13.
Οι μύγες

Βράδιασε. Πάψαν να πετάν οτο δωματιό μου οι
μύγες.
Κρυφτήκανε στα μυστικά μέρη που εκείνες ξέρουν
στα μέρη που τις οδηγάει της μοίρας τους ο δρόμος.

Μα σαν το φως ανάψω να! οι μύγες ξεγελιούνται
μέρα πως έφτασε θαρρούν, και τριγυρίζουν πάλι
στου δωματίου μου τον θολό και πνιγηρόν αέρα.

Έτσι κι εμάς μας ξεγελάει κάποιας ελπίδας λάμψη
και βγαίνουμε από τα κρυφά και ήσυχά μας μέρη
και κύκλους κάνουμε πολλούς που άδικα μας
κουράζουν.

Και η πανάρχαια φωνή που νέοι δεν την ακούμε,
τώρα τ’ αυτιά μας τα τρυπά καθώς φωνάζει: "αυτό
’ναι-
ξεγέλασμα ένα η ζωή καινούργιο κάθε μέρα".