ΓΙΆΝΝΗΣ, Ο ΓΛΎΠΤΗΣ  ΤΗΣ ΞΥΛΟΚΈΡΙΖΑΣ

Τάχατες ξέρει η Ξυλοκέριζα τι έχει;
Τάχα η Κόρινθος ξέρει τι χάνει;
Όχι, καμιά δεν ξέρει, αλλιώς Γιάννη,
ως τώρα θα ’σουνα ο Εκλεκτός τους.

Ξέρουν τα Μάρμαρα όμως, που βαθιά τους
Ψυχές Ατέλεστες βουβά πλαντούσαν,
με Αγωνία ’παντέχοντας τον Πλάστη
τη Ζωοδότρα Πνοή που θα τους δώσει.

Ξέρουνε τ’ Άτια που έχεις κιόλας ζήσει,
ξέρουν η Σφίγγα και η Κόρη που ήρθαν
για να δικιώσουν την Kαλαισθησία
κι αιώνια για να μείνουνε στον Κόσμο.

Ξέρουν τα όντα που τυφλά θα ήσαν
αν μάτι κανενός δεν τα θωρούσε
και που υμνώντας σε καυχιούνται τώρα:
 «Υπήρξαμε κι εμείς κάτω απ’ τον ήλιο!»

Γιάννη, αφότου είδαμε το θάμα,
η σκέψη μας πλανιέται στην αυλή σου
από ’να σ’ άλλο άγαλμα πετώντας
μην ξέροντας ποιο να πρωτοδοξάσει.

Ευλογημένη, κι η ώρα που σ’ εγέννα,
κι αυτή στο σπίτι σου όπου μ’ έχει φέρει:
οι δυο τους σμίξανε και γίναν στέριο,
νύχι καθώς με κρέας είναι, ταίρι.

5-6-02