ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΓΚΛΑΡΗ
(παλιό φίλο και συμμαθητή
στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο)


Να 'σαι συμμαθητής στο ίδιο γυμνάσιο
και να βρεθείς χρονιές μετά σαράντα
με κάποιον, το συγκρίνω με το κύμα,
που από τον βυθό κινώντας πάντα

και που διασχίζοντας άμετρα μήκη
κι ατέλειωτα υγρά περνώντας πλάτη
στο τέλος βγαίνει στην ακτή σαν νίκη
και σαν ωραίο κι ημερωμένο κάτι.

Κι είναι χαρά, εδώ, στα φύκη πάνω
μαζί μας που το κύμα έχει ξεβράσει,
της μοίρας να θαυμάζουμε το πλάνο
που έτσι τα πράγματα έχει ταιριάσει,

μετά 'πο τόσα χρόνια να βρεθούμε
ώριμοι πια, αν και διόλου αλλαγμένοι
και τα παλιά καλά να θυμηθούμε
κι ό,τι άφευγο απ' αυτά στο νου μας μένει.

Κι είναι για μένα τύχη κι ευλογία
μες στης ψυχής του που 'βρα εγώ τα βάθη
φίλο έναν που σκιά ποτέ καμία
ως τώρα ανάμεσα μας δεν εστάθη.

Κι είναι για μένα ευλογιά και τύχη
ανάμεσα σε ξένους ως γυρνάω
να με φυλάει απ' το γαμψό τους νύχι
το δυνατό το χέρι του και πράο.

Ήρεμος, με προσόντα αγνού ανθρώπου,
τίμιος, ανεξίκακος, εγκάρδιος
ευαίσθητος,  αυτού του τόπου
φωτοστεφής κι ολόλαμπρος σαν άγιος,

πρόθυμος για βοήθεια όπου μπορέσει
χωρίς αντάλλαγμα ν' αποζητάει,
μόνος του να κερδίζει ό,τι τ' αρέσει
δίχως ποτέ του μέση να λυγάει.

Κι αν λόγο πει κακόν κάποιος για κείνον
όμως αυτός κακία δεν του κρατάει-
καθώς ζιζάνιο μες σε σέρα κρίνων
το λόγο τον κακό πέρα πετάει.

Γιώργη αν φίλος σου καλός δεν ήμουν
η ζήλεια μου θα μ' έτρωγε για σένα
γιατί δικά μου να 'ταν θα ’πεθύμουνν
όσα ο θεός σου έχει χαρισμένα.

Κι εγώ αν αυτός δεν ήμουν που είμαι
θα 'θελα συ να ήμουν αν γινόταν΄
μα δεν ξεγίνεται αυτό που είναι
και τα "αν" δεν ωφελούν ούτε τα "όταν".

Το πράγμα όπως είναι και θα μένει-
εγώ απ' τη μια και συ ένας φίλος σπάνιος
και ιδανικά τους δύο μας να δένει
ένας δεσμός ωραίος σαν ουράνιος.

(Τρίπολη, 2002)