Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΗ

Επήγα να πληρώσω τη ΔΕΗ.
Μία ταμίας. Απασχολημένη.
Με κοίταξε. Και θέλοντας –σωστή!-
κανείς πελάτης να μην περιμένει,

«Νίκο!», εφώναξε, κι ευθύς:  
νάτος ο Νίκος! Πρόσωπο σαν μπράσκα.
Κι ο άθλιος!, το μουνί του καρατά!,
το κτήνος!, δεν φορούσε μάσκα!

Μα δεν το πρόσεξα γιατί
το είχα το μυαλό στις οχτακόσες
που θα ’σκαζα-έτσι επειδή
τ’ αποφασίσαν της Νου Δου οι κλώσες.

Φεύγοντας μόνο συνειδητοποίησα
πως μάσκα δεν φορούσε ο αλιτήριος.
Και πίσω βέβαια δεν γύρισα,
γιατί όποια νίκη μου θα ήταν πύρρειος.

Αν τον ψυχανεμίζομουν νωρίτερα
θα ’λεγα τότε στην υπάλληλο
ότι αυτήν μονάχα θα επερίμενα
με το αξεσουάρ της το κατάλληλο,

και θα της έλεγα ότι αυτό συμβαίνει
γιατί τη μάσκα πρέπει να φοράει
στο μαγαζί του όποιος καρτεράει
άνθρωπος κάποιος κάποτε να μπαίνει.

Γι αυτό, αυτό το τέρας, τον πουτάνας γιο,
αυτό το ζώο το νεαντερτάλειο  
θα τον εσκότωνα ως να πεις εν-δυο,
αν είχα επάνω μου ένα μυδράλιο.