ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ

Κάθε πρωί αργά ο ήλιος
κι ως κουρασμένος ανατέλλει.
Και κάθε που τραβάει στη δύση
μαζί του να με πάρει θέλει.

Τον νιώθω δυνατά να έλκει
ψυχή και σκέψη και βουλή μου.
Και μοναχό τού αντιστέκει
το χοντροκάμωτο κορμί μου.

Τι τάχα-αυτός τη γη που σέρνει
στα ουρανογυρίσματά του
και με μαζί του να τραβήξει
δεν είναι μες στη μπορεσιά του;

Τόσο πολύ λοιπόν η σάρκα
έχει θεριέψει μες στην Πλάση,
που ως και ο γίγαντας ο ήλιος
αδυνατεί να τη δαμάσει;