα της που εμπήκαμε,
κατάμουτρα τη φάτσα μου τη λιπαρή να φτύσει).
Και πρώτοι εμείς επήραμε τα μέτρα για τη γρίπη
κι ύστερα ακολουθήσανε οι ευρωπαίοι οι τύποι
(κι αν μέτρο ένα πάρθηκε, τη μύτη μού τρυπάτε).
Και πρώτοι απ’ όλα είμαστε βέβαια στη βλακεία
που ενώ μαθαίνουμε κουνγκ-φου και πάλη και καράτε
μα πέφτουμε λιπόθυμοι σε μια πεζοπορία.

*

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ

Οι κυρίες των υπουργών!
Τι καλές γυναίκες που ’ναι!
Και στα τόσα του σπιτιού
πόσο τα έξοδα βοηθούνε!

Βάζουν μια υπογραφή
και μια βίλλα-ιδού! κερδίζουν
Βάζουνε και άλλη μια
και-οι καλές μας!- θησαυρίζουν!

Και, οι καημένες, προσπαθούν
τις δουλειές γοργά να σπρώξουν
μη τον σύζυγο υπουργό
απ’ το υπουργείο διώξουν,

κι αρκεστούν τα όσα ως πριν,
έχουν φάει, να μασάνε,
μιας και –αλίμονο!- υπουργού
πια γυναίκες δεν μετράνε…

Και μην πάει το μυαλό
κανενός που με διαβάζει
πως γιατ’ είναι υπουργού
σύζυγος χρυσάφι βγάζει-

όχι-το ίδιο θα γινόταν
και αν μόνο κόρη του ήταν:
πάλι ούτε μια θα είχε
στις που κάνει μπίζνες ήτταν.

Και κουνιάδα κι αδερφή
και γνωστή και φιλενάδα
τέτοια θα ’χε κέρδη αυτή
στην ταλαίπωρη Ελλάδα.

Κι όλες τους γι αυτό κοιτούν
πώς συγγένεια ν’ αποκτήσουν
οι γυναίκες, με υπουργό,
έτσι ώστε να  θησαυρίσουν.
                     -----

 
ΔΙΑΦΟΡΑ

 ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ

Προτού ακόμα η γη να έχει υπάρξει
Προτού το Τίποτα όλα να γεννήσει
Υπήρχεν ένα μοναχά: η Τάξη
Που είχε τον μικρό σπόρο ποτίσει  
Του κάθε τι. Κι ήταν η αμφιβολία
Άγνωστη τότε που όλα ήταν Ένα.
Κι ήξερε κάθε τι ποιάν έχει αιτία
Και όλα ήξεραν γιατί ήτανε φκιασμένα.
Γι αυτό και ο Αμφίονας ακουμπώντας
Μονάχα, την γλυκόηχή του λύρα,
Οι πέτρες έρχονταν κάτω κυλώντας
Και χτίζανε τα τείχη της στη Θήβα.

Θα το ’κανες και συ τότε αν ζούσες-
Αρκεί δικές σου να ήτανε οι Μούσες.


ΑΤΟΥ  ΜΕΓΑΛΟ
(«ροντέλο»)

Κάθε άντρας που κετέχει ένα θήλυ
Ατού μεγάλο έχει στα χαρτιά του
Κι  όλα όσα θέλει γίνονται δικά του.
Του βάζει ένα χαμόγελο στα χείλη
Κι αξιοποιώντας τη γλυκιά του πύλη
Μπορεί τα πάνου και τα φέρνει κάτου.
Κάθε άντρας που κατέχει ένα θήλυ
Ατού μεγάλο έχει στα χαρτιά του
Και λυ' και δένει ό,που η ζωή τον στείλει
Μακριά πετώντας την αξιοπρέπεια του.
Και δε τον κατακρίνουνε οι φίλοι
Γιατί έχει γνώμη όπως τη δικιά του
Κάθε άντρας που κατέχει ένα θήλυ…


ΟΙ ΓΈΡΟΙ

Πρόσωπα χαρωπά
Γέρων που συναθροίζονται» πρωί-πρωί
Και πίνουν το SMALL SIZE LEMON JUICE τους
Στου Κύπριου Τζίμυ το «KAFE»

Η σάλα ειν’ άδεια ώρα τέτoιαν από κείνους
Που θα μπορούσαν να σχολιάσουν δυσμενώς
Τα προσποιητά ευτυχισμένα επιφωνήματα
Και τις αταίριαστες διαχύσεις.

Όταν ο πρώτος εικοσάχρονος της μέρας μπει στη σάλα,
Αυτή είναι άδεια γιατί οι γέροι
Μία στιγμή μονάχα πριν  
Έχουνε βγει.


Η ΓΥΡΙΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
(Downtown L. A.)

Η σκάλα η γυριστή κράτησε για λίγο κρυμμένο
το ωραίο όραμα του κάτω από τη μέση κορμιού της
καθώς εκείνη ανεβαίνοντας
κοντοστάθηκε για να επισκοπήσει τον χώρο.

Τα μάτια ανοίχτηκαν λάμποντας δεξιά και αριστερά
το χαμόγελο στο στόμα  πλάτυνε
και αμέσως μετά
ολόκληρο το θεσπέσιο σώμα φανερώθηκε.

Το διάφανο λευκό χέρι χάθηκε μέσα στο δικό μου
και τα κύματα του θαυμασμού  μου
σπάζοντας πάνω στο χλωμό της πρόσωπο
το ερύθραναν
και οδήγησαν τα πόδια της
στην αναζήτηση του πιο κοντινού καθίσματος.

Τα χαρτιά βγήκαν από τον χαρτοφύλακα
και η εμπορική συζήτησις άναψε με τους γύρω.

Κάτι αριθμοί πολιόρκησαν την ακοή μου.

Στο μεταξύ η σχιστή η φούστα είχε
τα σταυρωμένα αποκαλύψει γόνατα.

Και η κελαρυστή ομιλία άλλη μια πηγή ολέθρου.

Ως για την  στάση του κορμιού
είχε τους διαφανείς καρπούς της αποδώσει.
Η ευγένεια και η σεμνότης που το κάλυπταν
να κρύψουν δεν κατάφεραν
την αμετάκλητη θελκτικότητα  και ευφροσύνη του
που ηλέκτριζαν τον γύρω χώρο.

