ΣΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΕ ΤΟ “TOUCH”
(γραμμένο στο πίσω μέρος του του παντελονιού μιας σερβιτόρας  στο πανηγύρι της Τεγέας του 2003)

Τι πήγες κι έγραψες
στο παντελόνι σου;
Και άλλοι στο 'πανε
ή το 'βρες μόνη σου;

Κι άλλο δεν ύπαρχε
μέρος να το 'γραφες-
γιατί στο πι' όμορφο
πήγες και το 'βαλες;

Κι αν θεονήστικος
κάποιος το διάβαζε
και χέρι πάνω του
υπάκουα θα 'βαζε,

θα 'φταιγε ο έρημος;
Όχι! Θα πλήρωνε
για κάτι που άθελα
θα τον επύρωνε.

Στο χέρι ας το 'βαζες
(εκεί ας σ' άγγιζαν).
Ή στον αστράγαλο
(τόσο δε θα 'σκυβαν)-

Μα ε κ ε ί το έβαλες-
προκλητικότατα-
και δε θα σου φερθούν
με ιπποτικότητα,

οι νέοι ου μην αλλά
κι οι εσχατόγηροι,
που μόνη έγνοια τους
ειν' οι ποδόγυροι...

Άλλαξ' τα ρούχα σου
και μην κολάζεις μας
και τις καλές μη συ
κακαίνεις πράξεις μας.

Είμαστε άνθρωποι-
πλάσματα αδύναμα
και δεν ελέγχουμε
κάθε μας κίνημα.

Λίγο το χέρι μας
αν θα εξέφευγε
κάποιο μας μάγουλο
πολύ θα έκαιγε,

και θα επόναγε
απ' το σκαμπίλι σου.
Άλλαξ' τα ρούχα σου-
είμαστε φίλοι σου!

Ένα "guess" να 'γραφες
εκεί τουλάχιστο
και το "touch" τ' άτιμο
για κείνες άφηστο,

που ή το γράψουνε
ή δεν το γράψουνε
δε θα γυρίσουνε
να τις κοιτάξουνε.

Άυτά για να  ’χουμε
καρδιά σα  'ρχόμαστε
κι από ένα "ακούμπα με"
να μην καιγόμαστε.

Αλλιώς χωρίς φαϊ,
θα καταντήσουμε
πετσί και κόκκαλο-
και θα ψοφήσουμε.

Σώσε μας. Ξήλωστο
το "tauch" το άπονο
και πια δε θα ' χουμε
από σε παράπονο.

Τότε την τύχη μας
θα σιχτιρίζουμε
που ούτε ένα σου άγγιγμα
μεις δεν αξίζουμε…