(ΑΤΜ)
6.
Λοιπόν οι υποσχόμενοι πολλά το πάλαι νέοι
να 'μαστε ολομόναχοι, μικροί και προδομένοι
ν' αναπολούμε μια ζωή που διάβηκε χαμένη
συντρίμματα ξοπίσω της αφήνοντας και χρέη.

Να ’μαι κι εγώ λοιπόν εδώ το πάλαι ποτε νέος
που τόσα περιμένανε οι άλλοι από μένα
κι εγώ ποτέ μη κάνοντας ποτέ απ’ αυτά ουτ' ένα
σ' άλλους το δρόμο άνοιξα για δόξα και για κλέος.

Να 'μαι κι εγώ λοιπόν εδώ μες στης ζωής το θάμα
την ευτυχία να ζητώ με πόvo και με κλάμα
τους αντιπάλους να μετρώ μ' ένα μονάχα βλέμμα
και σα σκουλήκια ενώ μπορώ άκοπα να τους λιώσω
να τους θωρώ που μ' ηδονή μου πίνουνε το αίμα
τα παχουλά τα χείλη τους γλύφοντας κάθε τόσο.