Η σκάλα η γυριστή κράτησε για λίγο
το ωραίο όραμα του κάτω από τη μέση κορμιού της  
καθώς αυτή κατεβαίνοντας κοντοστάθηκε
 για να ρίξει μια τελευταία ματιά
σε ό,τι πριν ξένο της ήταν, όμως τώρα
μαζί της έπαιρνε οριστικά.


ΒΑΛΤΑ ΑΧΑΪΑΣ

Βάλτα.
Περνούσα.
Έπαιζε τόπι.
Μικρό κορίτσι γελαστό.
To χαιρετάω με λαχτάρα
και προσδοκία όση κρατώ.

To γέλιο μάρανε λιγάκι.
To τόπι λίγο σταματά.
To βλέμμα πάνω μου εστυλώθη
μ' όσην αθωότητα βαστά.

Ο γέροντας που όλα τα θέλει
και δεν τα στέργουν οι καιροί,
και η παιδούλα που τι θέλει
δεν ξέρει, όλα ενώ μπορεί.


ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΡΑΓΕ…

Θα γίνω άραγε τόσο μεγάλος
που να πάψω να ονειρεύομαι;
Θα ’ρθει καιρός που τ’ άλογα
θα ’χουνε χάσει τα φτερά
και θα πατούν γερά στη γη;
Που τα ρυάκια
δεν θα μουρμουρίζουνε τραγούδια
τρυφερά κι ανείπωτα στο κύλισμά τους
αλλ’ άχρωμα θα τρέχουν τα νερά;
Που τα χωράφια θα ’ναι χρήσιμα
για να μας τρέφουν μόνο
και τ’  αγριολούλουδα εντός τους περιττά;
Κι άραγε θα ’ρθει ο καιρός τα δυο της χείλη
να ’ναι δυο χείλη μόνο και τα δυο
εξαίσια της τα μάτια
δυο μάτια να ’ναι μόνον γαλανά;


ΚΟΡΜΙΑ ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ
(στις γυναίκες της οδού Σοφοκλέους 3 της Τρίπολης-
2004)

Ρε όμορφες γυναίκες μην κρυβόσαστε
μπροστά μας όταν ξάφνου εμφανιζόσαστε-
μη θέτε αμέσως να εξαφανιστείτε
μπροστά μας κατά τύχη όταν βρεθείτε!

Αφήστε να θαυμάσουμε λίγο την ομορφιά σας
αφού και έτσι, φεύγοντας, πάλι όλη θαν' δικιά σας.
Τα χέρια μας, άλλα κορμιά τρυγάνε, που τα πάνε.
Όμως εσάς τα μάτια μας αφήστε να κοιτάνε.
.
Και τί θα επαθαίνατε αν λίγο σας κοιτάζαμε-
αν μόνο με το βλέμμα μας τα κάλλη σας ρημάζαμε;
Κι ακόμα, έστω αν, νοερά, για λίγο σας εγδυούσαμε,
μήπως γι αυτό μαζί με σας στο σπίτι θα γυρνούσαμε;

Ή μήπως και τo κοίταγμα θέτε να το πουλήστε;
Πέστε μας! Πόσα;.. Όσα κι αν ευρώ θα μας ζητήστε
αμέσως τα 'χετε. Λοιπόν ζητάτε μας! Ζητάτε!
...Ή μήπως μόνο τ' άγγιγμα κυρίες μας πουλάτε;

ΑΙ Κι αν αυτές που θέλαμε, πως και μας θέλουν ξέραμε!
Α! Κι αν όσες μας ήθελαν, πως τις ποθούμε ξέρανε!
Α! Τότε πόσο πιο εύκολα θα ήτανε τα πράγματα!
Πόσο θα ήταν περιττά κι άσκοπα τα κοιτάγματα!

Μα έτσι ή αλλιώς, αφήνετε κυράδες να σας βλέπουμε.
Με κάτι ωραίο γιατί κι εμείς το μάτι να μην τέρπουμε;
Και αν και σεις το θέλετε, καλώς-αν όχι, κάντε τo
στην Παρουσία τη Δεύτερη βήμα για να 'χετε άνετο,

και μη με τρόμο σέρνετε μπρος στο θεό τα βήματα
γιατί της "περηφάνιας" σας πολλά ήτανε τα θύματα,
ήγουν τουτέστιν δηλαδή, γιατί γεμάτες νάζι
εφεύγατε αν βλέπατε κανείς να σας κοιτάζει!..

Εμπρός λοιπόν! Θεία Χάριτι πόζες εμπρός μας παίρνετε
σίγουρες ότι σ' Εκεινού το θείο "Πρέπει!" στέργετε.
Κι άλλωστε τι κι αν πάνω σας τα μάτια μας βολτάρουνε;.
Μη γκόμενα ειν' η θάλασσα εκείνων που σερφάρουνε;..


                     ΔΥΟ ΚΥΡΙΕΣ

Μια μέρα Γεναριού που ’κανε κρύο
σ’ ένα Μεταφορών μπήκα Γραφείο
γυρεύοντας γλυκά λίγα να στείλω
σ’ έναν παλιό και μόνο που έχω φίλο.

Εκεί ήταν νεαρές δύο κυρίες.
Κάλλιο να ειπώ δυο θείες οπτασίες,
που Αθηνά και Αφροδίτη αντάμα
τις πλάσαν-κάθεμιά τους κι ένα θάμα.

Χαράς ουράνιας η φωνή τους δώρο,
με ευδία μιά πλημμύριζε τον χώρο.
Ήλιος η όψη τους. Κι όλη η ειδή τους
με θησαυρούς ποιημένη αμυθήτους.

Και θάμαξα τι παγωνιά ρημάζει
γραφεία ο χρυσός που εξουσιάζει!
…αλλά και θαλπωρή πόση ανθίζει
σε δώμα ένα που η Χάρη ορίζει!

Σεμνότης, λογική, ομορφιά, ευγένεια:
Τέτοια Θεού ποιος δεν ποθεί ευμένεια!
Το γνώρισα κι αυτό! Νύν απολύοις
Τον δούλον Σου, που πια, φεύγει χαρίεις.

