(ΑΤΜ)
24

Θέατρο. Ανοίγει η αυλαία. Ησυχία.
To πλήθος μένει άφωνο. Βουβό. Σωπαίνει.
Κι η πρώτη πράξη στη σκηνή ανεβαίνει.
"Και τ' ήτανε παππού;" "Τι άλλο-η γνωριμία."

Η πρώτη πράξη τέλειωσε. Στο πλήθος ηρεμία.
Μα να η αυλαία πάλι ανεβαίνει
κι η δεύτερη η πράξη τώρα βγαίνει.
"Και τ' ήτανε παππού;" "Τι άλλο-η ευτυχία."
 
Κλείνει τα μάτια ο παππούς κι αποξεχνιέται
κι ας βλέπει ο εγγονός το δάκρυ
που από του γέρικου ματιού κυλάει την άκρη-
είναι σκληρή η νιότη-δεν κρατιέται.

Γιατί σταμάτησε ο παππούς να διηγιέται;
Η σκέψη του σε ποια πλανιέται μάκρη;
Με του ξυλένιου του σπαθιού την άκρη
τονε τσιμπά κι ο γέροντας πετιέται.

To 'να με τ' άλλο του 'χει δέσει τα σκαρπίνια
να περπατήσει ο γέρος δεν μπορεί
πέφτει, σκυφτός στην πόρτα προχωρεί
να φύγει απ' του μικρού τη γκρίνια.

Τι 'ταν κι αυτή που τονε βρήκε γκίνια-
τώρα ένα ψέμα θα 'πρεπε να βρει
γιατ' η αλήθεια για χο νιο θα 'ταν πικρή:
η τρίτη πράξη γράφτηκε κρυφά-στα παρασκήνια.