Γιωργία εν αναμονή της εξέτασης της Δευτέρας παραμένω οίκοι αγχόμενος.
Το άγχος λοιπόν να τι είναι για μένα: η αίσθηση ότι στο κέντρο ακριβώς της κοιλότητας του αριστερού ημιθωρακίου υπάρχει ένας αριθμός σκουληκιών τα οποία βρίσκονται σε διαρκή κίνηση χωρίς όμως να απομακρύνονται αλλήλων. Και που και που κάποιο δαγκώνει κάποιο κομματάκι κρέας μου και τότε ένας μικρός διαξιφισμός με διαπερνά-μια μικρή σουβλιά.
Χτες πήρα ένα αγχολυτικό, πέρασε το άγχος αλλά έπεσε η πίεση και αναγκάστηκα να μείνω στο κρεβάτι με τα πόδια κάπου ψηλά για πολλή ώρα. Δε θα ξαναπάρω. Εξάλλου το άγχος δεν με ενοχλεί πολύ. Βρίσκομαι στην πραγματικότητα σε μια κατάσταση πλήρους αταραξίας. Έχω αποδεχτεί ότι σε λίγες μέρες μπορεί να μη ζω. Και δεν θα μου λείψει η ζωή. Γιατί τι να την έκανα. Κανείς δεν περιμένει τίποτα από μένα, τίποτα δεν περιμένω εγώ από κανέναν, τίποτα δεν αφήνω στη μέση, σχέδια για κάτι καινούργιο δεν κάνω-τίποτα δεν θα χάσω πεθαίνοντας. Νυν απολύοις… Θα χάσω τον έρωτα θα μου πεις εσύ που με ξέρεις, το μόνο για το οποίο αξίζει η ζωή. Ε λοιπόν όχι, είμαι γεμάτος από αυτόν και μάλιστα όπως και με όποιαν ακριβώς τον θέλω. Τόσο που, πίστεψέ με, επιδιώκω να πεθάνω πάνω στην απόλαυσή του. Για το λόγο αυτόν δεν ενημερώνω την ερωμένη μου για τις «σωτήριες» ενέργειες που θα έπρεπε να κάνει όταν με δει να πεθαίνω.  Ύστερα σκέψου, ο έρωτας δεν είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα ζωής και θανάτου;
Έζησα κι εγώ. Είδα τη γλύκα. Βλέπω όλους αυτούς τους ζωντανούς και τους λυπάμαι όταν τους βλέπω γελαστούς. Δεν φαντάζονται τι τους περιμένει.
Έχω πολύν καιρό τώρα που βλέπω τα πάντα μέσα από τον τάφο-τη μόνιμη κατοικία μας. Όλα μέσα από εκεί φαίνονται τόσο καθαρά-όπως ακριβώς είναι. 
Και βλέπω τη ζωή μου από εκεί μέσα. Και βλέπω τον κόσμο από εκεί μέσα. Και βλέπω τους ουρανούς από εκεί μέσα.