THE COLOUR OF MAN
or
THE ONLY AND WHOLE DIFFERENCE
or  
EIMY

(Στην Έϊμυ του 1990, φίλη της Ντόρας,
 Λος Άντζελες 1990)

Ω! Ντροπαλό ερύθημα παρειών μικρής παρθένας
στη σκέψη μόνο των λευκών του Ερωτα φτερών!
Ω! Καλοθύμητη μορφή παληάς λαιμοκαδένας!
 Ω! Βροντοφώναχτη σιωπή απόκρυφων Ιερών!

Ω! Πελαγίσιο φύσημα στου κάμπου το λιοπύρι!  
Ω! Ανέλπιστη ελευτεριά μετά βαριά ειρκτή!
Ω! Ζύμη χειροκάμωτη σε ριγωτό πεσκίρι!
Ω! Παραδείσου φωτεινού θύρα ορθάνοιχτη!.

Ω! Που το χρώμα της φωτιάς, της βίας και του μίσους
το αραιώνεις μ' άκρατη ουράνια δροσιά
και χρωματίζοντας μ’ αυτό τους γήινους ναρκίσσους
δίνεις ουσία θεϊκή στης γης την απλωσιά!

Ω! Ήλιου ζεστοκόπημα σε κόσμο παγωμένο!
Ω! Κιβωτός πολύτιμη που μέσα σου κρατείς
φύλαγμα ένα ατίμητο-φύλαγμα τιμημένο
τον σπόρο της τρισεύγενης, της άγιας της ντροπής.

Ω! Εΐμυ που στ’ άκουσμα μίας λεξούλας μόνης
τα μαγουλά σου ρόδισμα κυριεύει βιαστικό,  
ψηλά-ψηλά-πολύ ψηλά τότε μας ανυψώνεις
Εϊμυ γλυκειά-φωτόπλεχτο κορίτσι ονειρικό.

Κρίνα που ειν' άγνωστα εδώ φέρνεις μαζί σου Εϊμυ
που μόνο σε απάτητες βουνών κορφές ανθούν.   
Εδώ η γη ανεόρταστη κι από αξίες έρμη  
Κτήνη εδώ τα ξερικά τα χώματα πατούν.

Μα συ λατρείας πανάρχαιας τη μυστική την πίστη
μες στου αίματός σου κουβαλείς την απαλή βοή
κι ήρθες με κείνα τη φωτιά ν’ ανάψεις που εσβύστη
μες στης καινούργιας μας της γης το παγερό πρωί.

(Με μια μητέρα αλύγιστη στην αυστηρότητα της
αλλά που πεντατρύφερη εντός της κλει' ψυχή
μαζί περνάτε-μιά μικρή σταγόνα εσύ κοντά της
και κείνη μια κρυστάλλινη λίμνη μοναχική).

Στη βασιλεία των μηχανών, στων γραναζιών το χώρο
στον άνομο, στον άψυχο κόσμο της τεχνικής
πού χώμα ήβρες και φύτρωσες Ιδέας θείο δώρο;  
Νεράκι πού κι εθέριεψες, και φούντωσες κι ανθείς;
 
Ω! Της χρυσής Ανατολής ευήθεια σφύζον κρίνο!
Ω! Της Ευρώπης των παλιών καλών καιρών καρπός!  
Μ’ αιμόμικτα αισθήματα μπρος σου το γόνυ κλίνω-
Μάννα ίδια γη μας γέννησε και ίδιος ουρανός.

Μακριά κορίτσι ευάρεστο! Μακριά απ’ τα σίδερά τους!  
Μακριά 'π' την ατσαλένια τους-αν έχουνε-καρδιά!  
Μακριά συ απ’ τα ένστικτα τα πλήθια κι άγριά τους!  
Μακριά 'π' των δολαρίων τους την κρύα μυρωδιά!

…μη της ντροπής το ρόδισμα που δεν μπορούν να νιώσουν
το πάρουν στη βιασύνη τους για πάθος ή οργή
και μη και ρόδισμα άνθινο και σε την ίδια λιώσουν
με του ατσαλένιου τους ποδιού μια κίνηση γοργή.  

Σε θέλουμε να βλέπουμε μες στης ντροπής το χρώμα
που σου στολίζει πάναγνο την τρυφερή παρειά,
γυμνό της Απαγχόμενης το κρεμασμένο σώμα
να το χαϊδεύουν τ’ άγονα των δέντρων τα κλαδιά.

Να βλέπουμε-και τ’ όραμα αυτό να μας ’μερεύει
πώς μες στης Πάνδημης θεάς τη σκοτεινή σπηλιά
η Ουρανία στο στόμα σου τ’ ομορφο αποθηκεύει
όσα μια μέρα μες στο φως θε να δοθούν φιλιά.

Σε θέλουμε να σ’ έχουμε βοηθό στην άγρια πάλη
που με τ' Αδιάντροπο θεριό στήσαμε ολοζωής.  
Για να κρατήσουμε ψηλά κι άλυγο το κεφάλι
Ώσπου η πνοή της ύστατης να μας εβγεί πνοής.