Φώτη, δεν μπορεί, δεν είναι νοητό, από όλο αυτό που είναι ο άνθρωπος, να μην μείνει τίποτε όταν πεθαίνει. Και δεν εννοώ τα οστά του. Τόση αγωνία, τόσος πόνος, τόση ευαισθησία ή αναισθησία, τόσες αμφιταλαντεύσεις,  τόση σκέψη, τόσες ιδέες, δεν μπορεί να μην μείνει τίποτε από όλα αυτά. Έστω και σαν απείρως σμικρυσμένος σπόρος, έστω και σαν αυθύπαρκτη μνήμη, κάτι από όλα αυτά θα απομείνει, αιωρούμενο στο σύμπαν ώσπου να αναφανεί κάπου πάλι. Ανίδεο ίσως για την απειροστική διαχρονικότητά του. Και να γίνει κάτι άλλο από την προηγούμενη μορφή και με άλληνε διαδικασία,  ή πάλι το ίδιο αντιαισθητικό όπως και σήμερα, σε μια παρόμοια εδαφική επιφάνεια.
Τι λες κι εσυ επ’ αυτού;