ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κζ.

Α! Ευτυχία!
Παιχνίδια που σκαρώνεις!
Μια ζωή σε γύρευα στ' αστέρια
και Συ ένα κορίτσι στους Πετσάκους ήσουν.

Αγαπημένη! Ο ποιητής
φορές λαθεύει-άνθρωπος κι αυτός.
Όμως η Αλάθητη Εσύ,
Εσύ η Αμίλητη και η Καρτερική
τον ανταμείβεις τέλος.

Κι αν
Ευτυχία
το φθαρτό της το κορμί
εσύ το κάνεις χάδια κι αγκαλιές
κι σ' άλλους το σκορπίσεις
και τι μ' αυτό-για μένα,
κρατείς εκείνο που κανείς
δε γίνεται να της το πάρει
ενώ σε μένανε αυτό θα βρει
που άλλος κανείς δεν έχει να της δώσει.





ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κη.

Αυτή μπορεί να θέλει να πορνέψει.
Ίσως να θέλει ψεύτρα
και χαρτοπαίχτρα
και μπεκρού
κι ό,τι στο νου σας τέτοιο βάλετε να γίνει.

Μπορεί ακόμα
ένα μαχαίρι μες στο χέρι της κρατώντας
κι άγρια ουρλιάζοντας
να σας το μπήξει μες στο στήθος.

Ίσως θελήσει τα φυτά
έτσι να κάνει που άνθη να μη δίνουν.
Κι ίσως τον ήλιο κάνει να μη βγει.

Όμως...
όμως αρκεί να σας ιδεί μ' αυτό το βλέμμα της
κι όλος να γίνετε μία συγνώμη
και να τη ράνετε μ' αυτήν...
Κι αρκεί εν' αξεπέραστο χαμογελό της
για να σας κάνει σίγουρα να πείτε για ολ' αυτά:
"καλά έκανε-δικαίωμά της ήταν"







ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κθ.

Ποιο μεγάλο μαχαίρι εχάραξε
την καρδιά μου και διάταξε κι είπε:
"από 'δω μέχρι εκεί θαν' ο έρωτας
και η ζήλεια σε ό,τι απομένει";

Ποιο απάνθρωπο χέρι το κράτησε
και βουλή ποια κακιά το 'χει στείλει;
...Μα του κάκου ρωτώ-ποιος απόκριση
σε ρωτήματα τέτια θα δώσει;

Μόνο έχω να βλέπω έτσι ακίνητος
την πληγή που έτσι μου 'χει ανοίξει
κι η φωτιά να με καίει μια του έρωτα
και την άλλη της ζήλειας η λάβα.