ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

Ήταν ένα βαθύ χωματένιο πηγάδι
με τα χείλη σκληρά, ξεραμένα.
Σαν την πύλη του έμοιαζε του Άδη
και θανάτου ιδέες και σκέψεις του εγέννα.

Τους ελέγαν πως όποιον εκεί μέσα κοιτούσε
θε’ να έβγαινε μέγα ένα χέρι
που εντός του σφιχτά θα τον κλειούσε
και σε κάποια φριχτά θα τον πήγαινε μέρη.

Το πλησίαζε για λίγο δειλά  την ημέρα
μα το βράδυ κοντά του αν βρισκόταν
μακριά του τραβούσε όσο εδύνονταν πέρα
κι από φόβο κοντά στους μεγάλους κρυβόταν.

Ένα κρύο πρωί με μανία που φυσούσε
την "τρελή" βρήκαν μέσα πνιγμένη-
από μπρος δε θα ξαναπερνούσε
απ’ το σπίτι τους πάλι στα μαύρα ντυμένη.

Το πηγάδι αυτό κάθε πρωί που ξυπνάει
τ' αντικρίζει να χάσκει εμπρός του.
Και αυτός τώρα πια για μεγάλος μετράει.
Και ο κόσμος αυτός είναι πια ο δικός του.