ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Κατάρες με ζώναν
πλανιόμουν στα σκότη
της ζήσης οι χάρες
πικρό καταπότι.
Ελπίδα δεν είχα
και μ’ έζωνε ο πόνος
αιώνας κυλούσε
ο κάθε μου χρόνος.
Μα τώρα να! δες με!
δεν είμαι πια μόνος-
με σε περιστέρι
χαράς ήρθε κλώνος.
Μου γέλασες κι όλα
διαλύσαν τα σκότη
η κάθε σου σκέψη
και σκέψη μου πρώτη.