ΤΟ ΑΝΤΡΟ

Μία κρυψώνα έχει βρει στου δάσους την απλάδα.
Δεν τήνε ξέρουν τα θεριά-δεν τήνε ξέρουν τ' άγρια.
To έμπα της μια απόκρυφη κι απάρθενη σχισμάδα.
Κι ανόθευτα όλα μέσα της. Κι όμορφα. Και καθάρια.

Είναι φτιαγμένη από μικρά σφιχτόπλεχτα κλαδάκια
που στους χειμώνες θάλπουνε, στους καύσωνες
δροσίζουν.
Τήνε γεμίζουν λούλουδα και χαρωπά πουλάκια
που με τραγούδια κι ευωδιές κάθε γωνιά γεμίζουν.

Όταν του δάσους τα θεριά τον παίρνουν στο κυνήγι
μες στης μονιάς του την κρυφή ασφάλεια φωλιάζει.
Εκεί η που τρέμει του ψυχή με τ' άνθια γλυκοσμίγει
κι αυτός τότε όλα τα στοιχειά και τα θεριά τρομάζει.

Και όταν έρχονται βροχές που φέρνουνε πλημμύρες
αντίς αυτός να πνίγεται μες στα θολά νερά τους
στους κρουσταλλένιους κολυμπά του άντρου του
λουτήρες
και στα νερά τους πνίγει αυτός πλημμύρες και θανάτους.

Και όταν θα 'χει των λαθών τελειώσει πια η σωρεία
κι ο χρόνος μέραν άλληνε δε θα 'χει να μετρήσει-
και όταν τη μεγάλη τους χάνοντας ευκαιρία
πλημμύρες κι άγρια και θεριά και τρόμοι θα 'χουν σβήσει,

τότε θα μπει μες στο άντρο του, την είσοδο θα φράξει
και σκέποντας μ' ακοίμητη φροντίδα τον καθένα
αμόλυντους κι αλώβητους κι αγνούς θα διαφυλάξει
τους σπόρους τους αλάθητους για την καινούργια
γέννα.