Ω! Ήλιε χου Ιούλιου!..

Ω! Ήλιε του Ιούλιου που καις την Καλιφόρνια
και κάνεις ανυπόφορη τη ζέστα μες στο σπίτι!
Ω! Φτώχεια του εργαζόμενου που για να δροσιστεί
ανοίγει τετραδιάπλατα πόρτες και παραθύρια
κι όλος ανθρώπινη ευωδιά γεμίζει ο αέρας
κι οι έρμοι παραβγαίνουνε ποιος να πρωτομυρίσει...

Και βγαίνουν λυγερόκορμες μικρές νοικοκυρούλες
και βάζουν τα χεράκια τους στη μέση και κοιτάνε
και βρέχουν τα ποδάκια τους σε δροσερό νεράκι
και κλείνουν τα ματάκια τους απ' τον πολύ τον ήλιο
και μες στις άλλες ανοιχτές πόρτες λοξοκοιτάνε...

Ω! Φτώχεια του εργαζόμενου! Ω! ήλιε του Ιούλη!
που δείχνετε πως μόνοι μας δεν είμαστε στην πόλη-
και που ως και θάμα ο γάμος σας θα μπόρειε να
γεννήσει:
καποιος, περνώντας πλάϊ μας, λέει, μας να χαιρετίσει…

(Λος Άντζελες, 8741Ovensmouth, Canoga Park, Αύγουστος 1988)