ΓΕΝΕΣΗ
Μες στην ηρεμία της νύχτας   
Στου βουνού την κορυφή   
Οπου μήτε ανάσα αγέρα   
Δεν αγγίζει τη μορφή-

Μες στην ηρεμία της νύχτας   
Σα λιγόθυμος ο νους΄    
Κι από γύρω κι από πέρα   
Ηχους άηχους ακούς:   

Γέλια 'δω, κλάμματα κείθε   
Και ψιθύρους, και φωνές
Που να χτίσουν ένα κόσμο   
Μον' αυτές ειν’ ικανές.   

Ποιος φωνάζει; Ποιός μιλάει
Οταν όλα σιωπούν;
Ποιος τον κόσμο αυτόν γεννάει
Που οι φωνές του γύρω αχούν;

Αλλά ποιος έξω από μένα,
Τον εχθρό κάθε κενού,
Αλλος θα ’τανε ο πλάστης
Και του κόσμου αυτουνού-

Ενός κόσμου που θα σβήσει
Κι όλα θα ’ναι όπως πριν
Οταν πάλι θα γυρίσω
Απ’ το Αχρονο στο Νυν;