ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΡΗΜΑ!..
(στα κορίτσια και στ’ αγόρια του Βιβαριού)

Α! Ρε! και να γινότανε
Κάποια αλλαγή στην Πλάση μας
κι αξία λέει να ’χανε
στον τρόπο και στη στάση μας
όχι τα άθλια χρήματα
μα τα καλά ποιήματα!..

Α! Τότε πλούσιος θα ’μουνα
όσο ο Ωνάσης ήτανε
κι όσο όσοι πλούσιοι μαζί
πάνω στη γη φανήκανε.

Τότε όσα ήθελα εγώ
θα τα ’κανα δικά μου
μ’ ένα ωραίο που θα ’γραφα
κάθε φορά ποίημά μου.

Στο Γιάννη το ποδήλατο
θα ’παιρνα τ’ ωραιότερο
και στο Δημήτρη αστραφτερό
ένα καινούργιο κότερο.

Με στίχους δυο που θα ’γραφα
εδώ θα ’φερνα τ’ Άγραφα
για να μη λείπει το βουνό
σ’ όποιους βουνήσιους ως εγώ

και μ’ ένα μου τετράστιχο
θα έφερνα τον Πόρο-
και στη Μαρία θα ’τανε
αυτό  μικρό ένα δώρο

για να μη φεύγει από δω
να δει τους συγγενείς της
και το Βιβάρι έρημο
να κλαίγεται χωρίς της.

Μ’ ένα σονέτο μου αβρό
κι όλο γεμάτο χάρη
πρωτεύουσα του κόσμου μας
θα ’κανα το Βιβάρι.

και θα οργάνωνα εδώ
παγκόσμια καλλιστεία
κι εγώ στις «μις» θα μοίραζα
τα όποια τους βραβεία.

Στη Βασιλεία θ’ αγόραζα
διπλώματα πεντέξη,
ώστε όποιο θέλει απ’ αυτά
μονάχη να διαλέξει:

ένα γλυκιάς κομμώτριας,
ένα αστυνομικίνας,
και πάλι ατσαλάκωτο
ένα δικηγορίνας.

Μα κι ένα φίνου μανεκέν
θα του ’φερνα επίσης
μήπως κι αυτό την έστρεφε
προς άλλες προτιμήσεις.

Αυτά εγώ θα έκανα
αν ίσως αντί χρήματα
ο κόσμος γνώμη άλλαζε
και λάτρευε τα ποιήματα.

Μα επειδή αυτό ποτέ
δεν πρόκειται να γίνει,
όνειρο ήταν όλο αυτό
και όνειρο θα μείνει.

Κι εγώ θα γράφω ποιήματα
κανείς που δε διαβάζει
ή, το πολύ, κάποιος μ’ αυτά
λίγο να διασκεδάζει.

Βιβάρι 2005