ΤΡΙΠΟΛΗ…

Τρίπολη, με τα στήθη ρημαγμένα
μέσα στον πόλεμο και μες στη φτώχεια,
μ' έθρεψες, σα δική σου να 'μουν γέννα,
της ζωής σα μ' έπιασαν κι εμέ τα βρόχια.

Κι ήρθε καιρός κι εγώ που από κοντά σου
μεστό παλληκαράκι όντας πηγαίνω,
πάνω στη γη, μονάχος και μακριά σου
δικό μου για να κάνω κάθε ξένο.

Μα όταν τέλειωσε η ουτοπία
έχω κοντά σου εδώ και πάλι φτάσει
λίγης ακόμα ζωής να ’βρω ευκαιρία
απ' όλα τ' άλλα φεύγοντας με βιάση...

Τώρα τα στήθη σου ζωντανεμένα
Σε αλλουνούς ζωής χαρίζουν δώρα.
Δεν έχει λίγο γάλα και για μένα-
παιδί σου πια εγώ δεν είμαι τώρα;

(Τρίπολη 2005)