ΛΕΥΚΟΤΑΤΟΝ

Λευκότατον το δέρμα της ήτο
και τόσον απαλόν
που ως το δικό μου άγγιζε
βελούδο μ’ άγγιζε θαρρούσα.
Όμως δεν ήτο τόσον η αφή όσον η όρασις
που υπολογίζονταν:
μία υπέροχος λευκότης.

Πάνω του ό,τι ήθελα
να γράψω εμπορούσα
και λες πως άλλαι λέξεις δεν υπήρχον
(πόσον τώρα θλίβομαι δι αυτό)
έγραφα πάντοτε «ΗΔΟΝΗ»
και αποχωρούσα.