Η ζωή μου ένας κάμπος

Η ζωή μου ένας κάμπος ερμιός
τόσο έρμος που λες: γιατί υπάρχει;
Ούτε πάνω του κάποιος ανθός
πράσινη ούτε μικρή του μιαν άκρη.

Μα στο ξέραμα πάνω αυτό
ένα φύτρωσε εφέτος δεντράκι
πρασινούλι, ομορφούλι, χλωρό
ποθοτύλιχτο ένα δεντράκι.

Kt αχ! τι ρίζες απλώνει τρανές
κι αχ! αμέσως πώς φύλλα γεμίζει
στις φρυγμένες μου πώς τις πλαγιές
της σκιάς την ευλόγια χαρίζει!

Ό,τι πλούτια κρατούσα βαθιά
και κανείς δεν μπορούσε να έβρει
με τις ρίζες του αυτές για σπαθιά
ένα δέντρο μικρούλι κουρσεύει.

Κι εχει ο κάμπος μου πια γυμνωθεί
από κάθε ομορφιά του κρυμμένη
κι όπως σώμα με δίχως ψυχή
παραλυέται, παγώνει, πεθαίνει.