…Και τα γλυκά ν’ ακούω να μου κλαίνε
και με παράπονο όλο να μου λένε:
«Καταραμένο να ’ναι σου το χέρι
στον τόπο αυτόνε που μας φέρει.

Εμείς καυχιόμασταν πως όλη η γλύκα
Μόνο σε μας εδόθηκε για προίκα.
Κι ότι από μας γλυκύτερο ένα κάτι
Δεν είδε ούτε θα δει ανθρώπου μάτι.

Και να! Ενώ εσύ τρυγάς θεία δώρα,
δύο κυρίες εμείς βλέπουμε τώρα-
ο εφιάλτης μας ο πιο κακός μας-:
από τη γλύκα πιο γλυκές εμπρός μας!-

Μέλι ο λόγος τους, κάντιο η ματιά τους,
και ροδοζάχαρη το ανάσασμά τους.
Γιατί ντροπή μια τέτοια να μας δώσεις;
Γιατί τόσο βαθιά να μας πληγώσεις;..

Δεν σκέφτηκες πως έτσι λιγοστεύεις
τη φήμη μας; Γιατί έτσι μας παιδεύεις;
Τι  περηφάνια τώρα πια μας μένει.
που ντροπιαστήκαμε στην Οικουμένη;»

Κι εγώ τι να τους πω που δίκιο έχουν;
…Τ΄ αφήνω με τα δάκρυα τους να τρέχουν,
Και φεύγω απ’ τον Παράδεισο. Και πάω
στην Κόλαση που δούλος της μετράω.

                              -----

  Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013
ΛΙΓΑ ΑΠΟ ΤΑ «ΠΡΕΠΕΙ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ 23-3-13

1.
 «Η Ευρώπη ΠΡΕΠΕΙ να δείξει την αλληλεγγύη της στην Κύπρο.»
Κουβέλης

2.
α. "τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων – συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς των Χριστιανών – θα ΠΡΈΠΕΙ να είναι κατοχυρωμένα και σεβαστά".
β. «Όταν τα όπλα καταλήγουν σε χέρια που δεν ΠΡΈΠΕΙ,…»
Αβραμόπουλος για τη Συρία

3.
«Θα υπάρχουν οδυνηρές πτυχές, όμως η χώρα ΠΡΈΠΕΙ να σωθεί»
Πρόεδρος Κύπρου προς τους πολίτες της Κύπρου

4.
«Η λύση που θα προκύψει για το πρόβλημα της Κύπρου θα ΠΡΈΠΕΙ να διατηρεί τη χώρα εντός Ευρωζώνης,…»
Κωστής Χατζηδάκης στο Real News

5.
«Η κυβέρνηση ΠΡΈΠΕΙ να διασφαλίσει…»
ΚΚΕ

6.
"Η Ευρώπη ΠΡΈΠΕΙ να δώσει ένα χέρι βοήθειας στην Κύπρο..."
«Και σε τούτη τη συγκυρία, η Ευρωπαϊκή Ένωση ΠΡΈΠΕΙ να τείνει ένα χέρι βοήθειας.»
Αβραμόπουλος σε δημοσιογράφους στη Σλοβακία


7.
«Οι ώρες είναι δύσκολες, όλοι ΠΡΈΠΕΙ να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.»
Στυλιανίδης, κυβερν. εκπρόσωπος Κύπρου


8.
«Ό,τι  γίνει ΠΡΈΠΕΙ να γίνει σήμερα»
Πάμπος Χαραλάμπους, Δντης Γρ. Τύπου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όλα εντάξει στην Ελλάδα: οι έλληνες πολιτικοί ξέρουν τι πρέπει να γίνει!



*

Τετάρτη, 19 Ιουνίου 2013
ΚΡΥΦΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:

Σαμαράς:
Θα μου βγει… δε θα μου βγει…

Βενιζέλος:
Τουλάχιστον να με άφηνε να καταθέτω εγώ τις μισές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου…

Κουβέλης:
Αν του πάω κόντρα πάει η Προεδρία-τι να κάνω;…

Τσίπρας:
Θεέ μου ας τα βρούνε…

Κουτσούμπας:
Προ παντός νομιμότης. Η βία δεν μας εκφράζει.

Καμένος:
Τρεις φασίστες-εγώ, ο Σαμαράς και ο Μιχαλολιάκος… τριάδα ομοούσιος… σ’ ευχαριστώ Θεέ μου…

Κεδίκογλου:
Θα ζητήσω κι άλλους φρουρούς αστυνομικούς!

Τρόικα:
Τι έχουνε να δούνε τα μάτια μας ακόμα σ’ αυτή τη χώρα…

Γλέζος:
Να πάω να κατεβάσω τη σημαία της Νέας Δημοκρατίας από τη Συγγρού…

Αβραμόπουλος:
Φρίκη! Νομίζω στη δεξιά τσάκιση δεν ξύνεται μολύβι…

Αφρικανός μετανάστης:
Το ΕΡΤ ντικό μου τώρα…

Άδωνις:
Ευτυχώς που δεν έκλεισα το βιβλιοπωλείο…

Δένδιας:
Αν βγει ο αγκυλωτός σταυρός από τη σημαία της Χρυσής Αυγής, η Κρίση ξεπεράστηκε!

Τηλεόραση:
 Έχει γούστο ν’ αρχίσουν να κυβερνάνε οι πολιτικοί…

Μέρκελ:
Λες να μου κάνει καμιά δουλειά το κολόπαιδο…

Το καλάμι:
Ε! Δε σηκώνω τόσους πολλούς-ένας ένας…

Το Παρδαλό Κατσίκι:
Σε καλό μου τόσα γέλια…

ΕΡΤ:
Εγώ δεν κατάλαβα καμιά αλλαγή. Μαύρη δεν ήμουνα και πριν;;;…

Λαός:
Χρρρρρ…-πσσσσςς… χρρρρρ...-πσσσςς…


*

Τρίτη, 18 Δεκεμβρίου 2012
ΠΑΡΟΙΜΊΕΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΈΣ

Κάποτε πίστευα οι παροιμίες
πως τη σοφία δείχνουν του λαού.
Όμως θαρρώ επίστευα σ’ αηδίες
κι οτι η σοφία βρίσκεται αλλού.

