Είμαι πανέτοιμος.
Ο θάνατος είνα η λύτρωση από τα δεινά της ζωής.
Γι αυτό τον καλωσορίζω.
Τι γαλήνη! Τι ηρεμία! Τι ευτυχία!
Το κρεβάτι μου.
Εγώ ξαπλωμένος πάνω του.
Πόσο αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα δεχόταν το βάρος μου τόσα χρόνια!
Οι τοίχοι, φυλάσσοντάς με μέσα στο δωματιό μου, ανάμεσα σε τόσα γνώριμα και αγαπημένα, μακριά από τους κινδύνους του έξω!
Το καλαθάκι των αχρήστων!
Από πόσες βρωμιές με απάλλαζε με μόνη την υποχρέωσή μου να το αδειάζω μια φορά την ημέρα!
Η απλώστρα των ρούχων που στέγνωνε τα ρούχα μου δίνοντάς τα μου πάλι στεγνά για να τα φορέσω! 
Το τραπέζι δεξιά μου! Πόσα  που χρειαζόμουν  μου έβαζε στο χέρι μου κάθε μέρα!
Τα βιβλία μου! Που με μάθανε πως ο καιρός που ασχολήθηκα μαζί τους ήτανε ολότελα χαμένος μιας και τίποτα δεν μου μάθανε. Μα όχι, μου μάθανε πως τίποτα δεν μαθαίνει κανείς από αυτά. 
Το τραπεζάκι με το τραπεζομάντηλο! Ό,τι απόμεινε από τις θύμησες της παιδικής ηλικίας! 
Θάνατε, εκτός που θα με γλιτώσεις από τα βάσανα της ζωής, άραγε θα έχεις ένα σκοπό εσύ τουλάχιστον;
Μα άλλο δεν ρωτώ.
Στην αιωνιότητά σου παραδίνομαι.