ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

λ.

Το 'δα κι αυτό! Τι άλλο θα μου δείξεις;
Ποιους ουρανούς ακόμα θα μου ανοίξεις;
Καβάλα πάνω σ' άλογο σε είδα
μες στον Αντίλαλο να τρέχεις!

Ο έρωτας λοιπόν ιππεύει!
Η ποθητή πάει και με τ' άλογο!
(Σαν για να φεύγει γρηγορότερα μακριά μου...)

Έρωτας κι άλογο κι Αντίλαλος!
Πώς η ψυχή τέτοιες εικόνες να ξεχάσει
σε όσα σώματα κι αν ξαναμπεί;

...Άραγε ξέρει τ' άλογο τι κουβαλεί;
Ξέρει! Γιατί
μιαν αγαλλίαση στο πρόσωπό του είδα
και πάλι μιαν ικανοποίηση
αντίζηλου που καμαρώνει
που αυτός εκέρδισε αντίς για μένα.

Άλογο στάσου!
Δεν ξέρεις τι αλλαγές
μπορεί το αύριο να φέρει...
Τα λάφυρα οι δυο μας ας μοιράσουμε-
σέλλα σου κάνε με.








ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

λα.

Καλά λοιπόν κορμί!
Μπορείτε να μας πείτε
πότε θα πάψετε νσ επιθυμείτε;
Πότε θα μας αφήσετε
λίγο να ζήσουμε ήσυχα και-
όπως λεν οι ανόητοι-
αξιοπρεπώς;
Πότε οι απολήξεις σας οι νευρικές-
οι υπεύθυνες για την αγάπη-
θα πάψουνε να λειτουργούν
και να ματώνουν;

Όμως...
για να μη δείχνομαι άδικος...
δε φταίτε σείς.
Φταίει εκείνος που μας γέννησε
κι εσάς και μένα-
φταίει ο Έρωτας.

Καλά λοιπόν κορμί!
Συγνώμη.
Δε φταίτε σείς.
Και ουτ' εγώ.

Φταίει ο Έρωτας.








ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

λβ.

"Δέστε τον!" λέτε,
"μια χωριατοπούλα του αρέσει!
Κοιτάξτε την! Τι όμορφο της βρήκε;..."

Ε λοιπόν!
στραβά τα βλέπετε όλα αγαπητοί μου!
Με ανάποδα τα κιάλια σας κοιτάτε.
Γυρίστε τα όψη και ξανά ιδέτε.
Θα δείτε τότε
της γης όλες τις όμορφες
μπροστά της άσχημες να μοιάζουν...

Την Ομορφιά θα δείτε πεισμωμένη
γιατί το στέμμα της θωρεί
σ' άλλο κεφάλι τώρα ταιριασμένο.

Και θα μάθετε
πως έτσι πρέπει ναν' τα δόντια για ναν' όμορφα,
τα χέρια, τότε, θα εννοήσετε
τα τέτοια μόνο, πως για να λατρεύονται
φτιαγμένα είναι,
και την κορμοστασιά της,
και το βάδισμα,
κι αυτά τα πόδια,
για δείγμα θα τα έχετε
ώστε να κρίνετε από τώρα κι ύστερα
την ομορφιά.