ΔΙΧΩΣ ΜΟΥ

Αν πεθάνω δίχως κάποιον φίλο
στο προσκέφαλο μου ν’ αγρυπνά
και τα μαύρα να φυσάει με ζήλο
νέφη που με πνίγουνε πυκνά,…
 
αν πεθάνω μια γυναίκα δίχως
σ’ απαλό ένα κλάμα να δοθεί…
αν πεθάνω δίχως ένας θρήνος
πάνω απ’ τον νεκρό μου ν’ ακουστεί…

δε θα με πειράξει διόλου-φρίκη
διόλου δε θα νιώσω εγώ γι αυτό.
Ήττα δεν λογιάζω ούτε νίκη
ψεύτικο αν κάτι στερηθώ.

Τρόμος όμως μέγας θα με κλείσει
αν στου απείρου μέσα τη σιωπή
αστεράκι κάποιο δε θα σβήσει-
η χρυσή του ανάσα αν δεν κοπεί.

Και πικρός κι αδίκιωτος θα νιώθω
αν μια πέτρα ανείπωτα θλιβή
δεν κομματιαστεί από τον πόθο
που την τρώει και δίχως μου δε σβει.