ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

ΣΑΝ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΞΥΠΝΗΤΑ

Σαν κοιμηθώ αξύπνητα δεν είναι που θα σβήσω
απ' τις στρατιές των ζωντανών-δεν είναι που θ' αφήσω
ατέλειωτα ή ανάρχιστα όσα ήθελα να κάνω.
Eίναι που όταν θα χαθώ για πάντοτε σε χάνω.

Δεν είναι που μια έρημη σκιά θα βολοδέρνω
στα χάη, και αναίτια το φάσμα μου θα σέρνω
σ' άλλες ανάμεσα σκιές που ίδια όπως εμένα
θα προχωρούν με βήματα βαριά και κουρασμένα.

Είναι που θα 'μαι μακριά από τα γλυκά σου χείλη.
Είναι που πια δε θα μπορεί να μου είσαι ούτε "φίλη".
Είναι που την οδύνη μου καμιά δε θ' αλαφραίνει
φωνή, καμιά τον πόνο μου ματιά δε θα γλυκαίνει.

Είναι που οι πόθοι που κερνά η θεία σου η κνήμη
ούτε ιδέα δε θα 'ναι πια μες στη νεκρή μου μνήμη.
Είναι που χώματα βαριά τα μάτια θα σκεπάζουν
και κείνα πια δε θα μπορούν κρυφά να σε κοιτάζουν