ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

λστ.

Ω! Διαδρομή ανάλγητη σε δρόμο φοβερό!

Από την ευγενική την Πάτρα
στο δρόμο
που στα στυγνά Καλάβρυτα οδηγεί.

Στροφή αριστερά προς το απάνθρωπο Αίγιο.
Πυκνώνουνε τα δέντρα και με πνίγουν.
Δρόμος φιδίσιος. Και σωστά
μιας κι οδηγεί στην Εύα.

Γουμένισσα.
Στενόδρομοι.
Από παντού είμαι κλεισμένος.

Δροσάτο. Στροφές τυφλές
που παίζεις τη ζωή σου.

Συνέχεια για Κορφές.
"Κατολισθίσεις", γράφουν πινακίδες-
ας φοβούνται
όσοι υψηλό κάτι κρατούν.

Κορφές.
Άβυσσος κάτω.
Νέκρα.

Και να οι Πετσάκοι,
Να και ο Αντίλαλος,
και να κι η στάνη.
Κι όλοι εκεί: κι ο Γιάννης κι ο Αλμπέρ και κείνη.
Λοιπόν το θέατρο αρχίζει:
"Γεια σας!"...






ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

λζ.

Αν υποθέταμε
πως έχω πάρει το φιλί σου,
άραγε θα 'τανε τα ποιήματα
που τότε θα 'γραφα γι αυτό
αντάξια της μεγάλης μου χαράς
και της πληρότητας
που του καρπού η αφθονία δίνει
στο σπιτικό το στερημένο ως τώρα;

...Κι άραγε η χαρά θα 'ταν εκείνη
αντάξια ετούτων μου των ποιημάτων;





ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

λη.

Λοιπόν
το δώρο αυτό θα το δεχθείτε ωραίο μου τσουπί;
Παρακαλώ,
μη τ΄ αρνηθείτε!
Μίλια εξήντα επήγα για να τ΄ αγοράσω.

Και το άλλο-που σας έδωσα προχθές-
σας άρεσε;
Το ελπίζω.

Τι; Ο έρωτας, νομίζετε,
πως είναι κάτι περισσότερο,
από να δώρο και το δέξιμό του;

Εκεί κανείς χαρίζει βέβαια
φιλιά
εδώ αντικείμενα.

Για κάποιον όμως που του έρωτα
βαθιά γνωρίζει την ουσία
το πράγμα όλο είναι το δόσιμο
από τη μια,
κι από την άλλη-και τούτο τον καιρό
η άλλη είσαστε σεις-
η αποδοχή.
Έτσι αρχίζει κι έτσι τελειώνει
κάθε παρτίδα στου έρωτα το άπονο παιχνίδι.

Λοιπόν ωραίο μου τσουπί
δεχθείτε αυτό το δώρο:
το πάθος μου απόψε είναι αβάσταγο.