Λένε πως μια του κλέφτη δυο του κλέφτη
και την κακή του μέρα λένε τρεις.
Μα, κι αν εμένα λόγος δε μου πέφτει-
οι βουλευτές μας τρώνε ολοχρονίς.

Οι ψεύτες και οι κλέφτες, μουρμουρίζουν,
την πρώτη μόνο χαίρονται χρονιά-
Μα οι βουλευτές μας κλέβουν και ψευτίζουν
Από τη μια στην άλληνε ΓΕΝΙΑ!

Και το σακούλι το γεμίζουν με τη μια
κι όχι μαζεύοντας φασούλι το φασούλι.
Κι αν δεν αλλάξουμε λέω μυαλά,
από κεινούς θα φαγωθούμε ούλοι…


ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΠΑΠΑΝΔΡΈΟΥ

Θε μου και κάμε ένα σεισμό
και κάμε μια χαλάστρα
που να μη μείνει ορθό γιαπί
και λούλουδο σε γλάστρα,

και να μη μείνει κτίριο
πλην της Βουλής εκείνης
που προωθεί των πολιτών
τον θάνατον εκ πείνης

(μα μη κανείς απωλεσθεί
ή ελληνίς ή έλλην-
γιατί σε ποίων πλέον εγώ
θα ήρχον την αγέλην;)

Και να ιδεί το χάλι μας
το Δέλτα Νι Ταμείον,
να δει η Παγκόσμια Τράπεζα
τον άθλιόν μας βίον

και όλα να χαρίσωσι
όσα τους χρεωστούμε
(ως έκαμαν στην Αϊτή)
και όλοι να σωθούμε.

Κι ως σύγχρονος εθνοσωτήρ
εγώ να καμαρώνω
αφού έκτοτε εις την Μιχαλού
θα ’μαι χρεώστης μόνο.
Αμήν

*
«ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!»
Α! ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΑΣ, ΚΤΗΝΗ, ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ;…

Κι αφού εφάγανε κι αφού εκλέψανε κι αφού ρημάξανε
το χρήμα που ’βγαλαν με κόπο κι ίδρωτα τόσοι ανθρώποι ,
…τους φταιν οι κερδοσκόποι!...

Αφού εφέρανε ως χείλος άβυσσου πλήθη ελλήνων
και φτώχεια γέμισαν και αθλιότητα όλο τον τόπον:
…”δουλειά των κερδοσκόπων”!...

Ζήμενς, Ομόλογα, Χρηματιστήριο και Βατοπέδι
τη χώρα ρήμαξαν-μα εκείνοι δείχνουνε μ’ όλους τους τρόπους
ποιους λες; τους κερδοσκόπους!...

Κι αυτοί ας έθρεψαν τη  σ’ όλην που άπλωσε τη χώρα κρίση,
τελείως αντρόπιαστοι κι όλο αναίδεια, οι καιροσκόποι:
«ω!», κλαιν, «οι κερδοσκόποι!...»




  ΝΈΑ ΚΌΜΜΑΤΑ

Νέο κόμμα! Νέο κόμμα! Να τι θέλει η Ελλάδα!
Την πολλή του πράσινου ήλιου εβαρέθηκε λιακάδα
κι απ’ το μπλε το χρώμα έχει τόσο πλέον βαριεστήσει
που ΝΟΥΔΟΥ ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ απ’ το χάρτη θα τα σβήσει.

Νέο κόμμα της Ελλάδος τώρα η όρεξη τραβάει.
Κι υλικό ως νέο δεν έχει βολικό που να μετράει,
τα παλιά υλικά ζυμώνει, κόμματα δυο νέα χτίζει
και …ΝΟΥΣΟΚ λέει το ένα και ΠΑΔΟΥ τ’ άλλο βαφτίζει…




ΛΊΓΗ ΒΕΝΖΊΝΑ ΚΙ ΈΝΑ ΣΠΊΡΤΟ

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και η Ελπίδα ξαναζεί-
κι η Ανθρωπιά-όπως της πρέπει :
με τους Ανθρώπους πάει μαζί.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
πάνε Δημόσιο, ΕΣΥ, ΟΤΕ
και η Ελλάδα τόσο φέγγει
όσο δεν έφεξε ποτέ.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και παν Βουλή και Βουλευτές΄
τ’ Αύριο ο Λαός καλημερίζει
κι Αντίο λέει στο βρώμιο Χτες.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και το που Θάμα μοιάζει, να!
μιας Κοινωνίας μες απ’ τις Στάχτες
Δίκιας η Γέννα ξεκινά!





ΒΡΕ ΤΙ ΧΩΡΑ…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή!                         
βρε σε χώρα ποιάνε ζούμε
κι ούτε ώρα μια καλή                             
δεν μπορούμε πια να δούμε;

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που τα τρόφιμα ακριβαίνουν
κι όπου φτάσουν κι ανεβούν
πια από κει δεν κατεβαίνουν…

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που είν’ οι βουλευτές μας γδάρτες
το μπαξίσι καθεστώς
και οι τράπεζές μας σκάρτες…

Που το μέσο κυβερνά,
που μεσουρανούν οι μίζες
και που αν δε χιονίσει μια
είν’ οι μέρες όλες γκρίζες…

Που όλα έχουν τα λεφτά
μαζευτεί σε λίγες τσέπες
κι ενώ αυτοί τρων αστακούς
μεις τη βγάζουμε με κρέπες…

Που με λόγια προσπαθούν
οι υπουργοί να τα μπαλώσουν
κάθε που ‘καναν δουλειά
πρώτα αφού τη θαλασσώσουν…

Κι ο καθένας απορεί
δύναμη πού τάχα θα ‘βρει
για ν’ αντέξει όσο κρατεί
η ζωή αυτή του η μαύρη,

μιας και δεν μπορεί-ο χαζός-
να ‘βρει θέληση και πάθος
και να δει Σεφερικά
τη ζωή πως πήρε λάθος,

και προς τη μονάχη οδό-
τη σωστή-βήματα κάνει
που μαχαίρι είν’ κοφτερό
και που όπλου είναι κάννη…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή!
Βρε τι κράτος είναι τούτο!
Τι στενός που ’ναι κορσές!
Τι καπέλο και τι φρούτο!

