ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

ιη.

Παπά την αδερφή της που 'χεις πάρει,
άκου και μένα και θα μου 'χεις χάρη:
παπάς πραγματικός αν θέλεις να 'σαι
σε κείνην πρέπει να ξεμολογάσαι!

"Κανένας αναμάρτητος" δε λέτε;
Μα η αμαρτία σα φλούδα δεν πετιέται-
πρέπει άλλος κάποιος να την ξεριζώσει
αν είναι μια ψυχή απ' αυτήν να σώσει.

Κι αυτός παπά ο άλλος είν' εκείνη
που στους αιώνες πάναγνη θα μείνει
κι αγιότερη απ' όλες τις αγίες
κι ας πάρει απ' όσους, όσες αμαρτίες.

Μάτια ευλογιά κι ανθός το χαμογέλιο.
Το βλέμμα της 'φροσύνης ευαγγέλιο.
Και μια της θείας της φωνής αχτίδα
ευθύς νεκρανασταίνει κάθε ελπίδα.

Γυναίκα ορέχτηκες παπά μου άλλη
και θες αγνός σαν πριν να γίνεις πάλι;
Μέσα στα μάτια της κοίτα τα δύο
και θα 'σαι πάλι ο άγιος των αγίω'.

Έκλεψες; Σκότωσες; Μοιχέψει έχεις;
Δεν έχεις σε Όρη Άγια να τρέχεις.
Ένα χαμόγελό της πάρε μόνο
και θα 'σαι καθαρός όλο το χρόνο.

Δε με πιστεύεις; Μην ακούς εμένα.
Πάρε για δείγμα όλα τα κλαμένα-
κοίτα η χαρά πώς πάλι θα τα πνίξει
μία ματιά της μόνο σαν τους ρίξει.



ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

ιθ.


Θαρρείτε δεσποινίς
πως ο ποιητής
είν' ένας άνθρωπος καθώς εσείς;
Πως ζει στον ίδιο κόσμο
τούτον ’δώ,
τον πενιχρό
σαν όλους όσους σας πολιορκούνε;

Καλή μου δεσποινίς
ο ποιητής
ειν' ένας θεατρίνος
που υποκρίνεται.
Γι αλλού προορισμένος ήτανε
κι απροσεξία μια
τον πέταξε δω κάτου. Ο ποιητής
καλή μου δεσποινίς
ψέματα είναι ό,τι κι αν πει.
Κι η κάθε πράξη του είν' έτσι προσεγμένη
που να ταιριάζει με των γήινων-μ' εσάς-
μη τον προδώσει.

Ο ποιητής
καλή μου δεσποινίς
μαζί σας παίζει όπως παίζει με τ' αστέρια
με τα αισθήματα
με τις ιδέες και με τις λέξεις.

Και αν
καλή μου δεσποινίς
όλα τριγύρω του, μαζί κι εσείς
θαρρείτε πως σας αγαπά
και σας προσέχει
ένα παιχνίδι του κι αυτό. Αυτός
δοσμένος είναι ολόκληρος
στις άλλες
τις αγάπες του αληθινές,
που σ' άλλους κόσμους έχει αφήσει.

Και να 'στε σίγουρη ότι κι αυτές,
πιστές κι αχάλαστες τον καρτερούνε.






ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

κ.

Τι έγινε, ρωτάτε κι αποδέχτηκα
να ζω μακριά της.

Είναι που να τη βλέπω δεν μπορώ
μ' άλλους για ώρα να μιλά.
Είναι που δεν τ' αντέχω
να μη γυρίζει ούτε να με δει.
Και είναι π' ούτε καλημέρα δε μου λέει.

Γι αυτό αποδέχτηκα να ζω
μακριά 'π' τα δυο της σμαραγδένια μάτια
κι απ' το μαγευτικό χαμόγελό της.

...Μα όχι! δεν μπορώ έτσι ψεύτικα
να κλείσω αυτό το ποίημα!
Σας γελώ.
Πώς θα γινόνταν
μακριά απ' αυτήν να ζήσω:
αφότου έφυγα μακριά της
πια δεν ζω.