ΠΟΥΘ’ ΗΡΘΑΜΕ; ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Είναι και Χρόνος, Όντως Ον,
Φιλόσοφοι σπουδαίοι,
Λόγια μεγάλα, Θεωρίες,
Ιδέες, βιβλίων πλήθη,
Μυριάδες ερωτήματα,
Μυριάδες απαντήσεις,
Φιλοσοφίες ατέλειωτες,
Θρησκείες άλλες τόσες,
Και μ’ όλα αυτά κανένας τους
Δεν είπε από που ’ρθαμε
Δεν είπε για πού πάμε.

Φιλόσοφοι κατά καιρούς
Με ύφος μεγαλείου
Θεωρίες αραδιάζουνε,
Σκέφτομαι Υπάρχω λένε,
Και κορδωτοί πεθαίνουνε
Πως είπανε σοφίες.
Ρώτα τους όμως όλους τους:
«Ξέρετε από πού ’ρθαμε;
Ξέρετε για πού πάμε;»
Θα σε κοιτάνε σαν χαζοί-
Σαν ξένο θα σε βλέπουν.

Ήλιοι, αστέρια, Σύμπαντα,
Χορεύουν εναγύρω
Κι εμείς στα δυο τα πόδια μας
Στεκάμενοι, ρωτάμε:
Από πού τάχα ήρθαμε;
Και τάχα για πού πάμε;

Και γνώστες για να δείξουνε
Της προέλευσής μας τάχα
Κάποιοι με το μυαλό τους
Παραμυθάκια πλάθουνε
Που μας αποκοιμίζουν.

Και τους παραμυθάδες μας
Θαυμάζουμε μεγάλως
Που όλα τάχα εξηγούν
Και που όλα τ’ απαντάνε.
Μα’ όταν τους ρωτήσουμε
’Πο που ’ρθαμε; Που πάμε;
Το στόμα τους σφραγίζουνε
Και δεν μας απαντάνε.

Κι οι επιστήμονες-αυτοί!
Με ύφος καπετάνιων
Σαν τσούρμο μας κοιτάζουνε
Με απαξίας βλέμμα
Και λεν: Θαυμάσετέ μας!
Ξεχάστε ό,τι ως τα χτες
Σας λέγαν όποιοι άλλοι-
Άγιοι, Σοφοί, Μυστικιστές,
Προφήτες και Μαγίστροι,
Και στο δικό μας παρευθύς
Δεθείτε το καπίστρι!
Εμείς θα εξηγήσουμε
Τ’ αξήγητα ως τα τώρα!
Της γνώσης μεις θα φέρουμε
Σε σας όλα τα δώρα!

Και ύστερα τι κάνουνε;
Μπόμπες ταιριάζουν, που λαούς
Με μιας εξαφανίζουν,
Ασύρματα τηλέφωνα
Περήφανοι σκαρώνουν,
Βαριανασαίνοντας τραβούν
Και παν ως το φεγγάρι
Λες και αυτό όλο ήτανε
Καθήκον τους να ξέρουν,
Και πια στ’ αυγά τους κάθονται
Και άγνοια εκκολάπτουν.  

Και πα’ στη γη μας ούτε μια
Ελπίδα καν υπάρχει
Από γωνία της καμιά
Κάποια φωνή λυτρωτική
Ν’ ακούσουμε ελεητική
Να μας ειπεί από πού ρθαμε
Να μας ειπεί πού πάμε.