ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

«Όμορφη που  ’ναι η ζωή!»
κοιτάζοντας τριγύρω λέει.

Μα όταν μέσα του το βλέμμα στρέφει
σε ασχήμια η ομορφιά όλη γυρίζει. Και κουραστικές
αυτές οι μεταπτώσεις είναι
επειδή και το έξω τις δικές του δουλείες χαλκεύει.

Κι αν το έξω σαν το μόνο υπάρχον θεωρήσει
τότε αυτός ανύπαρκτος αισθάνεται.
Αν πάλι το αγνοήσει
ευθύνες τότε αλόγιστα μεγάλες αποδέχεται
και αυτές κάτω από το βάρος τους τονε συνθλίβουν.
Μελαγχολία τότε, απαισιοδοξία,
απόγνωση τέλος το διαλογιζόμενο δίποδο αλώνουν
που στο χαμό άφευγα το οδηγούν.