ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ

Μ’ αδημονία, βιασύνη, πάθος,
με ανύπαρκτο στα λόγια μας το βάθος
στα χιλιοπάτητα γνωστά παρτέρια
πατάμε της ζωής-τα καλοκαίρια

ξερό κι ανίδρωτο-σκληρό το χώμα
ολάσπρο τους χειμώνες όλα χρώμα
χειμώνες-καλοκαίρια οι ανθρώποι
καθένας φουσκωτό της μοίρας τόπι.

’δρώνοντας κι ανασαίνοντας με βάρος
χωρίς να ξέρουμε τι είναι το θάρρος
μ’ αδημονία οδεύουμε-τι κρίμα!-
και με βιασύνη τόση σ’ ένα μνήμα.