9 βράδυ. Θα ζητήσω να με κοιμίσουν. Ελπίζω να μη με θέλουν ξύπνιο για να συνεργάζομαι μαζί τους όπως συνηθίζεται στην επέμβαση αυτή. Ευχήσου μου Γιωργία να μην ξυπνήσω σε έναν κόσμο που δεν είναι ο δικός μου.
Και τώρα σε περίληψη τα όνειρα που είδα την περασμένη νύχτα. Σε περίληψη γιατί οι λεπτομέρειες… απέπτησαν. Τρέχω πάνω σε ένα αυτοσχέδιο ξύλινο τετράτροχο πατίνι καθιστός σε στάση οκλαδόν πάνω του. Αυτό γίνεται στην πόλη μας, εκεί που έβγαλα δημοτικό και γυμνάσιο και όπου βλεπόμασταν κάθε μέρα. Πάνω στο πατίνι είναι και δυο ρούχα, κάτι σαν τζάκετ ή πουλόβερ και από κάτω τους βαλμένα ένα μαχαίρι και ένα άλλο άγνωστο σε μένα σιδερένιο εργαλείο. Περνάω τις «Μηλιές», του Παθή, και τραβάω τον κατήφορο οδηγώντας το όχημά μου χωρίς τιμόνι αλλά με κατάλληλες κινήσεις του σώματός μου. Οδηγώ πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο. Μετά από αρκετή ώρα, βρίσκομαι μπροστά στον Ντόναλντ, ντυμένον έτσι ασουλούπωτα όπως ξέρεις, και με το πέος έξω από το παντελόνι, αφύσικα μεγάλο και ορθωμένο, να το επιδεικνύει στους περαστικούς. Το πράγμα είναι τελείως φυσικό για όλους. Ο Ντόναλντ μπαίνει στι σπίτι του, που είναι ένα σπίτι όπως το δικό του στην πόλη που τώρα μένει, αλλά που όλο και περισσότερο μοιάζει με το σπίτι του Αγγελή στο Κoροπί. Εκεί ανεβαίνει στον πάνω όροφο που είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι πραγματικά, και κάθεται σε ένα καναπέ με ύφος αφεντικού, ντυμένος τώρα κανονικά. Από γύρω πόρτες εμφανίζονται τύποι ντυμένοι αλήτικα και φτωχικά, που αν και δείχνουν σοβαροί, παραπέμπουν όμως σε μπουρλέσκ καταστάσεις. Όλοι τους κρατάνε από ένα όπλο, το οποίο κατά καιρούς επιδεικνύουν απειλητικά προς το μέρος μου. Εγώ παίρνω ύφος γενναίου, βρίσκω κι εγώ ένα όπλο, και τους δείχνω να καταλάβουν ότι δεν έχω απειλητικά σχέδια εναντίον τους, ώστε να κάνουν το ίδιο κι αυτοί με εμένα. Παρόλο αυτό αυτοί συνεχίζουν να με απειλούν αν και λιγότερες φορές από πριν αποκτήσω κι εγώ όπλο. Ο Ντόναλντ παίζει εμφανώς ένα ρόλο φίλου προς εμένα, που συγκρατεί τους άλλους από το να με σκοτώσουν. Ένας όμως με σημαδεύει με ένα πιστόλι για πολλή ώρα δίνοντας μάλιστα την εντύπωση ότι είναι αποφασισμένος να με εκτελέσει. Νιώθω βαθιά την απειλή.Τελικά δεν το κάνει. Η κατάσταση αυτή με ένοπλους να με υποβλέπουν και να γλιτώνω κάθε φορά συνεχίζεται για πολλή ώρα. Τέλος βγαίνω από το σπίτι και βρίσκομαι στο δρόμο προς το νοσοκομείο. Φτάνω. Μπαίνω μέσα. Σκοπός μου να βρω την αίθουσα όπου θα γίνει η επέμβαση.Το νοσοκομείο έχει διαδρόμους όμοιους αλλά πολύ μακρύτερους από το νοσοκομείο στο οποίο υπηρετούσα όταν ήμουν στη μεγάλη πόλη. Περνάω διαδρόμους και δωμάτια. Ρωτάω ένα παιδί τι ώρα είναι. Μου λέει εννιά και τέταρτο. Σκέφτομαι: άργησα δέκα πέντε λεφτά. Τέλος βρίσκομαι σε ένα θάλαμο όπου είναι ο προορισμός μου. Είναι ένας τόπος φτωχικός και με αταξία στα έπιπλα και στα πάνω τους αντικείμενα, που δύσκολα μοιάζει με ιατρείο και πολύ λιγότερο με χειρουργείο. Οι γιατροί μου ακόμα δεν έχουν έρθει. Αντίθετα βρίσκονται στο δωμάτιο γνωστοί γιατροί με τους οποίους συνυπηρέτησα παλιά. Και πίνοντας ποτά συζητάνε σαν όπως σε ένα διάλειμμα των εγχειρήσεων που κάνουν. Προσπαθώ να μάθω για τους γιατρούς μου, παίρνω διφορούμενες απαντήσεις. Σκέπτομαι κοίτα πού ήρθα για να εξεταστώ-γιατροί που αργούνε, ακατάστατο και λερό δωμάτιο-ιατρείο…
Αυτά.