Γιατί ναι. Όλα είν’ αυτά.
Και αμφιβολία διόλου
δεν χωρεί πως δυστυχώς  
όλα παν κατά διαόλου.

Και πως θα  ’ρθει ο καιρός
που ωραία θα περνάμε,
στα ουράνια μοναχά
…πεθαμένοι όταν πάμε.

Τότε όλα θα ’ν’ καλά
δίχως χρείες και ανάγκες
ή  «σεμνά και ταπεινά»,
«κουμπαριές» και «τσάμπα μάγκες».









































































































ΠΩΣ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΦΙΛΙΑ

2010.
Νέα Ιωνία.
Παραμονή Πάσχα.

Ωραία μέρα σήμερα είκοσι δύο του Απρίλη.
Βγαίνω στο δρόμο.
Περπατώ στην αγορά.
Ατμόσφαιρα χαρούμενη και γιορταστική.
Ένας εικοσάρης νεαρός και μια δεκαοχτάχρονη δροσερή κοπέλα πλάι του, βαδίζουν μπροστά μου.
Περπατώντας αντίθετα στη δική τους κατεύθυνση να και μια άλλη όμορφη κοπέλα.
Όταν βλέπονται, τρέχουν το ζευγάρι προς την κοπέλα και εκείνη προς αυτούς, σταματάνε, ανοίγουν διάπλατα τα μάτια από ευχάριστη έκπληξη, και αμέσως μετά τα χέρια σε αγκάλιασμα.
Αγκάλιασμα που γίνεται αμέσως, ενώ την ίδια στιγμή, ανάμεσα σε κραυγές χαράς, επιφωνήματα και γέλια, τα χείλη των τριών ζευγαρώνουν του ενός με του άλλου.
Και ενώ είχαν όλοι αλληλοφιληθεί, βλέπω με δική μου τώρα έκπληξη, να  συνεχίζονται τα φιλήματα ανάμεσά τους, σαν με τα περίσσια φιλιά να ήθελαν να εκμηδενίσουν κάποιον μακρύ χωρισμό.
Στο μεταξύ είχα φτάσει στο ύψος τους, όχι περπατώντας λες, αλλά κολυμπώντας σε μια θάλασσα φιλιών και έχοντας μπει κι εγώ μέσα στο κλίμα αυτό της χαράς τόσο, που ένιωθα όχι συμμέτοχός της, δικαιούχος της όμως τόσο, που μου έμοιαζε απρόσμενο και άδικο να βρίσκομαι έξω από αυτό το χαρούμενο πανηγύρι.
Με αυτά τα συναισθήματα και όταν ήμουν ακριβώς στο μάτι του ευφρόσυνου κυκλώνα στάθηκα, και κοιτάζοντας  τα κορίτσια, τους είπα γελαστά και παραπονεμένα: «Εγώ;..»
Μια έκπληξη στην αρχή, ώσπου να καταλάβουν πού πήγαινε αυτό το «εγώ;»
Το ύφος μου όμως φαίνεται πως είχε πιεί νερό από την ίδια βρύση που είχε ξεδιψάσει και την ψυχή μου και η έκπληξη δεν κράτησε πάνω από ένα ανοιγόκλεισμα ματιού. Οι δυο όμορφες κοπέλες όρμησαν προς εμένα και αγκαλιάζοντάς με σφιχτά η μία μετά την άλλη, μου έδωσαν από ένα σκαστό και γεμάτο φιλί.

Αμέσως ύστερα γύρισαν στα δικά τους κι εγώ συνέχισα τον δρόμο μου.

 ΠΑΛΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

Η Ακρόπολη αποκλείστηκε για δεύτερη φορά
από υπαλλήλους που ζητούν λεφτά απ’ το Σαμαρά.
Και η τι-βι όλη φρύαξε. Σκούζουν οι εφημερίδες.
Σύλλογοι εξανίστανται. Βοούν μανδάμ και δίδες.
«Να κλείσουν την Ακρόπολη!…Την τόσο μας αρχαία!…
Πολιτισμού οι τύποι αυτοί δεν έχουνε ιδέα;!…»
Μαντάμες και υπουργάκοι μου και Τύπε κίτρινέ μου
ό,τ’ είπατε και γράψατε πηγαίνει κατ’ ανέμου.
Εικοσιτρείς ακρόπολες κι εξήντα παρθενώνες,
όσους κι αν πριν εχτίστηκαν δακρύβρεχτους αιώνες,
ας πάνε όλες στο χαμό μ’ αυτό αν είναι να ’βρει
ένα ο φτωχός ξεγέλασμα στην πείνα του τη μαύρη.
Άνθρωποι που παθιάζονται για πέτρινα μνημεία
και που για φτώχεια μέριμνα δε δείχνουνε καμία,
ψευτόκλαμα ειν’ το κλάμα τους κι αγύρτικη η οργή τους-
περσότερο τους γνοιάζει αυτούς μια πένα απ’ το πουγκί τους.
Λεν οι αχρείοι: «τον Τουρισμό αυτό πολύ θα βλάψει
ξένος αφού στον τόπο μας να έρχεται θα πάψει!
…πέσαμε δέκα στα εκατό ήδη στον Τουρισμό!
Με την Ακρόπολη κλειστή τραβάμε στο χαμό!..»
Μα ή μ’ εκατό τοις εκατό ή με σαράντα μείον
του έρμου φτωχού δε θ’ αυξηθεί καθόλου το ταμείο’.
Συντρίμμια όλα τα μάρμαρα του τόπου αυτού να γίνουν
αν είναι μόνον ίδρωτα κι αίμα λαών να πίνουν.
Και παρανάλωμα φωτιάς ας γίνουν τα Μουσεία
αν πείνα στη φτωχολογιά φέρνουν κι απελπισία.
Του κόσμου κάθε άψυχο λιθάρι ας χαθεί
αν είναι μόνο μια ζωή ανθρώπου να σωθεί.
--------



TO ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΝΕΟΝΑΚΗΣ
(Χώρος δρόμου ελληνικής πόλης με ένα κτίριο στο βάθος.
Μεσα απο το κτίριο ακούγεται η φωνή και τα κλάματα του Νεονάκη ενώ δυο πολίτες μπαίνουν)
 
ΦΩΝΗ NEONAKΗ
Θέλω να προσφέρω στον τόπο! Ανοίξτε μου! θέλω να προσφέρω στο λαό!

