Για την κυρία Καίτη Βασιλάκου
Κυρία Βασιλάκου στις «Προσωπικές» σας «σχέσεις» και στα «συμπεράσματά» σας διαβάζουμε:
«Το να είναι κανείς Όμοιος στην αρχαία Σπάρτη σημαίνει ότι δεν θα ζήσει ποτέ σαν κανονικός άνθρωπος.»
Και μας περιγράφετε τον κανονικό σας άνθρωπο. Μας λέτε ότι «δεν είναι κανονικός άνθρωπος είναι εκείνος που δε θα νιώσει ποτέ κάποια πολύ ανθρώπινα συναισθήματα, όπως είναι η τρυφερότητα, ποτέ δεν θα μιλήσει με τους φίλους του για τις καθημερινές του έγνοιες, δεν θα παίξει με τα παιδιά του δίπλα στο τζάκι, την ώρα που η κυρά του θα ετοιμάζει το βραδινό φαγητό, δεν θα πιει λίγο κρασάκι παραπάνω ποτέ, δεν θα τσιμπολογήσει λιχουδιές από το εορταστικό τραπέζι και κανένα πρωινό στη ζωή του δεν πρόκειται να χουζουρέψει λιγάκι παραπάνω στο μαλακό, ζεστό κρεβάτι του. Το να είναι κανείς Όμοιος στην αρχαία Σπάρτη, σημαίνει ότι από την ώρα που γεννιέται, είναι στρατιώτης και σε όλη του τη ζωή θα ζει μέσα στο κρύο και τις κακουχίες, με λίγο και άνοστο φαγητό και με σιδερένια πειθαρχία στους ανώτερους. Θα σέβεται τους μεγαλύτερους, ακόμα κι αν αυτοί τον αδικούν, δεν θα μιλά, δεν θα έχει αντιρρήσεις, δεν θα έχει προσωπικές σκέψεις και επιθυμίες, θα είναι μια μηχανή. Μια τέλεια μηχανή πολέμου. Αν ποτέ δειλιάσει στη μάχη, τον περιμένει η περιφρόνηση του κόσμου και της μάνας του, η ζωή του αποκεί και πέρα θα είναι αφόρητη και δεν θα έχει πού να σταθεί. Γι αυτό καλύτερα να πεθάνει στη μάχη.»
Μας λέτε δηλαδή ότι οι ασκητές και οι άγιοι δεν ήσαν κανονικοί άνθρωποι. Μας λέτε ότι ο Χριστός δεν ήταν κανονικός άνθρωπος. Μας λέτε ότι οι ήρωες της ΕΣΣΔ δεν ήσαν κανονικοί άνθρωποι.
Μήπως οι άνθρωποί σας-αυτοί, δεν είναι κανονικοί άνθρωποι;
Για να καταλάβετε τι εννοώ, μήπως οι κανονικοί σας άνθρωποι δεν είναι καν άνθρωποι;
Πιο κάτω μας λέτε: «Είκοσι χρονών ο νεαρός Σπαρτιάτης είναι έτοιμος για τον πόλεμο. Έχει μάθει μετά από χρόνια σκληρής εξάσκησης πώς να ανακαλύπτει τα ίχνη του εχθρού (από τις κλοπές που έκανε για να βρει φαγητό), πώς να τον καταλαμβάνει εξ εφόδου και να τον εξουδετερώνει ( από τους φόνους των Ειλώτων), πώς να αντέχει στη στέρηση, το κρύο, τη ζέστη, την πείνα, τη δίψα, τον πόνο, πώς να μην έχει προσωπική άποψη, πώς να υπακούει τυφλά στις διαταγές των ανωτέρων και να μην τους αμφισβητεί, πώς να μάχεται έως θανάτου και ποτέ να μην υποχωρεί. Είναι μια τέλεια μηχανή πολέμου.»
Ποιος σας έμαθε ότι αποκλείεται οι κανονικοί άνθρωποι να είναι οι τέλειες μηχανές πολέμου; Αναλογιστήκατε ποτέ ποιος ήταν ο σκοπός αυτών των μηχανών πολέμου; Τι πολεμούσαν ; Τι φύλασσαν; Τι δόξασαν; Τι υπηρέτησαν; Τι πέτυχαν;
Κυρία Βασιλάκου στις «Προσωπικές» σας «σχέσεις» και στα «συμπεράσματά» σας διαβάζουμε:
«Το να είναι κανείς Όμοιος στην αρχαία Σπάρτη σημαίνει ότι δεν θα ζήσει ποτέ σαν κανονικός άνθρωπος.»
