Φώτη
Χτες ήρθε στο σπίτι η Άννα. Την περίμενα να έρθει για να της δώσω ένα σίδερο.
Χτύπησε το κουδούνι από κάτω. Πάτησα το κουμπί για να ανοίξει η εξώπορτα.
Ήμουνα μετά το μπάνιο, και βιαστικός να προλάβω να ντυθώ όπως όπως και να ανοίξω την πόρτα, ήμουν με το πουκάμισο ακόμα και δεν είχα προλάβει ή είχα ξεχαστεί μέσα στη βιασύνη μου να βάλω μάσκα.
Χτύπησε την πόρτα, άνοιξα, και την είδα να στέκεται ένα μέτρο από την πόρτα και να μου λέει «δεν θα μπω μέσα γιατί ο γιος μου είχε πυρετό χτες…» Τη ρωτάω «τι; Ίωση; Κορονοϊός;» «…και κάναμε τεστ και δεν ξέρω ακόμα…»
Αυτά ειπώθηκαν, της έδωσα το σίδερο χωρίς ούτε να την ακουμπήσω και έφυγε.
Δηλαδή έμεινε ένα λεπτό ή ένα λεπτό και κάτι έξω από την πόρτα μου και μακριά από μένα ένα μέτρο και. Φορούσε μάσκα.
Σήμερα το μεσημέρι μου τηλεφώνησε ότι τα τεστ που έκαναν στο φαρμακείο ήταν όλα θετικά(αυτή, γιος, αδερφή, κόρη της αδερφής (που μένουν από πάνω τους και κάθε τόσο είναι μαζί), και μια γρηούλα που κάθεται μαζί τους (νομίζω ότι η γρηούλα ήταν εμβολιασμένη).
Πριν μια ώρα με πήρε για να μου πει ότι η γρηούλα πέθανε (ήτανε κατάκοιτη με υποκείμενα νοσήματα).
Κινδυνεύω Φώτη από την συζήτηση εκείνη του ενός λεπτού που σου περίγραψα πιο πάνω; Σημειωτέον ότι η Άννα είναι εμβολιασμένη.
Ακούω πολλά όπως όλοι, όμως πρώτη φορά έρχομαι τετ α τετ (με απόσταση όμως ένα μέτρο και) με άνθρωπο που έχει κορονοϊό. Επίσης πρώτη φορά πεθαίνει άνθρωπος που γνώριζα (την είχα δει με το messenger προ μηνών).
Και επαναλαμβάνω: τη γνώμη σου. Κινδυνεύω;
Βόηθα.