Α' πολίτης
Ποιος φωνάζει;

Β' πολίτης
Ο Νεονάκης είναι. Θέλει να τον βγάλουνε έξω για να προσφέρει στο λαό λέει.

Α'
Και γιατί δεν τον βγάζουνε;

Β'
Ξέρω κι εγώ;

Α'
Ας τον βγάλουμε, Θέλει να προσφέρει στον τόπο-κρίμα είναι να πάει χαμένη όποια προσφορά.
{Ανοίγουν την πόρτα και βγαίνει εξω ο Νεονακης. Αμέσως πηγαίνει πιίσω απο τον Α΄ πολίτη και με ύφος έξαλλο, μάτια λάμποντα από απληστία και με ταχύτατες κινήσεις βάζει στις τσέπες του τα χέρια του και βγάζει από εκεί o,τι αυτές περιέχουν, πετάει τα άλλα και βάζει στις δικές του τσέπες τα χρήματα).!

Α'
ΕΙ Τι κάνεις εκεί;
(Ο Νεονάκης συνεχίζει αυτό που κάνει σαν να μη του μίλησε κανείς. Ο Α' πολίτης τον αποσπά με δυσκολία από πάνω του και ο Νεονάκης συνεχίζει τα ίδια με τον Β΄πολίτη)

Β'
Φύγε! Φύγε ρε! Τι κάνεις;
(Τέλος ακινητοποιούν τον Νεονάκη)

Α'
Τι κάνεις εκεί;

ΝΕΟΝΑΚΗΣ
Προσφέρω στον τόπο.

Α'
Προσφέρεις στον τόπο; Εσύ μας κλέβεις! Αυτό που κάνεις λέγεται κλεψιά.

ΝΕΟ
Δεν ξέρω πώς το λέτε σεις ,εμείς το λέμε προσφορά στον τόπο.
(Οι δύο πολίτες συνεννοούνται με τα μάτια και ξανακλείνουν το Νεονάκη πάλι μέσα, αφού πρώτα του πάρουν μέσα από τις τσέπες του ό,τι τους πήρε)

ΝΕΟΝΑΚΗΣ
Όχι! Δε θέλω! Μη με κλείνετε μέσα! Μη! Όχι!

Α'
Πάμε από δω. Τι πήγαμε να πάθουμε… Πάμε.

Β'
Πάμε
(Βγαίνουν ενώ ακούγονται πάλι οι φωνές και τα κλάματα του Νεονάκη)
ΦΩΝΗ ΝΕΟΝΑΚΗ
Ανοίξτε μου! Θελω να προσφέρω στον τόπο! Θέλω να προσφέρω στον τόπο!..

ΑΥΛΑΙΑ









ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Τώρα ετοιμάζουν το φαϊ τους ελληνικέ λαέ.
Κοίτα τους πως γύρω από το λαιμό τους
πετσέτες τα ιδανικά μας δένουν...

Τώρα τρώνε ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς τις σάρκες καταβροχθίζουν των παιδιών σου.
Κοίτα πώς σπίθες το αγριεμένο βλέμμα τους πετάει.

Τώρα πίνουν ελληνικέ λαέ. Δες πώς ασταμάτητα
ανεβοκατεβαίνει ο λάρυγγάς τους,
καθώς άπληστα το αίμα σου ρουφάνε...

Τώρα χωνεύουν ελληνικέ λαέ. Άκου τα ρεψίματα
και τους αερισμούς τους
ξαπλωμένοι όντας στη λάσπη...

Τώρα χτίζουν ελληνικέ λαέ.
Χτίζουν μια πολιτεία ελεύθερη λένε.
Χτίζουν μια πολιτεία δίκαιη λένε.
Χτίζουν μια Ελλάδα μεγάλη λένε.
Χτίζουν μια δημοκρατική πολιτεία για τα παιδιά σου λένε.
Ελληνικέ λαέ,
τους βλέπεις όλους,
πώς
διασκεδάζοντας,
κινήσεις χτισίματος με άδεια χέρια κάνουν.





ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
VS
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

"Ουδέν κρούσμα έχει παρουσιαστεί στην χώρα μας”, δήλωσε σήμερα ο υπουργός Υγείας, Δημήτρης Αβραμόπουλος. Είχαν προηγηθεί δηλώσεις της αρμόδιας για θέματα Υγείας Επιτρόπου της Ε.Ε., Αντρούλας Βασιλείου, η οποία υποστήριξε ότι υπάρχουν αναφορές για ύποπτα περιστατικά γρίπης σε έξι ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα.

Ύφος έχω μπλαζέ
και μ’ αυτό λαέ χαζέ
σε τουμπάρω.
Κι είμαι τόσο καλός
που σε πείθω ασφαλώς
κι ας σνομπάρω.

Βασιλείου αγνοώ
και θρασέως βοώ:
«είμαι πρώτος!»
κι ας μην είμαι παρά
ενός μόνο παρά
καμαρότος.

Κι όσο άλλος κανείς,
υπουργός, ευγενής,
λίγο είρων,
στα χαρτιά καταργώ
και τη γρίπη εγώ
την των χοίρων.






ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ…

Γιατί δεν ξέρω ΛΆΟΣ σαν ακούω
από τη φρίκη μου τα δόντια κρούω
κι έχω μερμήγκια σ’ όλο το κορμί.
Άραγε ποια να είναι η αφορμή;

Μήπως και είναι που όλους τους φασίστες
έχει μαζέψει και τους αριβίστες
κι αυτοί δηλητηριάζουν το λαό;
Βεβαίως θα μπορούσε να ’ναι αυτό.

Μην είναι που εξυμνούνε την Ελλάδα
που κάποτε υπήρξε και που αράδα
λεν πως συνέχεια είν’ αυτή εκεινής;
(τι ακούει αλήθεια σήμερα κανείς!..)