Και μας περιγράφετε τον κανονικό σας άνθρωπο. Μας λέτε ότι «δεν είναι κανονικός άνθρωπος είναι εκείνος που δε θα νιώσει ποτέ κάποια πολύ ανθρώπινα συναισθήματα, όπως είναι η τρυφερότητα, ποτέ δεν θα μιλήσει με τους φίλους του για τις καθημερινές του έγνοιες, δεν θα παίξει με τα παιδιά του δίπλα στο τζάκι, την ώρα που η κυρά του θα ετοιμάζει το βραδινό φαγητό, δεν θα πιει λίγο κρασάκι παραπάνω ποτέ, δεν θα τσιμπολογήσει λιχουδιές από το εορταστικό τραπέζι και κανένα πρωινό στη ζωή του δεν πρόκειται να χουζουρέψει λιγάκι παραπάνω στο μαλακό, ζεστό κρεβάτι του. Το να είναι κανείς Όμοιος στην αρχαία Σπάρτη, σημαίνει ότι από την ώρα που γεννιέται, είναι στρατιώτης και σε όλη του τη ζωή θα ζει μέσα στο κρύο και τις κακουχίες, με λίγο και άνοστο φαγητό και με σιδερένια πειθαρχία στους ανώτερους. Θα σέβεται τους μεγαλύτερους, ακόμα κι αν αυτοί τον αδικούν, δεν θα μιλά, δεν θα έχει αντιρρήσεις, δεν θα έχει προσωπικές σκέψεις και επιθυμίες, θα είναι μια μηχανή. Μια τέλεια μηχανή πολέμου. Αν ποτέ δειλιάσει στη μάχη, τον περιμένει η περιφρόνηση του κόσμου και της μάνας του, η ζωή του αποκεί και πέρα θα είναι αφόρητη και δεν θα έχει πού να σταθεί. Γι αυτό καλύτερα να πεθάνει στη μάχη.»
Μας λέτε δηλαδή ότι οι ασκητές και οι άγιοι δεν ήσαν κανονικοί άνθρωποι. Μας λέτε ότι ο Χριστός δεν ήταν κανονικός άνθρωπος. Μας λέτε ότι οι ήρωες της ΕΣΣΔ δεν ήσαν κανονικοί άνθρωποι.
Μήπως οι άνθρωποί σας-αυτοί, δεν είναι κανονικοί άνθρωποι;
Για να καταλάβετε τι εννοώ, μήπως οι κανονικοί σας άνθρωποι δεν είναι καν άνθρωποι;
Πιο κάτω μας λέτε: «Είκοσι χρονών ο νεαρός Σπαρτιάτης είναι έτοιμος για τον πόλεμο. Έχει μάθει μετά από χρόνια σκληρής εξάσκησης πώς να ανακαλύπτει τα ίχνη του εχθρού (από τις κλοπές που έκανε για να βρει φαγητό), πώς να τον καταλαμβάνει εξ εφόδου και να τον εξουδετερώνει ( από τους φόνους των Ειλώτων), πώς να αντέχει στη στέρηση, το κρύο, τη ζέστη, την πείνα, τη δίψα, τον πόνο, πώς να μην έχει προσωπική άποψη, πώς να υπακούει τυφλά στις διαταγές των ανωτέρων και να μην τους αμφισβητεί, πώς να μάχεται έως θανάτου και ποτέ να μην υποχωρεί. Είναι μια τέλεια μηχανή πολέμου.»
Ποιος σας έμαθε ότι αποκλείεται οι κανονικοί άνθρωποι να είναι οι τέλειες μηχανές πολέμου; Αναλογιστήκατε ποτέ ποιος ήταν ο σκοπός αυτών των μηχανών πολέμου; Τι πολεμούσαν ; Τι φύλασσαν; Τι δόξασαν; Τι υπηρέτησαν; Τι πέτυχαν;
