ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ
Α! Ομορφιές!..
Α! Ομορφιές και θάματα που 'χει ο απάνου κόσμος!
Του σπίνου το κελάδημα, το κύμα τ' αφρισμένο,
τη ματωμένη αναχολή, το μάτι το κλαμένο,
τ' άρωμα που στο πότισμα σκορπάει το γιόμα ο
δυόσμος...
Τα μούσμουλα, τις φράουλες, τα πρωινά τα σύκα,
το κρύο νερό, του έρωτα τα πείσματα τα πρώτα,
στην κρύα νύχτα τα ζεστά της ερωμένης χνώτα,
της γάτας το γουργούρισμα, των κοριτσιώγ τη
γλύκα...
To χελιδόνι του Μαρτιού, του Αυγούστου το
φεγγάρι,
του ρυακιού το μούρμουρο, του λιόντα την
περφάνια,
το θαλασσοφουρτούνιασμα, τα ήσυχα λιμάνια,
της μυγδαλίτσας τ' άνθισμα, των κοριτσιών τη
χάρη…
Των σταφυλιών των ώριμων την τραγανή τη ρόγα
τα ρόδι, τα φραγκόσυκα,τα μυρωδάτα μήλα,
του πόθου την ανείπωτη φρίκη κι ανατριχίλα,
των κοριτσιών το ξάναμμα, των κοριτσιών τη
φλόγα...
Των ευωδάτων των δεντρών και των ανθών τα
πλήθη,
τα όρη τα ψηλόκορφα, τον καθαρόν αέρα,
το πρωινό, τ' απόβραδο, τη νύχτα, την ημέρα,
το μυστικό του έρωτα στων κοριτσιών τα στήθη...
Κι έχει και μια μικρή μικρή δεκαπενταχρονούλα
που όλα κάνει και γελούν με το χαμόγελό της.
Κι έχει και μια μικρή μικρή που με το δάχτυλό της
βάζει σε ό,τι ακουμπά του Χάροντα τη βούλα.
Α! Ο απάνω κόσμος μας τι ομορφιές που έχει!
Γι αυτό οι ψυχές γαντζώνονται-δε θέλουνε να βγούνε.
γι αυτό οι πεθαμένοι μας ζητούν να ξαναρθούνε.
Γι αυτό πεθαίνουμε-η ζωή το κάλλος δεν τ' αντέχει.