Μη γιατί μούχλα όλοι τους μυρίζουν;
Μη στη Νου Δου που ύδωρ και γη χαρίζουν;
Μη που είναι γόνοι των φρικτών Χιτών
και των μιαρών ταγματασφαλιτών;

Ή γιατί ακούνε Μαρξ κι ανατριχιάζουν
και Ζέρβα υμνούν και Μεταξά δοξάζουν;
Μπερδεύομαι… τι τάχα να μου φταίει
κι ο ουρανός μου αν τους ακούσω κλαίει;

Μη που όντας σ’ ένα Σκιάς ο ΛΆΟΣ ρόλον
στερεί από τους έλληνες το φως τους-
Ή μη που είναι των ελλήνων όλων
ο εαυτός ο άλλος, ο κρυφός τους;…




ΛΙΓΗ ΒΕΝΖΙΝΑ ΚΙ ΈΝΑ ΣΠΙΡΤΟ

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και η Ελπίδα ξαναζεί-
κι η Ανθρωπιά-όπως της πρέπει
με τους Ανθρώπους πάει μαζί.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
πάνε Δημόσιο, ΕΣΥ, ΟΤΕ
και η Ελλάδα τόσο φέγγει
όσο δεν έφεξε ποτέ.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και πάν Βουλή και Βουλευτές΄
τ’ Αύριο ο Λαός καλημερίζει
κι Αντίο λέει στο βρώμιο Χτες.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και το που Θάμα μοιάζει, να!
μιας Κοινωνίας μες απ’ τις Στάχτες
Δίκιας η Γέννα ξεκινά!



ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Στον Κωστάκη εικοσιπέντε
μέτρα φέρνει ο ΣYΡΙΖΑ
που όμως ο «στερεάς παιδείας»
τα κλαδεύει σύρριζα.

Ο ολίγος Παπανδρέου
πέντε μέτρα του προτείνει
μα ο Κωστάκης με παλάμη
ανοιχτή, πίσω τα δίνει.

Ο ΛΑΌΣ φέρνει προτάσεις
τέσσερες συμπυκνωμένες
μα ζουμί μέσα δεν είχαν,
παρά αέρα οι καημένες.

To Κου Κου Ε δεν έχει δέσμες
ή σημεία ή προτάσεις
μόν’ πορείες, καταλήψεις
και λαϊκές επαναστάσεις.

Και ο Κωστάκης πλέον μονάχος του
την κρίση διαχειρίζεται,
με άλλα λόγια ο κόσμος χάνεται
και το ….. χτενίζεται…

 

Η ΒΡΟΧΗ

(της παρέας του L. A.)

Α  ρε θεέ και ομορφιά

Να ’βρεχες κάποια μέρα

Και γω  να ’μ’  έξω  και παπί

Να γίνω  πέρα ως πέρα…

 

Και από της ασχήμιας μου

Να λυτρωθώ το χάλι

Και να ομορφήνω-να πλαντούν

Επάνω μου τα κάλλη.

 

Να λάμπω  σαν το μενεξέ

Να ευωδώ σαν γιούλι

Κι όμορφος νάμαι ποιο πολύ

Ακόμη κι απ το Μπούλη.

 

Και στολισμένος έτσι δα

Με τόσες ομορφάδες

Να μέτραγα τις γκόμενες

Τότε με δωδεκάδες.

 

Και να μην έτρεχα εγώ

πίσω τους όπως τώρα

Αυτές σε μένα νάρχονταν

Και μάλιστα με φόρα.

 

Και πρώτα θα χαιρόμουνα

τον έρωτα της Λέσλυ

Που στήθη έχει  αλάβαστρο

Και δαχτυλίδι μέση.

 

Βδομάδες δυο θα κράταγα

αυτόνε το μπελά

-Γιατί  η βρώμα ειν όμορφη-

να τη χαρώ καλά.

 

Με Τζούντι θα συνέχιζα

ύστερα και Ντενίζ

(μα μια φορά την καθεμιά

κι ας μου ζητούσαν μπιζ).

 

Στο Χιουζ  θα επετιόμουνα

του Μαλιμπού  κατόπι

Και θα τσουρουφλιζόντουσαν

όλοι του οι γύρω τόποι

 

όταν της Λώρας το κορμί

στο  χάδι μου θα έλιωνα

ακόμα και αν ήτανε

στο χάδι αυτό να τέλειωνα…

 

Κατόπι  και ανάλογα

στα κέφια και στη φούργια

Γυναίκα κάθε πρωινό

θα διάλεγα καινούργια.

 

Μα ένα μεγάλο πρόβλημα

θα είχα συν τοις άλλοις

Της ομορφιάς μου θύματα

θα ήταν της μεγάλης, 

 

όχι μικρούλες μοναχά

κι όχι μονάχα ωραίες

αλλά και βρωμοθήλυκα

και άσχημες… και γραίες…

 

Και τότε τι θα έκανα

για να τις αποφύγω

που όλες θα μου ρίχνονταν

άλλες πολύ  άλλες λίγο;..

 

Κι αν η γριά πελάτισσα

μου κόλαγεν εκείνη

που  όπου πάει και σταθεί 

γύρω βρωμιά ξεχύνει;

 

Κι αν μου ριχνότανε καμιά

από τις γυναίκες κείνες

που από τις  σεξουαλικές

έχουνε ρέψει πείνες;

 

Γι  αυτό  και θα ’χα δίπλα μου

πεντέξη ωραίες κούκλες

που  αυτές τις ενοχλητικές

θα διώχνανε πανούκλες.

 

Και όταν θα ξεκόλλαγε

κάποτε απ την Αθήνα

κι ερχόταν και μου κόλλαγε

εμένα η βρώμα η Τίνα,

 

ούτε θα την ακούμπαγα

παρά με μια σφαλιάρα

βολίδα θα την έστελνα

να πάει στον Μπουλάρα

 

που  ενώ  καίγεται γι  αυτήν

και σα θεά την έχει,                                                  

γι  αυτήν ο μήνας έχει εννιά

και, η βρώμα, πέρα βρέχει.

 

Α ρε θεέ να έβρεχες

μια μέρα ομορφιά

και να χω πλήθος ύστερα

γυναίκες συντροφιά.

 

Μόνο επειδή θα ’ναι πολλές

και δε θα τις προφταίνω

και αφού θα χεις το καλό

που θα χεις καμωμένο,

 

κάντο τουλάχιστον σωστό:

βρέξε θεέ και νιάτα

που ’ρχονται μόνο μια φορά

κι απέ είναι φευγάτα.

