ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κδ.

Αν δεν ήσουνα ωραία
τίποτα ωραίο δε θα υπήρχε-
το σπίτι σου, οι Πετσάκοι, ο Αντίλαλος...

Μα τώρα όλα υπάρχουνε.
Και όλα είναι όμορφα και νια.

Η μέρα χράμι αχτιδοϋφαστο
στης γης τον τοίχο. Η Άνοιξη
με όλες της τις κρήνες ανοιχτές.

Ο Μάης να πλαντάζει από χαρά.

Τα κατσικάκια
το λαιμό τους προβάλλοντας
εμπιστοσύνη όλο
στη ζωή.

Κι ανάμεσα στους δύο ποταμούς δακρύων μου
ο Αντίλαλος-η Μεσοποταμία της Αχαϊας.









ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κε.

Αν βλέπατε τα σκυλιά,
τα κατσίκια, τα δέντρα, τις πέτρες,
πώς
όταν πηγαίνει στον Αντίλαλο
τρέχουν να την προϋπαντήσουνε...
ή πώς
την ακλουθάνε όταν φεύγει
παρακαλώντας την να μη τ' αφήσει...

Γυρνούν στη θέση τους μόνο σα δουν
πως στ' αυτοκίνητο που εκείνη μπαίνει δεν χωράνε.

Κι ως τ' αυτοκίνητο μακραίνει
βλέπεις δεντρά με τα κλαδιά κλαμένα,
βλέπεις πετρούλες με φωνούλες λυπηρές
να σκαρφαλώνουν πάλι ως το λόφο τους.
Και βλέπεις όλον τον Αντίλαλο να βαριοκάθεται
σαν καπετάνιος, που, αδύναμος να το μποδίσει,
βλέπει το μόνο του καράβι να βουλιάζει.

Κι ολονυχτίς
θρήνο ακούς να βγαίνει από τα στόματα των λόφων του
ενώ τα γέρικα πέρα βουνά
"Σιωπή!", φωνάζουν κάθε τόσο,
"θέλουμε να κοιμηθούμε!"











ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κστ.

Για Κόμησσες και Μαρκησίες πέρασε ο καιρός.
Σήμερα σε παληά
και ξεπεσμένα αρχοντικά τις βρίσκεις.
Τις Κόμησσες του Έσσεξ
και του Βρονξ-
τις τέτοιες λέω.

Όμως υπάρχουνε οι Κόμησσες
των κατσικιών και των προβάτων.
Ή μήπως θα 'πρεπε να έλεγα
των εριφίων και των αμνών;

Ωραία!
Λοιπόν αυτή
είναι η Κόμησσα των εριφίων και των αμνών.

Τίτλος που της τον δίνει ο πλούτος
των αισθημάτων για τους υπηκόους της,
τα χάδια,
τα φιλιά
κι οι αγκαλιές που τους χαρίζει.

Κόμησσα
που η κομητεία της
μετράει τώρα κι ένα μήνα κι έναν άνθρωπο
στον πληθυσμό της.

Αχάϊδευτον κι αφίλητον αυτόν.

Τα σέβη μου!