ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ

Δεν ξέρω γιατί έχω μια χαρά
που ήρθε το Μνημόνιο,
αρσενικό σαν να ’μουνα
που βρήκε αντιμόνιο.

Είναι γιατί ο κόσμος πια
διόλου δε διασκεδάζει
και γενικά κάνει ζωή
που στη ζωή μου μοιάζει-

χωρίς παρέες δηλαδή,
χωρίς χορούς και γέλια,
χωρίς το θέρος διακοπές,
κι ουρά κάτω απ’ τα σκέλια.

Ναι. Πράγματι. Αυτό είναι. Ναι.
Χωρίς αμφιβολία.
Για τη χαρά που μου ’χει ’ρθει
αυτή ’ναι η αιτία:

πως τώρα ξεκομμένος πια
απ’ τον κόσμο δε μετράω
κι έχω παρέες ταιριαστές
όπου σταθώ και πάω.