(ΑΤΜ)
9
Όταν μιλούσαν οι κουρείς λουλούδια εγέμιζε η γης.
Η ζεστασιά του λόγου τους πλανιόταν στον αέρα
τον φώτιζε και γίνονταν
η μαύρη νύχτα μέρα.

Παραμυθάκι αγαπητό στ' αυτιά μας η φωνή τους
ομόρφαινε και χρύσωνε μεμιάς το μαγαζί τους.
To 'κανε χρυσοπάλατο όπου κοιμόνταν μέσα
ολόμορφη κι ανέγγιχτη κι αβρή μια πριγκιπέσσα.

Και πες πες πες και πες πες πες
το κούρεμα τελειώνει
και πάνω στο κεφάλι μας δροσιά κολώνια απλώνει-
κολώνια  λεμονάνθινη μες σε κομψό δοχείο
αγορασμένη-πού αλλού-από το φαρμακείο.

Μας χαιρετούσε πρόσχαρα σα φεύγαμε ο κουρέας
χαρούμενη κατάληξη μιας όμορφης παρέας.
Έτσι εγινόταν κι η ζωή γεμάτη ήτανε δώρα
κι ευώδα όλη η γειτονιά κι έλαμπε-ενώ τώρα
εβουβαθήκαν οι κουρείς
και τ’ άνθη εμάραναν θαρρείς.