Γεια σου.
Και τώρα σε περίληψη τα όνειρα που είδα την περασμένη νύχτα. Σε περίληψη γιατί οι λεπτομέρειες… απέπτησαν. Τρέχω πάνω σε ένα αυτοσχέδιο ξύλινο τετράτροχο πατίνι καθιστός σε στάση οκλαδόν πάνω του. Αυτό γίνεται στην πόλη μας, εκεί που έβγαλα δημοτικό και γυμνάσιο και όπου βλεπόμασταν κάθε μέρα. Πάνω στο πατίνι είναι και δυο ρούχα, κάτι σαν τζάκετ ή πουλόβερ και από κάτω τους βαλμένα ένα μαχαίρι και ένα άλλο άγνωστο σε μένα σιδερένιο εργαλείο. Περνάω τις «Μηλιές», του Παθή, και τραβάω τον κατήφορο οδηγώντας το όχημά μου χωρίς τιμόνι αλλά με κατάλληλες κινήσεις του σώματός μου. Οδηγώ πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο. Μετά από αρκετή ώρα, βρίσκομαι μπροστά στον Ντόναλντ, ντυμένον έτσι ασουλούπωτα όπως ξέρεις, και με το πέος έξω από το παντελόνι, αφύσικα μεγάλο και ορθωμένο, να το επιδεικνύει στους περαστικούς. Το πράγμα είναι τελείως φυσικό για όλους. Ο Ντόναλντ μπαίνει στι σπίτι του, που είναι ένα σπίτι όπως το δικό του στην πόλη που τώρα μένει, αλλά που όλο και περισσότερο μοιάζει με το σπίτι του Αγγελή στο Κoροπί. Εκεί ανεβαίνει στον πάνω όροφο που είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι πραγματικά, και κάθεται σε ένα καναπέ με ύφος αφεντικού, ντυμένος τώρα κανονικά. Από γύρω πόρτες εμφανίζονται τύποι ντυμένοι αλήτικα και φτωχικά, που αν και δείχνουν σοβαροί, παραπέμπουν όμως σε μπουρλέσκ καταστάσεις. Όλοι τους κρατάνε από ένα όπλο, το οποίο κατά καιρούς επιδεικνύουν απειλητικά προς το μέρος μου. Εγώ παίρνω ύφος γενναίου, βρίσκω κι εγώ ένα όπλο, και τους δείχνω να καταλάβουν ότι δεν έχω απειλητικά σχέδια εναντίον τους, ώστε να κάνουν το ίδιο κι αυτοί με εμένα. Παρόλο αυτό αυτοί συνεχίζουν να με απειλούν αν και λιγότερες φορές από πριν αποκτήσω κι εγώ όπλο. Ο Ντόναλντ παίζει εμφανώς ένα ρόλο φίλου προς εμένα, που συγκρατεί τους άλλους από το να με σκοτώσουν. Ένας όμως με σημαδεύει με ένα πιστόλι για πολλή ώρα δίνοντας μάλιστα την εντύπωση ότι είναι αποφασισμένος να με εκτελέσει. Νιώθω βαθιά την απειλή.Τελικά δεν το κάνει. Η κατάσταση αυτή με ένοπλους να με υποβλέπουν και να γλιτώνω κάθε φορά συνεχίζεται για πολλή ώρα. Τέλος βγαίνω από το σπίτι και βρίσκομαι στο δρόμο προς το νοσοκομείο. Φτάνω. Μπαίνω μέσα. Σκοπός μου να βρω την αίθουσα όπου θα γίνει η επέμβαση.Το νοσοκομείο έχει διαδρόμους όμοιους αλλά πολύ μακρύτερους από το νοσοκομείο στο οποίο υπηρετούσα όταν ήμουν στη μεγάλη πόλη. Περνάω διαδρόμους και δωμάτια. Ρωτάω ένα παιδί τι ώρα είναι. Μου λέει εννιά και τέταρτο. Σκέφτομαι: άργησα δέκα πέντε λεφτά. Τέλος βρίσκομαι σε ένα θάλαμο όπου είναι ο προορισμός μου. Είναι ένας τόπος φτωχικός και με αταξία στα έπιπλα και στα πάνω τους αντικείμενα, που δύσκολα μοιάζει με ιατρείο και πολύ λιγότερο με χειρουργείο. Οι γιατροί μου ακόμα δεν έχουν έρθει. Αντίθετα βρίσκονται στο δωμάτιο γνωστοί γιατροί με τους οποίους συνυπηρέτησα παλιά. Και πίνοντας ποτά συζητάνε σαν όπως σε ένα διάλειμμα των εγχειρήσεων που κάνουν. Προσπαθώ να μάθω για τους γιατρούς μου, παίρνω διφορούμενες απαντήσεις. Σκέπτομαι κοίτα πού ήρθα για να εξεταστώ-γιατροί που αργούνε, ακατάστατο και λερό δωμάτιο-ιατρείο…
Αυτά.
Γεια σου.
