ΧΡΕΟΣ ΙΕΡΟ: ΣΤΟΝ KYPΙO
ΜΑΝΔΑΜΑΔΙΩΤΗ (καθηγητή των γαλλικών στη Σχολή)

To ποίημα που ζητήσατε κύριε Μανδαμαδιώτη
έχω την ευχαρίστηση να σας γνωρίσω ότι
έκατσα βράδυ ως τις τρεις και το ’γραψα- ιδού το!
Κάτι βεβαίως παράξενο συμβαίνει,κι είναι τούτο:

ότι από τότε πέρασαν χρόνια σχεδόν σαράντα.
Όμως ο πόθος να το πω σε σας, μ’ έκαιγε πάντα
κι η φλόγα του μου έλεγε πως κάτι σας οφείλω
όχι όπως σ’ ένα δάσκαλο μα ως σ’ ένα σπάνιο φίλο.

Δειλία όμως άπρεπη κι αιδώς αρρωστημένη
τους δισταγμούς πληθαίνουνε κι η τόλμη αργοπεθαίνει.
Στην κεφαλή μου έπεσε το άλιωτο το χιόνι
και η δική σας κεφαλή κάτω απ’ το χώμα λiώνει.

Σαράντα χρόνια πέρασαν και βρίσκεται ακόμα
το ποίημα στο συρτάρι μου όπως ψυχή σε σώμα.
Μα τώρα νάτο φίλε μου σα μια πνοή ανεβαίνει
και την ψυχούλα σας να βρει ολόισια πηγαίνει.

Καλό ταξίδι σου μικρό ανθί μου μυρωμένο.
Καλό ταξίδι σου μικρό τραγούδι μου θλιμμένο.
Και σεις δεχτείτε φίλε μου αυτό το ποιηματάκι
κι αλήθεια συγχωρείστε με αν τ’ άργησα λιγάκι.



ΙEPΟ ΧΡΕΟΣ (από το γαλλικό)

Του δέντρου μου ξεράθηκε
και το στερνό το κλώνι
μα δεν με νοιάζει-ευτυχείς
δίαβηκαν μου οι χρόνοι.

Γι αυτό απόψε που γλυκά
τ’ αστέρια λαμπυρίζουν
και τα λουλούδια αρώματα
μεθυστικά σκορπίζουν

φτιαξτε ένα λάκκο μοναχό
κι αφήστε με να γείρω  
πάντα ο θάνατος νικά
στον τελευταίο γύρο.

Και στην ταφόπετρα βαριά
καθώς θα με σκεπάζει
τα λόγια τούτα γράψετε
καθείς να τα διαβάζει:

"Κείτετ’ εδώ που πάντοτε
πεθύμησε να κείται
γι αυτό και σεις στον τάφο του
δεν πρέπει να θρηνείτε.

Είναί ο ναύτης που γυρνά
σαν πάψει ν’ αρμενίζει-
ο κυνηγός που με πολλά
θηράματα γυρίζει".