 

ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΛΕΨΙΑ
ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ-ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

Μπορεί να βρούμε πότε άρχισε το Σύμπαν-
το CERN φιλότιμα πολύ γι αυτό δουλεύει-,
μα κι αν τα κάνουμε ακόμα όλα λίμπα
ποτέ δε θα’ βρουμε γιατί ο έλλην κλέβει.

Είναι η κλεψιά για τον κάθ’ έλληνα η τιμή του.
Κι είναι κι αγέννητη και άφθαρτη-ειν’ αιώνια.
Μ’ αυτήν γεννήθηκε και με αυτήν μαζί του
στα μαρμαρένια θα παλέψει αυτός τ’ αλώνια.


ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ
(στους έλληνες πολιτικούς)

Θέλετε το Άσυλο να καταργείστε!
Αλήθεια όντα κτηνώδη τόσο είστε;
Το Άσυλο Ιδανικών είναι φωλιά!
Θέτε να ρίξτε τ’ Άγια στα σκυλιά;

Στο Άσυλο, από σας κυνηγημένη
η Αγνότη φέγγει με ψυχές δεμένη.
Με συντροφιά της άδολα παιδιά
εκεί χτυπάει του Έθνους η καρδιά.

Μα έχετε και σεις το άσυλό σας,
τον πλούτο που φυλάει τον άνομό σας
τη μαύρη σας που κρύβει την ψυχή
και τη συνείδησή σας τη ρηχή-

άσυλο κάθε σας που σκέπει βρώμα
καθώς νεκρού σαπίλα σκέπει χώμα.
Και να ποια του Λαού η Εντολή:
αχρείοι, καταργείστε ΤΗ ΒΟΥΛΗ!


28 ΟΧΤΩΒΡΗ
ή
ΤΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΝΑΙ

Η επέτειος του ΟΧΙ. Που μεγάλο λέμε ότ' ήταν.
Που μας είχεν οδηγήσει στη μεγάλη μας την ήτταν
και απόδειξε σε όλους η φυλή η ελληνική
πόσο είναι χαζοβιόλα και καθόλου λογική.

Μα ως γνωστόν εκτός απ' τ' ΟΧΙ-
γνώσεις είν' αυταί κοιναί-
κάθε γλώσσας μοίρα το 'χει
να 'χει μέσα της και ΝΑΙ.

Και στων ΝΑΙ του άθλιου πλήθους
θα σας φέρω τη ζαλάδα,
φαινομένου πλέον συνήθους
για τη δόλια την Ελλάδα.

Γιατί ΝΑΙ για χρόνια τώρα
λέμε σ' όλα τα στραβά
και γι αυτό συνέχεια η χώρα
τον κατήφορο τραβά
.
Και πλατιά σφραγίδα βάζουν
στην καινούργια αυτή ορμή της
οι υπουργοί που τής ρημάζουν
τα λεφτά και την τιμή της.

ΝΑΙ λοιπόν το γκόβερνό μας
έβαλε βουλή να λέει
σ' ό,τι ενάντιο στα όνειρά μας
και στα πάτρια είναι κλέη.

ΝΑΙ στο όργιο των σκανδάλων,
ΝΑΙ στο σκύψιμο της μέσης,
ΝΑΙ στην ειρωνεία των Γάλλων,
ΝΑΙ σε ψεύτικες εκθέσεις.

ΝΑΙ στο δράμα της Παιδείας
ΝΑΙ σ' Αγγλία και σ' ΕΟΚ
ΝΑΙ στο χάος της ανεργίας
ΝΑΙ στων εκδοτών τα μπλοκ.

ΝΑΙ στων δημοσίων πόρων
την αλόγιστη σπατάλη,
ΝΑΙ στων δημοσίων χώρων
την κατάντια και το χάλι.

ΝΑΙ στην έλλειψη σχολείων
ΝΑΙ στις βίλλες υπουργών
ΝΑΙ στους διορισμούς φιλίων-
σ' απολύσεις ΝΑΙ απεργών.

ΝΑΙ στης άσφαλτου το αίμα
ΝΑΙ στο ξάφρισμα, στη ζούλα,
ΝΑΙ στη διαφθορά, στο ψέμα
στην κλεψιά και στη ρεμούλα.

ΝΑΙ σε κάθε σαλτιμπάγκο,
ΝΑΙ σε κάθε μασκαρά
που του έλληνα τον πάγκο
τον 'ρημώνει από χαρά.

ΝΑΙ σε Tούρκων απαιτήσεις
και στις τόσες τους φοβέρες-
στων σκαφών τους τις προκλήσεις,
στις Αιγαίες τους κρουαζιέρες.

ΝΑΙ σε κάθε τι που δείχνει
πως ανεύθυνοι μετράμε,
ΝΑΙ σε κάθε τι που δείχνει
μακριά πως δεν κοιτάμε…

Και μας πέφτουνε στην πλάτη
βουρδουλιές τα τόσα ΝΑΙ
βρίσκοντάς μας σε ραχάτι
μες σε κάποιον καφενέ.

Και σα βλάκες μεις γελάμε
και κανένας δεν κοιτάει
πως οι έλληνες μετράμε
της Ευρώπης το προσφάϊ.

Τέτοιοι είμαστε. Ωραία. Δεν πειράζει. Τι να γίνει...
Αλλ' ας μη γινόμαστε όμως σαλτιμπάγκοι κι αρλεκίνοι
να θαρρούμε ότι κάποια και για μας στη γη αυτή
θέση έχει στην πορεία της προόδου φυλαχτεί.

Κακομοίρηδες για πάντα θ' απομένουμε κι αχρείοι
κι ένα ΟΧΙ κάθε χρόνο θα ψελλίζουμε -οι γελοίοι!-
λες κι αυτό μας δίνει κλέος-μάλιστα έχοντας τη λόξα
ότι τάχα των ελλήνων μονοπώλιο είν' η δόξα...

Ω! Αστεία καραγκιοζάκια που ποζάρετε γι ανθρώποι!
Στου πολέμου την ανάγκη δόξα παίρνουν όλοι οι τόποι.
Δάφνες πρέπουν στους πολίτες της πατρίδας μόνο εκείνης
που τη δόξα την κερδίζουν στους αγώνες της ειρήνης!