ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

μα.

Παίζουμ' ένα παιχνίδι;-
εσύ κατσικάκι κι εγώ Νικολίτσα;





ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

μβ.

Για τελευταία φορά λοιπόν ας γράψω
προτού οριστικά να υπάρχω πάψω.
Ας γράψω ετού' το ποίημα που βγαίνει
από 'να νου που μόλις ανασαίνει.

Χάσου λοιπόν εαυτέ μου, πάντων πλάστη
που ο νους σου τέτοιον κόσμο εφαντάστη.
Αντίο φύση, πόνοι μου, αστέρια-
αντίο ποθητά της Λέττας χέρια,

που τόσες έχουνε χαϊδέψει γίδες
μα συ το χρώμα τους μονάχα είδες.
Αντίο αθώα της, ωραία χείλη
που αρνιά φιλούσατε αυγή και δείλι,

και μένα μόνον όχι. Αντίο μάτια
που μες στα πράσινα, υγρά σας πλάτια
τον κοσμο είχα όλονε απλώσει
χαρίζοντάς του εμορφάδα τόση.

Τώρα σε τούτα όλα μία κάννη-
κι αυτή μαζί με μέ που θα πεθάνει-
όταν το στίχο αυτόν θα 'χω τελειώσει
σε όλα τέλος και αρχή θα δώσει.







ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΥ

μγ.

Λοιπόν εδώ και σφαίρες και μπιστόλι.
Δεξί μου χέρι γράφε-σε διατάζω
(μπορώ ακόμα κάποιον να διατάζω;!)

"Αγαπημένη μου..."
Μη βιάζεσαι.
Κι ούτε να τρέμεις.
Γράφε καλά.

Σβήστο αυτό. Δεν ταιριάζει.

"Ζωή μου..."
Τι ήτα είν' αυτό;
Όχι, μη το διορθώνεις.
Σβήστο κι αυτό.
Μην τρέμεις!..
Σβήστο σου λέω όλο!-δεν πάει ούτε αυτό.

Γράψε:
"Ωραία κόρη..." Ααα! Γελοίο...
Ρομάντζα θυμίζει φτηνά.

...Λοιπόν.
Γράψε:
"Σ' ευχαριστώ γιατί η άρνησή σου
φέρνει στο τέλος της τη ζωή μου."
Γράψε καλά το ύψιλον!
Σεβάσου τις λέξεις.
Αυτές μας κράτησαν ως τώρα.

Τρέμεις ακόμα; Μοιάσε στην ψυχή μου
που άτρομη σε οδηγεί.
Ή μη θαρρείς ότι αυτό είναι το τέλος σου;
Δεν είναι τέλος, είναι αρχή χαζό!

Εντάξει! Αυτό! Καλό είναι!

Συ τώρα χέρι μου αριστερό
άδραξε τ' όπλο
και βάλτο μου στον κρόταφο.
Κι όταν σου πω...
Μην τρέμεις!..
Όχι!..
Όχι ακό...