ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ

Το κύπελλο πάνω στέκει στο στρογγυλό τραπέζι.
Και καθόλου στη σκέψη του δεν έχει
πώς να κινηθεί ή πώς, ίσως, να σπάσει.
Και σε όνομα δεν ακούει-δοχείο ή τάσι, ή τσάσκα, ή ποτήρι.

Κόσμοι μέσα του βοούν και σφύζουν και το δονούν,
έτσι σφιχτά καθώς ο ποιητής του
πιεσμένους τους διαμόρφωσε και συμμετρικούς.
Μα δε γνιάζεται ούτε γι αυτούς.
Και μόνη του φροντίδα έτσι που-αν και άθελά του-
καθορισμένο υπάρχει,
είναι το δικό του σχήμα
σε ο,τι μέσα του χυθεί
απαραιτήτως να δώσει.

Δίνει και παίρνει έτσι το μερίδιο της πραγματικότητας που,
προσωρινά βέβαια και μόνον
υπηρετεί κι εξουσιάζει.