Ένα δεκατρίχρονο κορίτσι μου ζήτησε πριν από δέκα έξη χρόνια, να του γράψω ένα ποιηματάκι που τους ζήτησε «η κυρία", με αφορμή τη λήξη του μαθήματος της Οδύσσειας που έκαναν όλο το χρόνο. Το 'γραψα, το 'δωσα στο κορίτσι, που το 'δωσε στη δασκάλα. Εκείνο έκανε το γύρο των σχολείων της περιοχής πριν κορνιζαριστεί και μπει σε κάποια σχολική αίθουσα.
Το πρωτότυπο τα είχα χάσει. Ύστερα από χρόνια το ξαναβρήκα. Να 'το:

Δε θέλω το ταξίδι να τελειώνει.
Θέλω όλο να πηγαίνω...να πηγαίνω...
να φεύγουνε οι μήνες και οι χρόνοι
κι εγώ στον δρόμο πάντοτε να μένω.

Γι αυτό λυπήθηκα που του Οδυσσέα
τέλειωσε το ταξίδι το μακρύ του,
που μέρη εγνώρισε σε κείνο νέα
και που κι εγώ εγνώρισα μαζί του.

Γυναίκες που τους άντρες βασανίζουν,
λωτούς που όσοι τους τρων όλα ξεχνάνε,
γίγαντες τα καράβια που βυθίζουν,
θεούς που όσους αγαπούν βοηθάνε…

Μ' από την άλλη πάλι νιώθω λύπη
για του Οδυσσέα τα πολλά τα πάθη
και λέω ταξίδι σαν αυτό να λείπει
κι ας είναι μύρια όσα θα μας μάθει.

Πάλι δεν ξέρω...αφού είχε ο ποιητής μας-
ο μέγας Όμηρος-έτσι θελήσει
καλά έκανε κι έπαιξε μαζί μας
κι έχει τον Οδυσσέα ταλαιπωρήσει.

Ναι! Έχω ένα ταξίδι τελειωμένα.
...Μα κι άλλα εγώ θα κάνω ατή ζωή μου!
Κι αυτοί που ίδια νιώθουν σαν εμένα,
εμπρός! κινώ!-ας έρθουνε μαζί μου!