ΤΟ ΔΕΝΤΡΑΚΙ...

Η ζωή του ήταν κάμπος ερμιός.
Τόσο έρμος που λες: «γιατί υπάρχει»;
Ούτε ένας επάνω του ανθός,
πράσινη ούτε μικρούλα του μια άκρη.

Μα στο χώμα του αυτό το ξερό
φέτος φύτρωσε κάποιο δεντράκι-
πρασινούλι, ομορφούλι, χλωρό,
σαν νιογέννητο ένα μωράκι.

Κι αχ! τι ρίζες απλώνει τρανές!
Κι αχ! αμέσως πώς φύλλα γεμίζει!
Στις φρυγμένες του πώς τις πλαγιές
της σκιάς την ευλόγια χαρίζει!

Κι όσα πλούτια εκρατούσε βαθιά
και κανείς  δεν μπορούσε να έβρει,
με τις ρίζες του αυτές για σπαθιά
ένα δέντρο μικρούλι κουρσεύει...